Ellis Island, de Georges Perec (tradución de Eduardo Estévez e edición de Franouren), é un libro de poesía talvez, do mesmo modo que se fose escrito en prosa sería un ensaio literario. O relevante non son os xéneros cando os contidos nos transportan a unha recuperación tan emotiva do pasado. Con certeza, reflexións como as de Perec fannos imaxinar o inmenso material que os galegos posuímos cando asumimos que tamén somos un Boat People, colonos e pioneiros de aterecidos corazóns que viaxaron como gando nas metálicas barrigas dos monstros transatlánticos, e que nos últimos folgos se despedían na distancia dunha terra nai que os rexeitou mais que nunca deixaron de amar. Uns cos bolsos furados, outros despois de teren construído palacios.
Perec recapitula as veces que esa Gold Door se abriu para millóns de inmigrantes europeus: alemáns, polacos, irlandeses, holandeses, italianos… que habían de ser marcados cun O.K por unha axencia estatal de man de obra barata, carne de canón destinada a tabicar a primeira potencia económica da segunda metade do século XX. Dentro das muitas nacionalidades que pasaron o exame económico e sanitario acarón da Estatua da Liberdade, resalta a presenza do pobo xudeu a que el pertence, e do que lamenta non ter podido absorber a cultura que lle é propia por ter vivido na permanente deslocalización. Berra o autor que é inxusto non ter podido recibir dos seus pais unha normalidade referencial como xudeu, feito que como galego non só me toca fortemente senón que aínda podo pensar que o superamos no absurdo: sen nos teren expulsado da terra, sen teren prohibido completamente a nosa lingua, sen termos necesidade de abandonar na actualidade a nosa identidade, como galegos vivimos perseguidos por un monstro que nos atemoriza e non nos permite mirar atrás: a mesma galeguidade. E non voltando a vista atrás, tampouco sabemos se a dirección na que fuximos é a correcta.
Porque, se os xudeus foron un pobo sen terra, os galegos somos donos dunha terra maldita. Mais unha terra maldita non é en absoluto unha terra mala, é simplemente unha terra da que se fala mal: porque é pequena, porque medran as herbas, porque chove moito, porque non hai traballo, porque o traballo que hai é escravo, porque hai que abandonala e porque sen ela mal se pode vivir. A terra que, moi eficazmente, nos ensinaron a desamar.
You might also like
More from Alfredo Ferreiro
O centro do mundo
Os tempos son duros, e as sensibilidades, inevitabelmente vanse mudando. Deste modo hai sucesos que antes, nun outro marco de …
O Grupo Poético Hedral recitará hoxe en Arteixo
Agora que a libraría Á Lus do Candil (Arteixo) nos convida para recitarmos de novo xuntos, un grande orgullo acode …
