Almas opacas
As almas opacas, pingas de suor na pel da pedra ao sol,
visibles como a crina do cabalo cando os belfos se evaden deixando do río a escuma
As almas sen cara, un laio húmido reclama a labarada do berro.
Un berro opaco é o silencio do aire, unha nota pendurada no azar labiríntico do oído
O silencio é o eco opaco e a alma a lapa ardente baixo a auga.
Homes ocos, homes baleiros.
A tensión do arbusto en ser árbore, potencia do sol recadada en cada nervio da folla do outono, suspensión do tempo,
unha delgada liña a traspasar os limiares onde o corpo é fronteira e o pensar
a caducidade dun documento oficial.
Almas de fiúncho fresco, cravo, menta, o aderezo superficial do que emana
o cómodo desleixo nas hamacas sensoriais.
Teño no puño razóns, abeiros dun pensar que á razón fai tremer
e na xustificación perde a súa potencia,
as velas despregadas abrazando o vento e o meu barco á deriva.
Olla o meu corpo expectante de horizontes como se mergulla no traballo da araña
ningunha célula sintoniza alén da carne pero ardo o aire da miña intuición preclara
Vexo a sombra e unha pegada no barro, non vexo o fulgor da labarada
nin a chuvia bautismal. A auga xerminal afonda a raíz da vida para que a vida xermine
e bouréanse os corpos e as almas, as materias e os fenómenos danse á primavera,
espello de sal ao mar, o vento arrastra a montaña, no aire opaco reflíctense os corpos
e as almas ven pasar os traxes rotos en voo de baleiro, ocos de home.
Quédame un pasado sentimento, fondo na súa intención, un evocar a garganta do eco.
* * *
No solpor
No solpor queimase a cadencia da luz cunhas tonalidades que convidan á reflexión.
Son case sonoros os matices da lúa asomando a súa exquisita gadaña baixo as pálpebras das nubes.
Son os timbres dun astrolabio que nos guía cara a un magnetismo de ingravidez, somnámbulos coas portas pechadas, náufragos acollidos por unha illa que non se achega. A quietude dunha música serena que invade coa nocturnidade dos desexos incumpridos.
Sinto esa nostalxia do porvir como se o futuro tremera as experiencias nun reflexo de enganosa evidencia.
Un asomo de tristura. Unha ledicia meditada.
Conversión de sensacións sobre un acto de palpábel misterio.
E os dragóns que pechan o soño xa abren as súas ás para ese voo entre os túneles do vapor cos seus ollos de lume para o inverno da memoria.
Aquí o doce acougo das horas arrolan as cicatrices do día.
Aquí refulxen as lembranzas voraces
Aquí o chumbo das palabras busca arterias como fervenzas no limo derramándose devagar ata oasis onde vólvense a escribir no xiz sempre virxe.
Aquí as palabras teñen o seu destino e buscan xuntarse ao devir coma o agoiro ao profeta. Aquí as palabras invitan ao óxido do que se acaba e aquí se acubillan, agardando. Pez de escuma.
Pátina do mar encol do ceo sen azules acolle este énfases do vivir coa melancolía pendurada das árbores para a madureza dese froito en padal de xuventude co recordo imposible da senectude alongada nunha lembranza postremeira.
Vans son os intentos do vivir coa vida supeditada as confrontacións do solpor e os seus febles desacordos cos anhelos.
E non obstante increméntase esa tensión baixo ese arco de dourada epifanía e os peitos rachan os seus pulmóns de vento con hálitos de infinda elevación.
É retallo de algo inexplicablemente certo.
Música de mórbida elevación.
É unha tormenta na pel.
O solpor.
O escenario sensorial da virtualidade na pureza do soño.
Rafael Catoira Rey foi gañador do segundo premio de poesía do XXXIX Certame Literario de Vilalba. Tamén é colaborador ocasional de Galicia Dixital.
You might also like
More from Poesia
Uma dose de poesia com Isa Corgosinho | Carla Nepomuceno
O Café con Português oferece cinco poemas do livro PANÓPTICOS & GIRASSÓIS da escritora brasileira Isa Corgosinho. «...Para ser capaz …
Poemas a Camões | Recital poético
O Camões - Centro Cultural Português em Vigo apresenta um evento de poesia, com a participação dos poetas portugueses Renato …
