Martes 13 e chove a deus dar. Hoxe quedei cun grupo de amigos para ir de cea. Facémolo invariablemente dende que rematamos a carreira, o día 13 de cada mes. Citámonos nunha adega do centro para, entre grolo e grolo de cervexa, falar do pasado e do presente, dos nosos triunfos ou fracasos no traballo. Sentímonos orgullosos de manter intacta unha amizade sincera e limpa, libre de envexas e falsidades. De aí que logo de trece anos, sigamos os trece tan unidos coma o primeiro día.
Non sei de quen partiu a idea. Alberte marcou un número no seu móbil e reservou mesa para os trece nun restaurante grego.
– Recomendáronmo hai pouco… Teñen boa cociña, unha agradable música ambiental e tres camareiras misteriosas, sensuais que, malia a súa fresca beleza, parece que xurdiron dun mundo antigo -engadiu, chiscando un ollo.
O restaurante estaba situado nunha escura canella da zona vella. Nun letreiro de neon, que emitía verdosos e intermitentes fulgores lin: “A Arcadia”. E debaixo. “Todos os
nosos produtos son importados directamente das illas gregas”.
– A cousa promete -dixo Rafa refregando as mans.
Cruzamos expectantes un vestíbulo pintado de azul mar. O local, íntimo, pequeno, estaba iluminado por lámpadas de opalina que derramaban unha luz que o envolvía todo en anacaradas penumbras.
– Semella que entramos nunha furna mariña –murmurou Xurxo- Velaí vén unha serea…
A rapaza, delgada, longos cabelos, sinuosos coma algas, ollos grandes e cute transparente, dedicounos un encantador sorriso, mentres nos indicaba unha mesa grande e redonda que, xuraría, antes non estaba alí…
Trouxo as cartas. Escolleito o menú, recomendounos un viño grego. Se cadra porque lle caín simpático, escanciouno na miña copa.
Cateino sen deixar de mirala… Era guapa, moi guapa, e o viño estaba bo. Lixeiro, cun toque de acidez e un agradable sabor froiteiro.
– Teñen que probar a mussaka, -dicía a moza- e o polbo grellado con cogomelos. Tamén o noso peixe á brasa e o año ao espeto…
En realidade foi ela quen suxeriu uns pratos que todos nós, rexeitando os escollidos, aceptamos de contado.
Era tan fermosa que doce pares de ollos, incluíndo os meus, fitábana embobados. A través da copa do viño, admirei a súa lixeira anatomía. Semellaba unha fermosa náiade que, envolta en gasas, xiraba ao noso redor, mergullada nun mar de ámbar e vidro. A música ambiental suxería imaxes de illas paradisíacas, de praias de areas brancas, onde lindas rapazas núas estaban a tanxer a cítara.
Cada un de nós, contemplando ás tres belezas que comezaron a servir a cea, se cadra influenciados polo viño, a música e o aroma das especias, sentímonos transportados a outra dimensión…
Cóncavas naves ían e viñan por un mar sereno, onde todos nós, sen deixar de comer e beber, baleirando botella tras botella, ficabamos mergullados.
Deliciosas sereas tecían unha danza ao noso redor, inducíndonos logo a seguilas ata as profundidades dunha gruta mariña, onde mostraban os seus encantos ocultos desprendéndose das súas colas de peixe, convidándonos a xacer con elas…
Amar alí, no leito do mar, respirar baixo as augas dun purísimo azul e non morrer, senón de amor, e arriba, máis aló das suaves ondas, as nosas personalidades desdobradas, o restaurante grego, a música que non deixaba de soar, risas, borboriño de sereas, o aroma, o sabor do viño nos beizos…
– Bebede, bebede deste viño aromatizado con mel e canela, só digno dos deuses –dicía a camareira de cabelos negros, ondeantes e pel marmórea, escanciando un rosado en copas de prata- Este viño, o Herea, volve loucos aos homes e fértiles ás mulleres. Sodes trece, e trece, as sereas que abaixo, no profundo, vos esperan…
– Respirar baixo as augas dun purísimo azul e non morrer senón de amor. –murmurei medio anubrado…- Todos nós, sentados de redor da mesa, flutuando entre dous mundos.
No mundo de abaixo catamos un verde licor moi aromático, que trece camareiras xurdidas das sombras nos ofreceron. Os ollos daquelas beldades sorrían con malicia, mentres achegaban aos nosos beizos a diminuta copa de cristal, que contiña no fondo unha perla, unha pinga de océano e unha escama de iris.
Na nosa próxima xuntanza o tempo era espléndido, e a luz do atardecer alongábase, como resistíndose a desaparecer.
Logo de charlar preguiceiros na terraza da adega, coa mirada perdida no océano, volveu ser Alberte quen suxeriu ir cear de novo ao restaurante grego. Todos aceptamos de contado (non esperábamos menos), imaxinando cada quen anticipadas ledicias…
Alberte sorriu. Un lampo traveso iluminoulle os ollos… Demorándose adrede, marcou no seu móbil o número. Ninguén contestou… Volveu insistir. Negativo. Consultamos, impacientes, a guía. Preguntamos a información.
Nin o número de teléfono, nin o nome do restaurante figuraban nalgures. Nin sequera despois de percorrer todo o casco antigo da cidade buscándoo, fomos quen de dar coa canella, onde nun rechamante letreiro de neon, que emitía verdosos fulgores, anunciábase “A Arcadia”, e debaixo, “Todos os nosos produtos son importados directamente das illas gregas”.
You might also like
More from Chelo Suárez
O gato de Hilario
Hilario volveu de América máis pobre que marchara. Para disimular a súa frustración, presumía diante dos colegas de ter vivido …
Emulando a Juan Eduardo Cirlot
Recreando ao meu admirado poeta Juan Eduardo Cirlot. Meu pranto Meu pranto é a cruz que me condena, meu pranto vai pola xustiza …
