Almas opacas
As almas opacas, pingas de suor na pel da pedra ao sol,
visibles como a crina do cabalo cando os belfos se evaden deixando do río a escuma
As almas sen cara, un laio húmido reclama a labarada do berro.
Un berro opaco é o silencio do aire, unha nota pendurada no azar labiríntico do oído
O silencio é o eco opaco e a alma a lapa ardente baixo a auga.
Homes ocos, homes baleiros.
A tensión do arbusto en ser árbore, potencia do sol recadada en cada nervio da folla do outono, suspensión do tempo,
unha delgada liña a traspasar os limiares onde o corpo é fronteira e o pensar
a caducidade dun documento oficial.
Almas de fiúncho fresco, cravo, menta, o aderezo superficial do que emana
o cómodo desleixo nas hamacas sensoriais.
Teño no puño razóns, abeiros dun pensar que á razón fai tremer
e na xustificación perde a súa potencia,
as velas despregadas abrazando o vento e o meu barco á deriva.
Olla o meu corpo expectante de horizontes como se mergulla no traballo da araña
ningunha célula sintoniza alén da carne pero ardo o aire da miña intuición preclara
Vexo a sombra e unha pegada no barro, non vexo o fulgor da labarada
nin a chuvia bautismal. A auga xerminal afonda a raíz da vida para que a vida xermine
e bouréanse os corpos e as almas, as materias e os fenómenos danse á primavera,
espello de sal ao mar, o vento arrastra a montaña, no aire opaco reflíctense os corpos
e as almas ven pasar os traxes rotos en voo de baleiro, ocos de home.
Quédame un pasado sentimento, fondo na súa intención, un evocar a garganta do eco.
* * *
No solpor
No solpor queimase a cadencia da luz cunhas tonalidades que convidan á reflexión.
Son case sonoros os matices da lúa asomando a súa exquisita gadaña baixo as pálpebras das nubes.
Son os timbres dun astrolabio que nos guía cara a un magnetismo de ingravidez, somnámbulos coas portas pechadas, náufragos acollidos por unha illa que non se achega. A quietude dunha música serena que invade coa nocturnidade dos desexos incumpridos.
Sinto esa nostalxia do porvir como se o futuro tremera as experiencias nun reflexo de enganosa evidencia.
Un asomo de tristura. Unha ledicia meditada.
Conversión de sensacións sobre un acto de palpábel misterio.
E os dragóns que pechan o soño xa abren as súas ás para ese voo entre os túneles do vapor cos seus ollos de lume para o inverno da memoria.
Aquí o doce acougo das horas arrolan as cicatrices do día.
Aquí refulxen as lembranzas voraces
Aquí o chumbo das palabras busca arterias como fervenzas no limo derramándose devagar ata oasis onde vólvense a escribir no xiz sempre virxe.
Aquí as palabras teñen o seu destino e buscan xuntarse ao devir coma o agoiro ao profeta. Aquí as palabras invitan ao óxido do que se acaba e aquí se acubillan, agardando. Pez de escuma.
Pátina do mar encol do ceo sen azules acolle este énfases do vivir coa melancolía pendurada das árbores para a madureza dese froito en padal de xuventude co recordo imposible da senectude alongada nunha lembranza postremeira.
Vans son os intentos do vivir coa vida supeditada as confrontacións do solpor e os seus febles desacordos cos anhelos.
E non obstante increméntase esa tensión baixo ese arco de dourada epifanía e os peitos rachan os seus pulmóns de vento con hálitos de infinda elevación.
É retallo de algo inexplicablemente certo.
Música de mórbida elevación.
É unha tormenta na pel.
O solpor.
O escenario sensorial da virtualidade na pureza do soño.
Rafael Catoira Rey foi gañador do segundo premio de poesía do XXXIX Certame Literario de Vilalba. Tamén é colaborador ocasional de Galicia Dixital.
You might also like
More from Poesia
Vencedor do Prémio Literário Glória de Sant’Anna 2024
PRÉMIO LITERÁRIO GLÓRIA DE SANT’ANNA PRÉMIO AO AUTOR DO MELHOR LIVRO DE POESIA 1ª EDIÇÃO EM PORTUGAL, PAÍSES E REGIÕES …
Tocar na palavra de forma viva | Sobre «Câmara de ar», de Hirondina Joshua
Câmara de ar (douda correria, 2023) é o último livro de Hirondina Joshua. Da Palavra Comum tivemos a honra de …
