A Portugal e volta no día. Un testemuño confuso

É certo: aquilo do “somos un país pequeniño” (no mellor dos casos: sentíndose país ou algo propio como quer que sexa) é algo que se leva dentro. A inferioridade séntese e a continuación pode palparse porque se fai realidade tanxíbel. É a imaxe que se dá e até o destino que se elixe. Parece ser algo que funciona tanto a nivel individual cuanto a nivel social. Non hai mentalidades superiores, mais si as hai inferiores.

É certo: aquilo do “somos un país pequeniño” (no mellor dos casos: sentíndose país ou algo propio como quer que sexa) é algo que se leva dentro. A inferioridade séntese e a continuación pode palparse porque se fai realidade tanxíbel. É a imaxe que se dá e até o destino que se elixe. Parece ser algo que funciona tanto a nivel individual cuanto a nivel social. Non hai mentalidades superiores, mais si as hai inferiores.

Eu xa fartei de pedir en Portugal que me falen en portugués. Tamén é certo que, falen no que me falen, en portugués ou portuñol, non deixo nunca de falar en galego.

Visitar as librarías do país veciño adoita ser, en xeral, desolador. Tanto cando estiven en Lisboa por mor do festival do cinema, como hai un mes cando fun ao concerto de Lou Reed, a miña impresión foi semellante: a maior parte das tendas están inzadas diso que Brétemas chamou un día “libros-canapé”. Biografías do xogador de fútbol Cristiano Ronaldo, outras de Amy Winehouse, varios volumes sobre o casal Carla Bruni-Sarkozy… Nun paseo breve polas librarías, mesmo as máis célebres, non é doado facerse unha idea de “que hai de novo” no mercado portugués, mesmo en narrativa, alén de personaxes puntuais tipo Margarida Rebelo Pinto.

Fun tamén a unha das FNAC de Lisboa e aproveitei para mercar discos. Considerando á vizosa vitalidade musical que hai ao sur do Minho (de Sergio Godinho a Jorge Palma, de The Gift a Dead Combo, de David Fonseca a Sharyar Mazgani, e un longo etcétera), pensei que terían unha presenza notábel no centro comercial os discos do país. Ben, hai unha sección específica, é certo, mais desde logo non está nin moito menos á altura desa riqueza musical contemporánea. En cinema, dunha figura absolutamente esencial do noso tempo coma Pedro Costa non hai máis que un par de filmes editados en DVD hai xa uns anos; nada do seu traballo máis recente, empezando pola colosal “Juventude em marcha” (que, porén, si está editada en España desde hai unhas semanas).

Eu diría que o auto-odio non é patrimonio exclusivo noso, e que para entender as relacións norte-sur (do Minho) é imprescindíbel termos en conta ese feito: unha certa falta de orgullo real, práctico, na produción cultural dos países respectivos, e unha certa teima en ignorarnos os uns aos outros de maneira recíproca, aplicando aquela cousa machadiana do “desprecia cuanto ignora”.

Eu xa fartei de pedir en Portugal que me falen en portugués. Tamén é certo que, falen no que me falen, en portugués ou portuñol, non deixo nunca de falar en galego.

Visitar as librarías do país veciño adoita ser, en xeral, desolador. Tanto cando estiven en Lisboa por mor do festival do cinema, como hai un mes cando fun ao concerto de Lou Reed, a miña impresión foi semellante: a maior parte das tendas están inzadas diso que Brétemas chamou un día “libros-canapé”. Biografías do xogador de fútbol Cristiano Ronaldo, outras de Amy Winehouse, varios volumes sobre o casal Carla Bruni-Sarkozy… Nun paseo breve polas librarías, mesmo as máis célebres, non é doado facerse unha idea de “que hai de novo” no mercado portugués, mesmo en narrativa, alén de personaxes puntuais tipo Margarida Rebelo Pinto.

Fun tamén a unha das FNAC de Lisboa e aproveitei para mercar discos. Considerando á vizosa vitalidade musical que hai ao sur do Minho (de Sergio Godinho a Jorge Palma, de The Gift a Dead Combo, de David Fonseca a Sharyar Mazgani, e un longo etcétera), pensei que terían unha presenza notábel no centro comercial os discos do país. Ben, hai unha sección específica, é certo, mais desde logo non está nin moito menos á altura desa riqueza musical contemporánea. En cinema, dunha figura absolutamente esencial do noso tempo coma Pedro Costa non hai máis que un par de filmes editados en DVD hai xa uns anos; nada do seu traballo máis recente, empezando pola colosal “Juventude em marcha” (que, porén, si está editada en España desde hai unhas semanas).

Eu diría que o auto-odio non é patrimonio exclusivo noso, e que para entender as relacións norte-sur (do Minho) é imprescindíbel termos en conta ese feito: unha certa falta de orgullo real, práctico, na produción cultural dos países respectivos, e unha certa teima en ignorarnos os uns aos outros de maneira recíproca, aplicando aquela cousa machadiana do “desprecia cuanto ignora”.