Sebas era sepultureiro, como o foran o seu pai, o avó, seu bisavó e máis o tataravó. Era o seu o que se di un oficio herdado, do que se queixaba a cotío, pois tíñalle xenreira a os mortos.
-Por que non te dedicas a outra cousa?- dicíalle a muller, farta de oílo rosmar contra aqueles que xa non podían defenderse.
-Non ten volta, é o que hai. –contestáballe Sebas, moi filosófico-.
Despois de cavarlles o buraco ano tras ano aos que teñen a manía de morrer, e de andar a sachar ósos e caveiras, toda a vida no maldito camposanto, vello e artrítico, onde podería ir? Ao fin, aínda que o odie, non hai outro oficio que eu saiba desempeñar mellor.
-Iso é verdade -contestáballe ela-, que entre podremias e vernices de vellos e novos cadaleitos botaches ti os dentes.
Ao rematar o día, mentres limpaba as faragullas de terra que se lle metían baixo as unllas, e mudaba a roupa de faena no caseto dos trebellos, refungaba o sepultureiro:
-Malditos mortos e maldito traballo! Se non fose porque non teño onde caer morto, a boas horas aparecía eu mañá por aquí. ¡Xa bos podían dar a todos polo cu!
E sen deixar de rosmar, peiteábase con cuspe e mimo diante dun anaco de espello cheo de roña que tiña colgado da parede; para ir logo afogar as penas á taberna do Parrulo.
Ao saír do cemiterio, denantes de pechar as portas cunha chave enferruxada, miraba cara as tumbas e facía un xesto ben obsceno…
-Ei! Vos! Preguiceiros! Hoxe tampouco vides de foda?
Logo soltaba unha grande risada. Parecíalle aquela una grande ocorrencia.
A noite estaba moi escura cando, borracho perdido, o sepultureiro marchou do bar.
-Si que é raro -moumeou- Os pes lévanme por un camiño e por outro váiseme a cabeza…
A pouco estaba fronte ao Cemiterio e, coma se unha forza sobrenatural o empurrase cara o lugar do que tanto renegaba, despois de catro ou cinco intentos logrou abrir a porta. Facendo eses, meteuse por entre as tumbas e foi bater contra un ciprés… De rebote caeu nunca focha que estivera a cavar aquela mesma tarde.
-Deus, que duro está hoxe o colchón! Vese que a lacazana da muller non o sacudiu dabondo… E vós! Pódese saber o que facedes?
A pregunta ía dirixida a uns cantos esqueletos, que, asomados ao negro buraco, lle sorrían cordialmente.
-Ola, Sebiñas! –falou un, coa caveira máis pulida que unha bóla de billar. Que tal se está por aí abaixo?
–De puta madre, mamón! Quéresme dicir que fago eu no sitio onde deberías estar ti?
-Nin máis nin menos, o que facemos nós, cando os vivos nos sepultades. Preguntastes algunha vez se queremos ser enterrados? Nada diso! En canto estiramos a perna, soltades catro bágoas, non sei se de pena ou alivio, e fáltavos tempo para trincarnos na focha, cun monte de terra enriba. Bonita maneira de desfacerse dun! Non si, compañeiros?
–Ben certo si! -contestaron os demais esqueletos- A amolarse enterrador, agora tócache a ti ser o enterrado!
-Non, non! -berrou Sebas fora de si- Marchade! Fóra todos, fato de cabróns!
E, canto máis berraba e máis espernexaba, máis eran os tipos osudos que o arrodeaban, e, con risos de fol, lle botaban enriba presadas de terra. Logo, baixo a feble luz do luar, puxéronse a bailar derredor da improvisada tumba.
Antes de perder o sentido o enterrador viu como os esqueletos, envoltos nun halo verdoso, liscaban do camposanto, bambeando a pelve dun xeito coqueto e descarado… Dende a porta, volvéronse, e
berraron con sorna chiscándolle un ollo baleiro ao enterrador.
-Ou! Sebas! Borrachón! Nos sexas preguiceiro! Veña, home, érguete axiña, vente de foda con nós!
Cando o atoparon a Sebas teso, metido na focha, ninguén dubidou do seu celo profesional, que o levara ao extremo de se enterrar a si mesmo, aforrándolle ao fillo tan penoso asunto: Sebas júnior, o novo sepultureiro.
You might also like
More from Chelo Suárez
O gato de Hilario
Hilario volveu de América máis pobre que marchara. Para disimular a súa frustración, presumía diante dos colegas de ter vivido …
Emulando a Juan Eduardo Cirlot
Recreando ao meu admirado poeta Juan Eduardo Cirlot. Meu pranto Meu pranto é a cruz que me condena, meu pranto vai pola xustiza …
