Namorada do mar, sentindo as suaves ou furiosas arremetidas das ondas, naceron a maior parte destes poemas. Mentres nadaba, meus eran ceo e mar. O universo enteiro. Sentíao correr polas miñas veas. Á vez lume e xeo.
Estes poemas foron publicados no libro Corpo de mar, editado por Espiral Maior, que tivo un percorrido discreto desde a súa saída en 2008, e que agora ofrezo con pequenas modificacións a respecto dos orixinais.
*
ORIXINARIA
Quizais alma
nese instante esencial
entre o non ser
E SER
Fuches
Soño lúbrico tal vez…
Asubío de luz.
Ou sombra proclamada.
Corpo.
Palabra de dicir.
Dividirei o espello da luxuria
en mil anacos.
E farei de cada un
unha lúa habitada.
*
Corpo de mar
hei de adentrarme en ti…
Apagarei a sede no teu sal,
corpo de min.
*
Sima oceánica,
orgasmo
de líquida agonía…
Vin caer en ti.
Lévame.
Invádeme.
Arrastrada
por todas as marés.
*
O froito non penduraba da árbore.
Exculpada queda a serpe.
Eva aprendeulle a Adán os camiños do amor
aquel primeiro día en que foron expulsados
do falso paraíso
polo asexuado sicario de Deus.
Adán,
por primeira vez, recreouse,
derramouse nela. Seminal choiva…
E a semente no cáliz dela quedou constituída.
Templo onde culminarían todas as sabedorías.
Eva, Eva núa.
Corpo
de manancial
*
BOSCO
No extraviado xardín dos desexos,
labirinto de metáforas,
paraíso da luxuria
onde reflectiches, Bosco,
todos os xeitos de pecar
podrecen as maceiras
e prevalecen só prohibidos froitos.
Alí onde o amor se aparea coa morte,
rexeitando virxinais tenruras.
Todo é válido.
Nada foi casual.
*
CARTA A SAFO EN FORMA DE POEMA
Safo
ti, a primeira en amarte.
Buscándote nas demais.
Quizais
sen encontrarte nunca.
Safo,
hoxe hai neve no teu rostro sen meixelas.
E un sorriso triste na túa fría boca de camelia
porque en ti, escoreceuse xa o desexo
e no peito agochas niños de cinzas.
En Lesbos
sinto cantar sereas entre bosques de amieiros
rapazas que sedentas te reclaman…
Mais o xardín
ese xardín onde alegre te movías xa está morto.
Nel secaron todas as fontes.
E o sol
Ese sol no que ninguén se mira
fire os meus ollos cos seus cristais rotos.
Por camiños perdidos baixo un túnel de améndoas
atravesei o tempo
fuxin de min para buscarte.
Eu, non veño a xulgar; vin ofrecerte grilandas.
A cinguilas de redor da túa invisible fronte.
A saudar o teu olor nestas montañas.
A contemplar os teu vales, aterecidos de choiva e violetas.
A sentir nas tempas o pulso dunha pomba.
A axeonllarme e rezar polo amor máis puro
cabo do templo das rosas e da hedra.
O templo que se alza na tersa superficie da túa lúa.
Esa lúa, Safo, que ninguén ve.
E que agroma do mar coma unha illa.
You might also like
More from Chelo Suárez
O gato de Hilario
Hilario volveu de América máis pobre que marchara. Para disimular a súa frustración, presumía diante dos colegas de ter vivido …
Emulando a Juan Eduardo Cirlot
Recreando ao meu admirado poeta Juan Eduardo Cirlot. Meu pranto Meu pranto é a cruz que me condena, meu pranto vai pola xustiza …
