O retorno do corazón de Martín Veiga

Agradecemos a referencia, Nhusco.

Agradecemos a referencia, Nhusco.

Agradecemos a referencia, Nhusco.

http://nhusko.blogspot.com/2007/02/martio-de-cork.html

http://nhusko.blogspot.com/2007/02/martio-de-cork.html

http://nhusko.blogspot.com/2007/02/martio-de-cork.html

Señores e señoras:
Alégrome de ter suscitado a curiosidade en vostedes con esta breve referencia. Os acertos que eu vin poden desfrutarse no libro referenciado, e alí remito os leitores que, por outra parte, poden non concordar conmigo. Os versos apresentados acima poden dar unha idea do ton xeral do libro, e por esa razón foron escollidos. E os poemas citados en baixo, como claramente din a entender, son case excepcionais.

Que estime que o autor e máis eu “fomos fundidos na mesma época” quere dicir exactamente iso. Non teño o pracer de coñecelo, nin a necesidade, nin desexo evitar tal cousa. Só afirmo que fala dun mundo que eu recoñezo similar ao que viraba tamén en torno da miña infancia.

Desde logo, non fago críticas por ansias de xustiza, nin sequer para un. Tento ser xusto na miña perspectiva, e esa perspectiva, desde que propia, é a que con esforzo se mantén, porque debe apoiarse en criterios que non bailen a causa de motivacións persoais antes do que literarias. A unha “sinceridade” persoal, subxectiva mais fundamentada, é ao que aspiro como crítico. Mais nada podo ofrecerlles. Un crítico que logra ofrecer un criterio sólido de análise resulta útil como guía ao lector, tanto se se concorda normalmente con el como se acontece todo o contrario. Non lles parece? Sobre algúns aspectos do traballo crítico poden consultar anteriores anotacións, se teñen paciencia: “Sobre a crítica literaria“, “Sobre a crítica literaria II” e “Sobre a crítica literaria III“.

No relativo á cuestión da verdade e a xustiza, estimo que se alguén fose capaz de atinxir nunha crítica a verdadeira xustiza probabelmente non habería lectores que fosen capaces de recoñecela como tal, e pasaría a ser considerada como plataforma da máis intereseira mentira.

Señores e señoras:
Alégrome de ter suscitado a curiosidade en vostedes con esta breve referencia. Os acertos que eu vin poden desfrutarse no libro referenciado, e alí remito os leitores que, por outra parte, poden non concordar conmigo. Os versos apresentados acima poden dar unha idea do ton xeral do libro, e por esa razón foron escollidos. E os poemas citados en baixo, como claramente din a entender, son case excepcionais.

Que estime que o autor e máis eu “fomos fundidos na mesma época” quere dicir exactamente iso. Non teño o pracer de coñecelo, nin a necesidade, nin desexo evitar tal cousa. Só afirmo que fala dun mundo que eu recoñezo similar ao que viraba tamén en torno da miña infancia.

Desde logo, non fago críticas por ansias de xustiza, nin sequer para un. Tento ser xusto na miña perspectiva, e esa perspectiva, desde que propia, é a que con esforzo se mantén, porque debe apoiarse en criterios que non bailen a causa de motivacións persoais antes do que literarias. A unha “sinceridade” persoal, subxectiva mais fundamentada, é ao que aspiro como crítico. Mais nada podo ofrecerlles. Un crítico que logra ofrecer un criterio sólido de análise resulta útil como guía ao lector, tanto se se concorda normalmente con el como se acontece todo o contrario. Non lles parece? Sobre algúns aspectos do traballo crítico poden consultar anteriores anotacións, se teñen paciencia: “Sobre a crítica literaria“, “Sobre a crítica literaria II” e “Sobre a crítica literaria III“.

No relativo á cuestión da verdade e a xustiza, estimo que se alguén fose capaz de atinxir nunha crítica a verdadeira xustiza probabelmente non habería lectores que fosen capaces de recoñecela como tal, e pasaría a ser considerada como plataforma da máis intereseira mentira.

Señores e señoras:
Alégrome de ter suscitado a curiosidade en vostedes con esta breve referencia. Os acertos que eu vin poden desfrutarse no libro referenciado, e alí remito os leitores que, por outra parte, poden non concordar conmigo. Os versos apresentados acima poden dar unha idea do ton xeral do libro, e por esa razón foron escollidos. E os poemas citados en baixo, como claramente din a entender, son case excepcionais.

Que estime que o autor e máis eu “fomos fundidos na mesma época” quere dicir exactamente iso. Non teño o pracer de coñecelo, nin a necesidade, nin desexo evitar tal cousa. Só afirmo que fala dun mundo que eu recoñezo similar ao que viraba tamén en torno da miña infancia.

Desde logo, non fago críticas por ansias de xustiza, nin sequer para un. Tento ser xusto na miña perspectiva, e esa perspectiva, desde que propia, é a que con esforzo se mantén, porque debe apoiarse en criterios que non bailen a causa de motivacións persoais antes do que literarias. A unha “sinceridade” persoal, subxectiva mais fundamentada, é ao que aspiro como crítico. Mais nada podo ofrecerlles. Un crítico que logra ofrecer un criterio sólido de análise resulta útil como guía ao lector, tanto se se concorda normalmente con el como se acontece todo o contrario. Non lles parece? Sobre algúns aspectos do traballo crítico poden consultar anteriores anotacións, se teñen paciencia: “Sobre a crítica literaria“, “Sobre a crítica literaria II” e “Sobre a crítica literaria III“.

No relativo á cuestión da verdade e a xustiza, estimo que se alguén fose capaz de atinxir nunha crítica a verdadeira xustiza probabelmente non habería lectores que fosen capaces de recoñecela como tal, e pasaría a ser considerada como plataforma da máis intereseira mentira.

Ben, se é que fostes “fundidos na mesma época”, morra o conto. Por outra parte, por que non describes como son eses acertos de Martín Veiga tan “claramente sobresaíntes na poesía actual”? Que poesía e que acertos?

Ben, se é que fostes “fundidos na mesma época”, morra o conto. Por outra parte, por que non describes como son eses acertos de Martín Veiga tan “claramente sobresaíntes na poesía actual”? Que poesía e que acertos?

Ben, se é que fostes “fundidos na mesma época”, morra o conto. Por outra parte, por que non describes como son eses acertos de Martín Veiga tan “claramente sobresaíntes na poesía actual”? Que poesía e que acertos?

Bravo? tem razão o poema, a endogamia atinge níveis nunca antes vistos.

Bravo? tem razão o poema, a endogamia atinge níveis nunca antes vistos.

Bravo? tem razão o poema, a endogamia atinge níveis nunca antes vistos.

bravo por ese poema

bravo por ese poema