Todo estaba dispuesto, aunque nadie lo supiera, porque la vida no avisa…
José Luis Sampedro (El río que nos lleva)
Hai un río
sempre hai un río
O río que nos leva…
Na casa que ulía a manteiga e mel
hai un reloxo parado
colgado na cociña
e pequenas flores violeta
invaden a pedra
Un río idealizado
que contempla impasible
a metamorfose das libélulas
A nena que miraba as montañas
deulle corda ó reloxo
e arrancou as flores
nun acto de rebelión
contra o tempo
A metamorfose necesaria
pintada sobre un lenzo escuro
de palabras esquecidas
O pai amaba a madeira
O pai sabía da silueta dos piñeiros entre a néboa
O pai falaba a linguaxe das raíces
para que a moza-paxaro que vai marchar
tatúe nas plumas a memoria da orixe
O río arrastra
as palabras que non escoitamos
as que non escollemos para nós
A moza-paxaro encheu os ollos de horizonte
e a muller-poeta aprendeu a escribir
os silencios
na linguaxe das raíces
Terra e sangue, filla, ti e máis eu…
Hai un río
Sempre hai un río
O río que nos leva o reflexo
dunha nena que miraba montañas
dunha casa de pedra
e dun pai que falaba
na linguaxe das raíces
Terra e sangue
Ti e máis eu
sangue e terra
You might also like
More from María José Fernández López
Atmosferas
"Atmosfera" é uma das obras da compositora musical galega Aida Saco Beiroa. Na Palavra Comum encontramos nela um intenso motivo de …
Entrevista a María José Fernández López
- Palavra Comum: Que é para ti a poesia? - María José Fernández López: Un espello a reflexar as propias sombras. …
