Onte acudín á entrega a Xosé Luís Martínez Pereiro do III Premio de narrativa breve Repsol por A verdade como mal menor. Ás 7:15 xa estaba eu na Praza do libro, onde puiden aínda pasarme pola libraría Couceiro e apañar o último libro de Manuel Forcadela antes de sentarme a conversar no italiano próximo con Heidi Kühn-Bode, esa poetisa galega de cabeleira xermánica , ollar creativo e sorriso universal. Chegada a hora fomos recoller a Maite, unha súa agradábel amiga, e os tres entramos no Palacio da Ópera, onde me atopei, como calculaba, co Xavier Alcalá. Representaban esta noite unha obra que ben se podería chamar —antes que “entrega de premio”— algo así como “Príapo laureado”, e nada puido ser máis divertido do que isto! O Palacio da Ópera rezumaba rigor e compostura, a seriedade era por toda a parte, e un batallón de azafatos e azafatas movían mesas e repoñían atrís coa axilidade dos recursos humanos de Roland Garros en pista. Todos nós serios e traxados, perfumadas e entrapadas movíamonos polos corredores e asentos co ton de voz e o xesto de quen sabe presenciará unha función de calidade. E a verdade é que non me defraudou.
Adubados polas palabras dunha presentadora que falaba galego coa prosodia do esperanto, interviu en primeiro D. Ángel Crespo, director da refinaría, coa lectura dun texto en galego que excedía moito as súas competencias lingüísticas aínda que respondía á súa mellor intención; despois o editor D. Victor Freixanes que, como cabía esperar en quen o coñece, ergueulle a omoplata ao evento, mesmo provocando risos e abertas simpatías; a continuación falou Dna. María Sol López, secretaria xeral de política lingüística, quen se manifestou moi satisfeita porque viña de defender en Madrid un evento de máxima proxección cultural galega en que ela mesma e outro galego se manifestaron en castelán encanto o seu homólogo madrileno dedicira facelo en galego. Sen dúbida unha conquista. Todos, iso si, moi sastifeitos polo universal interese de Repsol en preservar a riqueza cultural alí onde fai negocio.
Pois ben, neste contexto palacego e solemne, ao calor das altas finanzas petrolíferas (as que gobernan sobre todas os designios planetarios), Xosé Luís Martínez Pereiro saíu humildemente para recoller un premio por unha obra que presentaron como desenfadada mais que na realidade nos fai gozar cun insospeitado espírito irreverente, escatolóxico, anticlerical, sodomita e, agora sospeito, capaz da cropofaxia ou a zoofilia. Son comentarios arriscados, recoñezo, porque non lin o libro aínda, só falo polos cheiros e falos que vin aparecer entre as páxinas, tesos e floridos a xiringar verdades inmarcesíbeis como a Vía Láctea. E digo isto coa máxima ilusión, porque no contexto descrito acima non podía eu supoñer que me ían regalar unha obra que dignamente podería ser homenaxe a Sade. Citando a Octavio Paz, o autor lembra: “Nin o carallo nin o cu teñen sentido do humor”.
Haberá quen, nesta altura, dubide das miñas palabras. Non debe, pois estou a falar completamente a serio. Aínda sendo consciente de que entre os presentes alguén defenderá que non observou nada ousado. Vou ler este libro coa ilusión de quen observa unha posibilidade real de modernidade na nosa literatura, pois intúo no seu autor unha actitude positiva como poucas, caracterizada pola erudición e unha creatividade desinhibida e cabalmente libertaria. Unha sorte de harmonía anarquista en literatura que foi premiada con 9.000 euros polo grande capital.
Unha estraña nota no Palacio da Ópera
Despois das palabras do premiado, breves e literarias no antedito sentido burlesco do libro, a dignidade palatina dictou a pertinencia dun concerto de cámara que interpretou, entre outras, tres pezas do irmán do premiado, Paulino Pereiro. Pasamos entón ás mesas de colación en que petiscos refinados e viños moi tragábeis nos agardaban. Saudamos amigos e amigas escritores, editores, directivas da AELG, etc… e, no percurso das manobras propias da inxesta, Heidi, persoa a quen probabelmente o fantasma do inverósímil resulta unha presenza familiar, inclinouse para apañar do chan unha estraña nota plastificada (ver foto): “Estou delgado. Seino. Aforre, polo tanto, comentarios impertinentes. E un pequeno consello: se non pode mellorar o silencio, fique calado”. A quen pertencía aquela nota? Con que motivo, a partir de que estrañas necesidades fora impresa? Como se atopaba nun ambiente en que todos nos dedicábamos a mastigar e engolir con fruición delicadas alfaias gastronómicas? Será que o “delgado” da nota enmagreceu até ficar difuminado na penumbra? Será que non superou a proba de vernos alí devorando canapés e espetadas quentiñas de carne arxentina (?) refrixerados con saborosos viños brancos e tintos, e marchou á carreira incapaz de harmonizarse con membros destacados do sistema literario?
Sexa como for, para min a noite resultou do máis proveitosa. Boa conversa entre amigos e inmellorábeis expectativas cun libro mercado e outro anunciado como revoltario. A ver vamos como nos vai finalmente a dixestión.
Alfredo Ferreiro
You might also like
More from Alfredo Ferreiro
O centro do mundo
Os tempos son duros, e as sensibilidades, inevitabelmente vanse mudando. Deste modo hai sucesos que antes, nun outro marco de …
O Grupo Poético Hedral recitará hoxe en Arteixo
Agora que a libraría Á Lus do Candil (Arteixo) nos convida para recitarmos de novo xuntos, un grande orgullo acode …
