Aninovo | Francisco Castiñeira ~ Palavra Comum ~

Setembro 2024
S	T	Q	Q	S	S	D
	1
2	3	4	5	6	7	8
9	10	11	12	13	14	15
16	17	18	19	20	21	22
23	24	25	26	27	28	29
30

(Un bar, ruído, música, dous amigos ó final da barra).
– Ese Néstor.
-Ese Néstor. Un brinde. Por Néstor, estea onde estea.
-Outro máis? Veña. Non nos vai sentar mal, a estas alturas. Por Néstor.
(Os dous beben).
– Oes, Nan. Non te embebedes moito, meu. Estamos aquí para algo.
– Por Néstor.
– Por Néstor e para contalo. Contar a historia.
– A historia.
– O que pasou, meu. O do Aninovo.
– A historia.
– Que si, Nan, que deixes de repetir como un papagaio, que non dás arrincado, chorbo.
– Ti e mais eu imos contalo todo, Mito. Mais, logo de contado, onde queda todo? Onde? Dime, Mito. Onde queda Néstor?
– Non te raies, neno. Contámolo ó noso xeito e punto. Xa oíches o que din. Só queda a memoria, as historias, as lembranzas. Néstor xa non está, pero a historia si.
– E de que vale, e de que vale…
– Que si, Nan. Comezo eu, non? Ti corríxesme se digo algo mal. Noite de fin de ano. A rachar, lembras? Quedamos despois da cea, á unha e media. Néstor andaba apoucado, non lle ía ben coa Isa. Rifaron porque ela non quería quedar esa noite e ó final, polo que se soubo, si que saiu, pero coas súas amigas. Tamén oín que se enleou con outro, vaia pendanga…
– Non te pases, Mito. Iso non o sabemos.
– Ai non? E logo non a viron polo Túnel ás tantas?
– Saír, sairía. Eu só discuto o de que se enleara con alguén. A xente fala e fala, pregúntaslle polos detalles e achantan e non din nada. Por que? Porque nada viron. Falar barato.
– A ti o que che pasa é que estás por Isa. Que ata estiverades xuntos.
– O que ti digas. Fai o favor de deixar a Isa en paz e contar a historia.
– Tampouco hai tanto que contar. Fomos ó Bambo tomar un litro, todo cheo de raparigos con traxe. Lémbrasnos de noviños, cando saiamos de traxe en fin de ano? Xa pasamos desas cousas, imos maiores. E logo do Bambo fomos ó Pavor, e logo do Pavor ó Suite Delux…
– E ó OK Corral.
– Exacto, despois do Pavor e antes do Suite.
– Pedimos un cubata, estivemos un anaco aló. Atopámonos co Pumuqui, que risas de pavo. Metémonos unhas raias con el.
– Metícheste ti, Nan. Eu paso de farlopa. Non sei como te metes esa merda.
– Era fin de ano, ho.
– Moitos fins de ano tes ti.
– Que chumbo es, Mito, neno, non me raies. Volvendo a Néstor. Comezou a falar cunha rapaza.
– Estábache ben boa.
– Non era para tanto. Pero eu dáballe ben -(risos)-. Pensei que Néstor quedaba con ela e xa estaba, xa nos podiamos despedir del para toda a noite. Aparte, estaba fodido polo de Isa e non razoaba moito.
– Marchamos os tres para o Suite Delux, o Pumuqui, ti e mais eu. A min non me chista moito ese sitio, pero era boa hora para ir, sen tanta xente.
– O moi mamalón de Néstor non nos acompañou. A que merda fomos alí sen el?
– Xa cho dixen, Nan, había que facer tempo nalgures antes de ir á disco, en Fin de ano está todo petado de xente. Dixémoslle a Néstor para onde iamos, sabía onde atoparnos. Que máis podiamos facer? Quedarmos no Corral, a cronometrar cando tardaría en meterlle a lingua na boca a aquela? Mellor era ir indo para o Suite, tomar unhas pastis polo camiño, que o Pumuqui traía cristais e convidaba, e así facer tempo antes de ir á disco. Ese era o plan. Era ou non era, Nan?
– Era. Pero unha cousa son os plans…
– Pero por que te raias con iso? Se máis tarde apareceu o Néstor polo Suite, tranquilo e só. Non o deixamos tirado. Veu. E se non tivese vido, se tivese quedado coa pava aquela, a historia sería distinta, decátaste?
(Nan bebe en silencio, por non retrucar. Mito agarda un pouco pola resposta e como non se produce, prosegue).
– Mira, Nan, éche o que hai. Néstor era como un irmán para min. Pero está claro que a súa movida xa era outra.
– A que te refires?
– Marchara estudar fóra, non? Anos nunha carreira e logo un choio guapo. Non aquí, no barrio, eses choios están en Madrid ou no estranxeiro. E anos de libros por diante, outra xente ben distinta a ti e a min, outros colegas na carreira.
– Néstor era un tío legal e non ía deixarnos mangados.
– Deixara o barrio, Nan, era cuestión de tempo. Non é deixarnos mangados, é distanciarse, mudar, a xente cambia.
– Vaia xeito de falar do noso colega, Mito, agora que non está, non me fodas.
– Non o digo por mal, éche a vida. Dígoche unha cousa: eu ata esa noite estiven a pensar en alistarme no Exército.
