Camiñan de noite, entebradas en nódoas de terra
como se se adentrasen no tempo, ou escuras entre a chuvia
as pálpebras cansadas, sen amparo nas gándaras, en silencio
escuras como as chairas que atravesan, os tremedoiros
procurando o que, deserto e sempre deserto, unha cova
nun outeiro, os acres sedimentos da putrefacción,
os ermos; camiñan ao empardecer por estradas vellas
envoltas na poeira, na lama dos camiños, na néboa
dos vales; acaso deixaron atrás un pazo abandonado
a friaxe das fachadas e dos portóns fechados
un pardieiro, unha chousa no medio do monte, unha alquería
ou un alboio onde pasar a noite; acaso os cans latían
nas aldeas, o fumegar das tellas termando do frío
Camiñan na noite, as corgas ábrense como cicatrices
atravesan devesas de cinza, os últimos cavorcos
medas aterecidas; pousan un feixe ao pé dun valado
crepitan as raíces das carqueixas baixo o sol
escoitan o grallar dos corvos nunha cañota
nas gavias retórcense como cóbregas as vides
os acios ocultan corpos insepultos, inertes
o inverno detense nos piornos, nas pozas
unha escama de sal semella o pardomonte
as touzas, quéimase a roda das estacións
como o tempo mesmo, como se o tempo estalase
no lume das rozas, nas herdanzas de centeeiras
Atravesan a noite, a xeada esculpe as senras
as searas, o vento talla o inverno na friaxe das pedras
os panascos esgázanse con cendais de brétema
procuran acobillo p´ra durmir en alpendres
nalgunha casarella abandonada,en casais
derruídos, ás veces descansan nos faiados
a luz das touzas queimadas nos estíos
abate o acougo, calquer repouso no humano
Paran nas encrucilladas, nos estanques de cemento
ollan os restos de osamentas, as escamas das vértebras
os fósiles, a cerna da materia incrustada nos vermes
as estrías de podremia na costra das caveiras
axotan mouchos e noitebras, saben que entran na noite
saben que a dor estiña, que ninguén as pode escoitar
senten o espesor do tempo, os espesores da morte
ante unha tumba aberta, algo como un muro
contra o que baten, algo como raíces que se enredan
entre as maos, que lles contrai o ventre por carpir
na noite, que as acolle como unha boca baleira.
(Chemin des dames)
You might also like
More from Paulino Vázquez
Entrevista ao poeta Paulino Vázquez
- Palavra Comum: Que é para ti a poesia? - Paulino Vázquez: Coa poesía pásame como a Santo Agostiño cando lle …
