PRIMAVERA INCERTA
Escribo un poema
mentres a sarabia pousa nas xanelas
unha ofrenda de azúcar e sal.
Non sei cando o ceu parará
de enviarnos signos obscuros e fríos
entresachados cos raios do sol.
Comezan as flores a mostrar
a nosa colección de desexos.
Logo palpita o presente
como un peixe saltita na man.
Mais o futuro ás veces se oxida
e xa non dispomos do ánimo preciso
para dar cal a unha casa maior.
Debemos entón ficar á espera,
e sentados no colo do noso corazón,
vestidos co traxe co que saímos á cena
pola primeira vez,
procurar nas nubes a face de alguén
que sabemos sempre nos agarda.
More from Alfredo Ferreiro
O centro do mundo
Os tempos son duros, e as sensibilidades, inevitabelmente vanse mudando. Deste modo hai sucesos que antes, nun outro marco de …
O Grupo Poético Hedral recitará hoxe en Arteixo
Agora que a libraría Á Lus do Candil (Arteixo) nos convida para recitarmos de novo xuntos, un grande orgullo acode …