– Ti estás atrapado da cabeza. Non aturabas alí un mes. E igual te mandaban a Afganistán.
– Un par de anos, no Exército podía facer un oficio. Liscar de aquí, eu tamén. Ata o carallo do barrio. Aquí non hai nada, meu. A mesma xente, os mesmos bares, as mesmas chorbas, os mesmos cartos, é dicir, case nada. Néstor foi o máis listo dos tres. Outro brinde. Por Néstor e polo tempo xuntos.
– Outro brinde? Veña. Pero por cal tempo?
– Mira que es paspán. Polo tempo que estivemos xuntos os tres, toda a nosa vida ata agora. Iso rematou, todo remata, ou cambia, que é un xeito de rematar.
(Beben).
– Ese Mito, un filósofo.
– Pois algo terei. Filósofo non serei, pero barreno moito a cabeza. E estivo de puta madre. Fixémolas boas os tres xuntos.
– A putada é que non te decatas, pasan cousas e xa está, e logo relémbralo e non podes volver a ese tempo.
– Diso se trata, Nan. Pensa no cristo que liamos no Suite. Lembras? Ti e mais eu bailando na pista e de súpeto baixamos os pantalóns. Nese intre entra o Néstor pola porta, venos en gallumbos e baixa os pantalóns el tamén, a xente berrando, uuuuh, e o segurata correndo detrás de nós, e nós choutando cada un nunha dirección cos pantalóns nos nocellos e un cubata na man e a xente marándose o cu. Escoita, Nan: non foi ese un dos mellores momentos das nosas vidas? Pero se pensas niso naquel intre ás cinco da mañá, medio cegos, “isto é un dos mellores intres da nosa amizade de anos, se non o mellor, e ademais será o último”, dános o baixón e non o facemos. Aí está o chiste do asunto, en non decatarse.
– Subimos os pantalóns, Néstor acougou os ánimos dos seguratas coa súa mellor cara de neno bo. Botar botáronnos, pero cando menos non nos deron unha malleira. Na rúa decatámonos do grande que fora ese momento. E de aí…
– Ben o sabes. Cóntao ti.
– O plan era ir á disco, pero á da cidade. Pumuqui xa marchara para alá cuns colegas, xa antes do espectáculo da baixada de pantalóns. Néstor acadara flyers para a Cúpula, fóra da cidade, pero para chegar aló facía falta coche. En taxi sairíanos moi caro. Que non, neno, imos para a disco de aquí, e el nada, teimando coa Cúpula, que eran entradas gratis aínda que fosen sen consumición. E cando ti e mais eu xa puñamos caras de dicir definitivamente que non, vai e saca o chaveiro, un cunha insignia ben grande de Opel. As chaves do coche do pai.
– Houbemos de paralo aí. Néstor bebera, non estaba para conducir.
– Nós tampouco. Estabamos nunha nube, non o culpemos, ós tres pareceunos unha idea caralluda, convenceunos pero fomos porque quixemos.
– Xa. Se o pensas, estaba clarísimo o que ía pasar. Clarísimo. Agora estalo a contar e síntome parvo. Non o vimos vir. E perdemos a Néstor.
– Nan…
– Ía no asento de diante, sen cinto de seguridade. Nós detrás, música a tope, as luces dos coches na escuridade.
– Nan, Néstor si que levaba cinto.
– E logo, ó pouco de saír da cidade, pasando o hipermercado, o coche esvarou, saíu da estrada, caeu a rolos, envorcou varias veces, e Néstor…
– Néstor levaba cinto.
– E por que non está aquí contándoo, Mito? Por que estamos a brindar por el? Vino inconsciente, a sangrar…
– Nós non levabamos cinto, Nan. Néstor si. Salvouse de milagre, con cinto e todo e meses de hospital que lle agardan e secuelas para a vida. Saiu desa. Nós non, Nan.
– Mito, cala ho…
– Non hai milagres para nós. Agora vémonos neste bar todos chulos, mais a nosa carne e ósos quedaron esmagados nese coche, Nan, lembro a dor, as pólas das árbores atravesando os cristais do coche e a nosa pel. Non hai bar, non hai este cubata, non hai xa nin ti nin eu, nin Nan nin Mito nin hostias. Xa non estamos, xa non somos. Tan só somos a historia que estamos a contar. Non hai máis. Néstor segue no xogo, nós non.
(Silencio. Os dous miran para os seus vasos).
– Sen caras tristes, vale? Veña, o último brinde.
– Feliz ano, Mito.
– Feliz ano, amigo.

Post Views: 984

#Francisco Castiñeira #galego #narrativa

Posted By

Francisco Castiñeira

(Galiza-Alemanha) Francisco Castiñeira naceu (nacérono) na emigración en Suíza no 1977 e hai anos reside en Regensburg (Alemaña), mais será e sentirase sempre un coruñés con morriña dos Mallos. Dentro da narrativa curta colaborou en diversas publicacións e libros colectivos, e xa en solitario editou as escolmas de relatos "Seica chove" (Baía Edicións) e recentemente "Podería falar de nubes" (Redelibros).