Empeza sempre cun tremor.
Un asubío constante
a frecuencias altísimas.
As pantallas anúnciano de maneira obsesiva
os días previos
—tormenta eléctrica da hora cuarta á quinta,
permanezan a cuberto—.
Logo vén a interferencia.
Todo canto ven os ollos
descomponse en arestas movedizas
—o que os antigos chamaban glitch—.
A cor estoura frenética
e custa termar do corpo.
Durante esas horas
os cantos dentados das nubes son
terriblemente perigosos,
un tren pode descarrilar sobre a terraza do bar
e a casa
percorrer nunha parábola varios quilómetros
sobre o mar
para despois
regresar intacta.
*
Noite. Verán.
Un exército de lucecús invade o espazo.
Ninguén baila.
Entre a multitude
ti, a única coas mans baleiras,
lamentas
—oxalá o brillo da pantalla
para escoitar mellor a música—.
*
Amencer.
O LED
—o que os antigos chamaban sol—
préndese
á hora programada.
Cambia de intensidade
en función da violencia dos días.
Hoxe preséntase unha xornada
alegremente sobreexposta.
Hai unha certa suavidade naquilo
que carece de vértices.
A mirada navega
á deriva.
Nos días previos ás Actualizacións
todo parece velado por un manto vermello.
A pulsión do tránsito,
unha ameaza.
*
Podes saltar o anuncio en 5 segundos
Cando sorrís,
do bordo dos teus ollos emerxen
tímidos regueiros de sombra.
Na pantalla,
cada engurra é a greta
que escindiu Panxea.
Por iso aprendiches do encoro a conter o xesto.
A manterte intacta ante a tiranía do píxel.
Sabes que aquí nada escapa á
alta resolución, á
alta
definición:
Panóptico.
*
Non che abonda o poema
para compartir a intensidade daquel azul.
Si a máscara.
Prefires interpoñer un filtro
entre a realidade e ti e mailos outros.
Que a imaxe preñe de adxectivos
que o rexistro supere ao instante
a aparencia á experiencia
e na túa man
un contador de impresións para medir
se ese momento
mereceu a pena.
*
Suxeito 01000011
Investín 262.800 horas en ensamblar cada píxel
desa imaxe que ves na pantalla.
87.600 horas naquilo que non podes ver, pero intúes.
O códec que me define.
Iso foi o máis difícil.
Pensar: que quero pensar,
como quero parecer,
como quero perfilar
a miña eu.
Todo o que está no envés da imaxe.
Todo o que, sabemos, pouco importa.
175.000 horas custoume cicelar o que falará
por min
aínda que enmudeza.
Dedico 4 horas cada día
a alimentar esa imaxe de min nas pantallas.
Unha vez exporto a versión final do deseño,
consagro as horas en mantelo intacto.
Non saír á rúa, non falar demasiado longo.
Non quero que se descubra que
eu
non son tan eu
como dixen ser.
*
Suxeito 01000111
Cando desaparezamos
e de nós só quede
un rastro de decibelios
crepitando a ras de chan
saberá alguén rescatar
os nosos cantos
soterrados por un balbordo de
redes, tráfico e metadatos
e destilar
do que dixemos
o que queriamos dicir?
*
**
Celia Parra (Ourense, 1990) dedícase á produción audiovisual e á poesía. En 2018 publica o seu segundo poemario, Pantallas, na Editorial Galaxia. Co seu primeiro poemario No berce das mareas (Ed. Fervenza, 2009) acadou o Premio Avelina Valladares, ao que seguiron diversos recoñecementos. Neste tempo, ten publicado poemas en revistas como Dorna, sèrieAlfa, Luzes, Oculta Lit e HeadStuff. Forma parte das antoloxías No seu despregar (Ed. Apiario, 2016), 13. Antoloxía da poesía galega próxima (en edición bilingüe Galego-Castelán por Ed. Chan da Pólvora e Papeles Mínimos, 2017) e Calpurnias, mulleres poetas ourensás (Ed. Cuestión de Belleza, 2019), entre outras.
Foi creadora da idea orixinal e produtora executiva do documental sobre videopoesía Versogramas (dirixido por Belén Montero e Juan Lesta, 2018), publicado tamén en formato libroDVD pola Editorial Galaxia. Os seus videopoemas propios como autora foron seleccionados e galardoados en numerosos festivais internacionais. Actualmente traballa como asistente de produción executiva en Setembro Cine e como coordinadora da Asociación Sindical Galega de Guionistas. (Fotografía da autora por Alba G. Gallego)
Cura
Curadoria de Tiago Alves Costa.
You might also like
More from Celia Parra
Versogramas, por Celia Parra
O primeiro documental sobre o panorama internacional da videopoesía, Versogramas, presenta campaña de crowdfunding. O directores Juan Lesta e Belén Montero …
Entrevista | Celia Parra: “Entendo as artes como expresións dun sentimento”
- Palavra Comum: Que supõe para ti a poesia e o audiovisual? - Celia Parra: Poesía e audiovisual sempre foron para …