De livros e fantasias contáveis II/V

Tradição?

O que entendemos comunmente como literatura galega, sempre reverenciada, mas apenas lida como literatura nem como conjunto referencial.

Tradição?

O que entendemos comunmente como literatura galega, sempre reverenciada, mas apenas lida como literatura nem como conjunto referencial.

Tradição?

O que entendemos comunmente como literatura galega, sempre reverenciada, mas apenas lida como literatura nem como conjunto referencial.

Teño que recoñecer que o número de títulos publicados para os lectores que presupoño sempre me asombrou. Aínda contando cos “éxitos” xuvenís, estes non deben ser moitos máis do que os títulos incluídos como lecturas escolares. Será esta bolsa de publicacións a que sostén parte do negocio editorial? Fóra disto, a que non lle concedo tamén unha cifra decisiva, só fica a cuestión do apoio institucional para xustificar a produción. Algo máis debería haber, talvez o descoñecemento meu dos números reais do negocio… sempre concluín.
Por outro lado, afirmas “a qualidade da produção e dos textos não é proporcionalmente superior a tradição da que parte”. A que chamas neste caso tradición?

Teño que recoñecer que o número de títulos publicados para os lectores que presupoño sempre me asombrou. Aínda contando cos “éxitos” xuvenís, estes non deben ser moitos máis do que os títulos incluídos como lecturas escolares. Será esta bolsa de publicacións a que sostén parte do negocio editorial? Fóra disto, a que non lle concedo tamén unha cifra decisiva, só fica a cuestión do apoio institucional para xustificar a produción. Algo máis debería haber, talvez o descoñecemento meu dos números reais do negocio… sempre concluín.
Por outro lado, afirmas “a qualidade da produção e dos textos não é proporcionalmente superior a tradição da que parte”. A que chamas neste caso tradición?

Unha situación distinta, mellor para as editoriais, cun público numeroso e un aparato cultural eficiente implica un pais distinto ao que hai, implicaría unha seria e profunda transformación, implicaría un compromiso co pais que comenzando polos políticos non hai. En vez de carpas polas vilas, versos nas bolsas dos supermercados, congresos e xornadas sen sentido, distribución das subvencións por amiguismo e conveniencia, e vez da cidade da cultura, terían que apostar polo asociacionismo de base, polos clubs de lectores, por dignificar mais moito mais o idioma, por abandoar a practica herdada do bilinguismo harmónico pola oficialidade do galego. ´
Esta é a realiade, caos editorial, confusión completa na valoración da producción literaria, criticos sen formación que fan carreira vendendose ao comprador de turno, todo son favores e favores, neocaciquismo cultural. Esta é a verdade. A situación resulta tan disforme que a personalidade de turno rise de calquera crítica e aplicalle inmediatamente a etiqeta de “envidia”. Parece que todos somos caciques ou queremos serbir aos cadiques,porque así se fai pais. Neste contexto a irrupción da politica asimilacionista do xornal “el pais”. reforza a política aniquiladora de “La voz de Galicia” e ímonos quedando sen pais e sen voz, caladiños, bilinguizados, bífidos, con ansias de normalizarnos, de mutilarnos unha das prominentes, para que quede só unha, e sexamos normais, aceptados na lingua recta de Cervantes. Castellano, lo mejor es ser castellano, adusto, noble y místico, de galicia recordaremos los “regatos pequenos”, “adeus vista dos meus ojos…”
E neste proxecto están todos os politicos tépedos adicados aos vellos e a xestionar o seu monopole, os editores introducindo traduccións multinacionais sen contrapartidas, como autenticos paletos. A universidade incapaz de formar persoas competentes, adicados mais que nada a literatura administrativa e ao peloteo, Os escritoes atontados nunha megalomonía ridicula que os fai obxecto de todos os escarnios e risibilidades.

Unha situación distinta, mellor para as editoriais, cun público numeroso e un aparato cultural eficiente implica un pais distinto ao que hai, implicaría unha seria e profunda transformación, implicaría un compromiso co pais que comenzando polos políticos non hai. En vez de carpas polas vilas, versos nas bolsas dos supermercados, congresos e xornadas sen sentido, distribución das subvencións por amiguismo e conveniencia, e vez da cidade da cultura, terían que apostar polo asociacionismo de base, polos clubs de lectores, por dignificar mais moito mais o idioma, por abandoar a practica herdada do bilinguismo harmónico pola oficialidade do galego. ´
Esta é a realiade, caos editorial, confusión completa na valoración da producción literaria, criticos sen formación que fan carreira vendendose ao comprador de turno, todo son favores e favores, neocaciquismo cultural. Esta é a verdade. A situación resulta tan disforme que a personalidade de turno rise de calquera crítica e aplicalle inmediatamente a etiqeta de “envidia”. Parece que todos somos caciques ou queremos serbir aos cadiques,porque así se fai pais. Neste contexto a irrupción da politica asimilacionista do xornal “el pais”. reforza a política aniquiladora de “La voz de Galicia” e ímonos quedando sen pais e sen voz, caladiños, bilinguizados, bífidos, con ansias de normalizarnos, de mutilarnos unha das prominentes, para que quede só unha, e sexamos normais, aceptados na lingua recta de Cervantes. Castellano, lo mejor es ser castellano, adusto, noble y místico, de galicia recordaremos los “regatos pequenos”, “adeus vista dos meus ojos…”
E neste proxecto están todos os politicos tépedos adicados aos vellos e a xestionar o seu monopole, os editores introducindo traduccións multinacionais sen contrapartidas, como autenticos paletos. A universidade incapaz de formar persoas competentes, adicados mais que nada a literatura administrativa e ao peloteo, Os escritoes atontados nunha megalomonía ridicula que os fai obxecto de todos os escarnios e risibilidades.