Suso Pensado, A tarde (Espiral Maior, 2004). É este un libro escrito con indubitábel talento. Poesía costumista, que nos fai espectadores dos máis leves acontecementos cotidianos, transcende con verdadeira arte os referentes poetizados para transportarnos á sublime intuición vital que é substancia real do poema. Non foi nunca da miña predilección a poesía puramente realista, máis amigo sempre de rotos imaxinarios e asociacións sorprendentes; mais cando algo está ben feito é un pracer lelo e recoñecelo publicamente, e iso supera as miñas preferencias iniciais.
A tarde ofrece poemas de asombroso equilibrio entre o dito e a forma de dicilo, que non caen no erro ‒tan asombrosamente común‒ da redundancia semántica e que fornecen unha profunda perspectiva poética que recrea o mundo ao tempo que tenta descifralo ou ao menos tornalo máis familiar. No contexto da poesía máis recente, unha asombrosa mostra de polimento e maturidade, tanto para un primeiro libro canto para unha obra derradeira:
OS GRILOS
Os grilos cantan trascenderse noutra carne
baixo o calor da herba e das paredes
aproveitando o breve sol que vai chegando.
A melodía, monótona, invisible
concentra o seu esforzo de nacer e de buscarse
sen descanso na sombra, (¿que música lonxana soñarán
que no silencio soe, que os impulse?).
E non dubidan, soio cantan a obsesión por vivir
no sol, na noite morna,
cando o calor aviva os élitros vibrantes.
E ese canto que busca perdurar,
que forxa a vida por instinto baixo terra,
intérnase no aire, enchendo a tarde descoidada
e desfacendo a súa esencia muda.
METAFÍSICA
Agora que só hai árbores enfrente
e nada que entorpeza o pensamento,
termino por pensar en Deus.
E penso nel antes daquel principio,
vivindo nunha terra como nunha masa informe,
quizais idéntica á de agora,
sen preocuparse de crear, porque bastaba o que existía,
aínda que as tebras cubrisen o abismo
e o vento poderoso axitase as augas.
Non precisaba nomes, nin de días ou de noites,
tampouco un ceo,
nin unha terra atarefada eternamente
na destrucción e o nacemento.
Un día Deus
soubo da realidade enorme e indiferente en torno del,
de todo o que non tiña nome, e que existía
como unha masa informe; e viuse ameazado.
E sentiu medo. E comezou a creación.
E Deus, naquel principio, creou o ceo e a terra,
e ó ceo chamoulle ceo, e á terra terra.
E descansou
temendo para sempre o que non tiña nome.
More from Alfredo Ferreiro
Premios Xerais 2017: equipo de comunicación
Unha galería de fotos tiradas por Tiago Alves Costa & Alfredo Ferreiro, saíndo do porto de Cesantes (Redondela) e traballando …
O centro do mundo | Alfredo J. Ferreiro
Os tempos son duros, e as sensibilidades, inevitabelmente vanse mudando. Deste modo hai sucesos que antes, nun outro marco de …
