Preguiceira como era, e coa que estaba caendo, tiña moi poucas ganas de saír da casa. E menos o ir de tendas, se non fose polo que lle urxía comprar unhas zapatillas e un televisor. Necesitábaas, as zapatillas. E sen a tele non podía vivir. Coa que estaba caendo, non se movería da cama en todo o día. Esa cama tan confortable, onde había pouco comera a última onza de chocolate (que precisaba repoñer), e escoitara na radio a súa novela preferida, da que -oh, deuses!- emitiran dos capítulos seguidos.
O taxi, anfibio de ollos amarelos, desprazábase entre ondas de auga, abríndose paso con dificultade a través da bruma e o intenso tráfico. Había atascos na estrada. Cerca do centro comercial, un cartel derrubado polo vento obstaculizaba o paso dos coches. Formouse unha caravana. Impacientábase. Tiña os pés moi fríos, e o taxímetro corría que era un primor… A carreira custoulle o dobre que outras veces. Por riba o taxista, mal encarado el, nin lle deu as grazas pola propina.
Botou case dúas horas mirando televisores. Logo de lle dar moitas voltas, optou por un enorme, de pantalla plana.
– Leva unha ventá aberta ao mundo -díxolle o vendedor cun sorriso-. Controlarao todo sen se mover da casa.
Era listo o rapaz! Sentiu un chispazo de satisfacción. A partir de xa, apoltronada na butaca relax, ben abrigada, cos pés quentiños, veña a chupar programas!
– Non esqueza mandarmo hoxe á tarde! -Díxolle ansiosa ao dependente, cuspíndolle os restos dos flocos de millo que estaba comendo.
– Descoide vostede -contestou el, limpando a cara con disimulo, e afastando dela.
En alimentación, abasteceuse de biscoitos, queixo, xamón e chourizo. Bombóns de praliné e chocolates variados. Tres paquetes de pan, tamaño familiar, dábanlle dabondo para o resto do mes… A intendencia quedaba asegurada.
As zapatillas! Necesitábaas con urxencia. Queríaas de moito abrigo. A ser posible de cor rosa. E de peluche. Personalizadas. Con cara de señorita Piggy. Ela era así.
Ao probalas diante dun espello sentiu noxo… Odiaba á mole corentona e bigotuda que a miraba do outro lado… As zapatillas, voluminosas en por si, agrandábanlle moito os pés. Parecían chalanas.
Sempre lle pasaba o mesmo. Por iso na casa non tiña espellos. Se algo lle envexaba ao conde Drácula era a súa inmunidade fronte a eles.
Malia a todo, sentíase cómoda con elas. Eran graciosas! Xa se vía na casa, coas zapatillas de peluche rosadas nos pés, ben envoltiña na bata de la, e instalada na butaca relax, co mando da tele na man, indo dun canal a outro. Había tantos dispoñibles!
Señora! Non marche do centro comercial sen levarlle á súa parella o último en masaxe e loción de afeitado!
Acoitelou á vendedora coa mirada, afastándoa logo dun empurrón. Que estaba a dicir a moi cretina! O do afeitado sería unha indirecta? Se as miradas matasen, a tipa xa estaría tesa. Ela non necesitaba parella ningunha. Vivía perfectamente sen homes! Tiña dabondo cos seus sinxelos e pequenos praceres.
Coas bolsas da compra a remolque, saíu ao vento e á choiva bastante cabreada.
No taxi ía pensando que ao chegar a casa estrearía as suaves e silenciosas zapatillas. A ver se así non protestaba a mística do piso de abaixo, acusándoa sempre de estrondosa.
Ocorréuselle que con elas, arrastrando os pés, podería dar brillo ao parqué.
You might also like
More from Chelo Suárez
O gato de Hilario
Hilario volveu de América máis pobre que marchara. Para disimular a súa frustración, presumía diante dos colegas de ter vivido …
Emulando a Juan Eduardo Cirlot
Recreando ao meu admirado poeta Juan Eduardo Cirlot. Meu pranto Meu pranto é a cruz que me condena, meu pranto vai pola xustiza …