Calquera que conte cunha mínima bagaxe lectora, ha recoñecer que hai lecturas que marcan. Cando neno, entendo que como todos e todas da miña idade, eu era francamente impresionable. Pasaba noites sen durmir por cousas que lía ou vía e que, moi probablemente, non chegaba a entender por completo. Moi cedo comecei a interesarme por Shopenhauer, polo que o sufrimento e o final da vida obtiveron moita preponderancia naqueles anos, transformándose en parte imprescindible da miña personalidade. Malia que, e non me custa recoñecelo, en ocasións desfaríame con gusto de certo pesimismo visceral que me acompaña.
Como estudante daquelas ciencias puras, axiña chegaron os dilemas matemáticos que me superaban. Vía como irreal que Aquiles nunca puidese superar á tartaruga por aquel axioma de continuidade. Comecei a rexeitar ideas que non tivesen o seu reflexo empírico no cotián. Facía pequenas operacións que me axudasen a entender a miña realidade máis inmediata. Calculaba, se diariamente consumía a cantidade de cinco pesetas en caramelos, canto daría a gañar á tenda de barrio na que faciamos a compra. Unha vez feito o cálculo, preocupábame polo importante desembolso que para a miña nai supuña aquel gasto que, malia que satisfactorio, non resultaba imprescindible. De inmediato, acción que tentaba prolongar durante a maior cantidade de tempo posible, reducía o consumo de doces. Non sempre era posible, e nunca doado, pero o compromiso coa economía familiar reflectíase no meu sufrimento silencioso.
Houbo un tempo en que o máis importante e útil para min, era a trigonometría. Xogaba a calcular a altura dos predios, establecendo medidas aproximadas e ángulos que sacaba dunha pequena regra fabricada a tal efecto. No meu tempo de lecer, calculaba, con máis ben pouca fortuna, os ángulos a realizar pola bóla na mesa de billar, en función da miña posición relativa.
Co tempo cheguei á combinatoria e deu comezo unha pequena crise. Para min, un número finito de palabras, significaba un número finito de combinacións posibles, polo que, chegado o momento, todos os libros terían sido escritos e o único que poderiamos facer sería repetir os pasos do xa publicado. Chegou Borges e os seus inmortais, para confirmar o meu medo. Daquela empecei a pensar que eu debía escribir todo o posible para que, nalgún momento dun futuro máis ou menos próximo, algunha outra persoa recuncase nas miñas frases, sen decatarse de que estas xa foran escritas por min tempo atrás. E así chegar ao fin. E así dar forma a un discurso que se confundía co de Shopenhauer, que lía aos poucos e demoradamente, cando aínda a miña inocencia e curta idade non me proporcionaban un compromiso real coa vida, alén das cinco pesetas en doces que me cumprían diariamente.
Se hoxe, segundo a cultura cristiá occidental, non podo cuestionar a miña existencia, si podo considerar que para min as palabras e a súa combinatoria, teñan acadado un final previsible e necesario. A falta dunha linguaxe máis rica, non porque esta non exista, senón pola miña incapacidade para afrontala, coido que debo dar por rematada a colocación das pezas do meu puzzle vital. Todo o vital que a creación literaria é para min. Coido que é o momento de adquirir unha nova bagaxe que me imprima uns azos que hoxe non teño. Non desexaría caer no espectáculo literario que se mostra en forma de predicadores que falan sen ter nada que dicir, tan só para satisfacer a vontade do ego. Se cadra algún día atope a forma e un contexto que me devolvan a vontade de escribir.
Hoxe non podo máis que lembrar aquela prostituta, amante das palabras cruzadas, que sucumbía aos golpes do seu chulo, ao final da miña rúa, mentres eu tentaba rescatar de entre os movementos rápidos das súas pernas, unha peseta manchada de sangue. Hoxe, aquela moeda luxada reflíctese na morte dun neno, e doutros centos deles moi semellantes a aquel que fun eu en tempos, nalgunha praia turca, ou de calquera outro país do mundo. Se cadra, prendido nalgún arame de espiños, na fronteira imposta dalgún país da Europa, ou de calquera outro continente. Hoxe paréceme frívolo falar da miña vida privada, cando hai unha vida común que padece.
You might also like
More from Alberte Momán Noval
Erótica, de Alberte Momán
Erótica (PDF), de Alberte Momán Naval, é mais uma obra anteriormente publicada na Arcosonline, um projeto digital de Victor Domingos.
“O desexo”, pintura e poesía (II)
Estase a realizar unha exposición colectiva dos pintores Xulio Maside, Xoán Pardiñas e Fernando Riveiro (no Pazo da Cultura de …
