A tres mazás da súa casa descubriu un xardinciño. Un banco de chamativa cor, estratexicamente situado baixo un tileiro murmuroulle: Sonche cómodo, moi cómodo, anda rapaz, vén sentar.
A Marcelo había tempo que lle falaban os obxectos. Dicíanlle cousas, como fixera nese intre o banco azul recén pintado.
Non o dubidou. Despois de agradecerlle cun sorriso o convite, sentou amodiño nunha esquina do amable banco. A pintura estaba seca, menos mal, pois levaba posto o traxe novo. Saíra da casa con moi bo ánimo, decidido a facerse a si mesmo un bonito presente de cumpresoños. A el ninguén lle regalaba nada, xa que non tiña nin parentes nin amigos. Marcelo vivía totalmente incomunicado, malia habitar nun universo cheo de persoas. Nin vivindo como vivía nunha populosa grileira de alomenos corenta apartamentos ateigados, tiña o menor trato cos veciños.
Por iso non era de estrañar que lle dese por falar e entender a linguaxe das cousas inanimadas. Os obxectos chegaran a converterse nos seus mellores amigos e confidentes.
Despregou o xornal e buscou nos anuncios por palabras a sección de compañía, o paraíso dos contactos para tantas almas solitarias… Ese día decidira despoxarse da timidez. Acudiría a unha desas casas de pracer, onde dispoñían dun amplo catálogo de servizos. Onde, por cartos, facían de todo, e satisfacían as fantasías más atrevidas…
Comezou a suar, lendo as incribles ofertas sexuais… Todas aquelas perversións tan a man…. O vulto da entreperna comezou a medrar.
– É o sol, abrásame –díxolle ao banco por disimular…
– Xa, xa! – respondeulle este con retranca.
Por riba del, as ramas do tileiro axitáronse con risos maliciosos…
– A ti, o que che pasa, é que andas saído, moi saído rapaz! –berraron, sen deixar de rir.
Avergoñado, levantouse do banco e botou a andar. Indeciso, estaba a piques de voltar ao seu apartamento. Namentres agardaba nun paso de peóns, o homiño vermello do semáforo recriminouno.
– Marcelo, Marcelo, compórtaste coma un parvo…
– Si, si, tes razón, pero que lle vou facer… Non sabes a vergoña que me dan certos asuntos.
– Veña, ho, decídete! -Alentouno o homiño verde.
Animado, tirou para adiante. A pouco voltaba a suar… faltáballe o aire. Para coller folgos arrimouse nunha esquina a unha caixa de correos.
– Agora ou nunca –murmurou a caixa amarela- Adiante, Marcelo, o teu obxectivo atópase a escasos metros!
Marcelo acariciou con tenrura a boca da caixa de correos. Caíanlle ben esas larpeiras barrigudas, que papeaban cartas de seguido, para que a xente puidese comunicarse. A el ninguén lle escribira nunca unha carta persoal. Lembrou un tempo en que dera en escribirse a si mesmo. Deixárao porque lle reportaba aínda máis soedade.
– Tes razón, todos tedes razón. Agora ou nunca! – repetiu. Premeu o timbre. Ao primeiro timidamente, logo apertouno con forza sen decidirse a soltalo. Abriulle unha rapaza loira turxente e moi maquillada.
– Quixera algo moi especial -soltou Marcelo- hoxe, estou de cumpresoños… E botou unha ollada famenta á ringleira de cuartos pechados que había tras da lurpia.
– Como que de especial? – cuspiu a loira.
Pois algo asi como unha torta… Unha torta de señoritas con cobertura de chocolate e tona, moita tona… Todiñas para lamber eu só.
Custoulle o seu, pero ao fin soltárao!
A loira ollouno coma a un demente. Logo bateulle de golpe a porta no nariz, deixándoo incomprensiblemente abandonado no triste relanzo.
– Decididamente estou atrapado no círculo da total incomprensión -díxolle Darío ao felpudo.
E, nun repentino ataque de furia, emprendeuna a insultos e a patadas coa alfombra peluda.
Era a primeira vez que maltrataba a un obxecto confidente.
Mentres baixaba as escaleiras sentiu remorsos. Non o aturaba… Que culpa tiña a alfombra, pobre! No portal deu media volta, subíu a toda presa ao piso das pendangas e, axoellándose, pediulle humildemente perdón ao aspero felpudo, cubríndoo de babas e de bicos.
You might also like
More from Chelo Suárez
O gato de Hilario
Hilario volveu de América máis pobre que marchara. Para disimular a súa frustración, presumía diante dos colegas de ter vivido …
Emulando a Juan Eduardo Cirlot
Recreando ao meu admirado poeta Juan Eduardo Cirlot. Meu pranto Meu pranto é a cruz que me condena, meu pranto vai pola xustiza …