Corren malos tempos para aquelas persoas afectadas do mal da lectura, ese que os obriga a ler -que deuses propios e impropios nos asistan!- todos os días, mesmo en varias ocasións. O diñeiro mingua, a información é falsa e os novos hábitos de lectura retroiluminada cansan máis do que a paciencia do lector suporta. Así as cousas, nada nos estraña que con frecuencia algún sucumba e pola rúa vague, desconsolado, na procura de axuda especializada. Isto era unha situación insalvábel, si señores e señoras, até que as Bibliotecas Municipais da Coruña decidiron pór libros na rúa. O seguinte testemuño demostrarao; trátase de A. F., un desorientado lector que practicou con suor a esgrima estilográfica, que con fruición martelou a máquina de escribir e que desde hai anos deixa os ollos pegados á pantalla mentres perde as pestanas como follas dun outono permanente:
«Si, eu vagaba desde había tres días pola Coruña -conforme me dixeron despois- durante os cais durmía sen noción do tempo nos xardíns e mollaba a caluga no peirao deportivo. Estaba desorientado, sen lectura que levar aos ollos, e o meu cerebro facía ruídos leoninos pola falta de literatura. Soñaba cunha morniña sopa de versos, un prato de suculentos capítulos con guarnición de ilustracións e unha doce sobremesa de aforismos. Cada día era un soño sen cumprir, o pesadelo da perpetua insatisfacción dun animal lector. Entón foi cando atopei a “Caseta de atención primaria”…
…e todo semellou tornar de cor. Alí atopei un trato refinado, a consideración que un desvalido lector precisa, e a máis moderna tecnoloxía en tratamentos prolectura, intensivos e progresivos, e mesmo de choque.
Inmediatamente o equipo bibliomédico se ocupou de min. Tomaron as pertinentes mostras de lacrimal e realizaron un inquérito exhaustivo sobre os meus hábitos lectores e as obras consumidas recentemente. Supoño que algunhas destas lle pareceron resesas á doutora, pola cara que puxo, mais non por iso habían de ser estritamente nocivas. Que non terá ouvido en termos de lectura polo mundiño adiante!
Os resultados das análises non foron motivo de calma. A recomendación, como se dun seguro privado se tratase (MAIS SENDO MUNICIPAL E GRATUÍTO!), foi que iniciase o tratamento alí mesmo por vía parenteral mediante un soro que harmonizase os meus sentidos ficcionais. Grande cousa como avanza a técnica bibliomédica, sobre todo desde que se descubriu que o tratamento da sensibilidade literaria permite mellorar as constantes psicofísicas do individuo. A ficción, mundo harmónico onde conviven placidamente o verdadeiro e o falso, permite a superación de moitas das contradicións que son motivo de infelicidade.
Para finalizar, a receita. A man da doutora Elena rubricaba un tratamento que sen dúbida proviña do coñecemento das miñas, recoñecidas ou non, auténticas necesidades de lectura. Lembroume mesmo, se podo dicilo sen corar, a experiencia que tiven hai moitos anos na Costa do Sol, sendo adolescente, cando por accidente cravei nun pé unha punta oxidada. Aquela enfermeira andaluza, madura e vigorosa, de ollos azuis e mans decididas que me perforaron o brazo cunha inxección contra o tétanos, semellaba a imaxe dun anxo sexuado que só probabelmente a fervenza adolescente podía imaxinar. Esta ocasión, diferente entre outras cousas porque a miña madurez xa non distaba demasiado da que a doutora aparentaba, sen dúbida me regalaba a mesma sensación de confianza e savoir faire. Por isto son desde agora e para sempre, das Bibliotecas Municipais un lector agradecido.»
You might also like
More from Alfredo Ferreiro
Premios Xerais 2017: equipo de comunicación
Unha galería de fotos tiradas por Tiago Alves Costa & Alfredo Ferreiro, saíndo do porto de Cesantes (Redondela) e traballando …
O centro do mundo | Alfredo J. Ferreiro
Os tempos son duros, e as sensibilidades, inevitabelmente vanse mudando. Deste modo hai sucesos que antes, nun outro marco de …
