Queridos netos,
Escribímosvos desde 2011, un ano que tedes e teredes escoitado mencionar moitas veces. Até hai poucos días España era un estado chamado democrático porque a cidadanía escollía os que se facían pasar polos seus representantes cada catro anos. Eran tempos en que as grandes empresas mandaban sobre a vontade da xente; poñían os políticos que lles petaba e facíanos bailar ao son das súas melodías. Houbo unha crise financeira que daría para outra carta, os índices de desemprego subiron, a xente comezou a perder as súas casas, a ter que traballar cada vez máis horas para gañar menos que antes, e chegou un momento en que o descontento e a necesidade foron tan grandes, que a xente comezou a organizarse para solucionar o problema que a todos parecía prioritario e que posibelmente era o único punto que todos tiñan en común: acabar coa corrupción en todas as súas variedades a través da creación dunha nova organización social fundamentada na xustiza, antes que na disciplina de voto ou na ambición duns poucos.
Esa xente organizouse como non fora posíbel ter feito moito antes, probabelmente non vos soe de nada nin Twitter nin Facebook, mais crede que en 2011 foron cruciais para a organización humana. Uns ocuparon os espazos físicos, outros facilitaron as comunicacións, outros colaboraban co que a organización, verdadeiramente democrática, lles solicitaba en cada momento. Por primeira vez nos sentimos directamente conectados a tanta xente ao mesmo tempo. É preciso sentir as conexións para ter un mínimo de empatía con tantísimas persoas que non vas ver en toda a túa vida, pero si que a sentimos, aínda que fose precisa unha revolución para que así fose. Entón a xente traballou intensamente para todas as persoas tivesen o máximo grao de decisión posíbel, e déronse conta de que, para conseguilo, era imprescibdíbel organizárense en comunidades pequenas, onde todos poidesen sentir a calquera dos membros como o viciño da porta do lado, e que a rede facilitaba, como non, a organización en rede, todos conectados con todos, mais decidindo cadaquén sobre o seu radio de residencia.
E funcionou.
Por suposto, e vós sabédelo, o sistema non é perfecto, mais todos coincidimos en que os alicerces son os mellores, e que é cousa de tempo ilo mellorando, repintando, cubrilo de enfeites en mantelo a punto a base de usalo, de participar, de vivir en harmonía cos que nos rodean, de axudar e de saber aceptar axuda, en definitiva, de sermos felices distribuíndo os recursos segundo as necesidades porque somos quen de sentir que a felicidade dos outros redunda na propia.
Tede paciencia coas nosas batalliñas; non é só que para nós sexan tan importantes. Sentimos a responsabilidade, por se for preciso, de lembrarvos que debedes tomar as vosas decisións, que non hai minoría que, a longo prazo, sexa quen de dominar unha maioría se esta non quere ser dominada. Nunca esquezades que non queriamos para vós o mundo que estabamos a construír e decidimos cambialo por un máis xusto e comprobamos que era posíbel, que sempre é posíbel, que as persoas xustas e boas sempre son moitísimas máis que as malas, por moito que vos cheguen a dicir. Lembrade isto sempre. (Vía Tati Mancebo)
You might also like
More from Sociedade
Manifestação Atlântica no dia dedicado a Urbano Lugris
Promovido pelo colectivo In Nave Civitas Lugris, o 7º dia Lugris decorreu nas ruas da Corunha com orgulho surrealista, afã …
Tolerância gráfica
"Tolerância gráfica" é um artigo sobre a escrita da língua galega de Alfredo Ferreiro publicado no jornal digital Praza Pública.
