María Xosé Queizán, escritora e activista para a que con toda xustiza se reclama un amplo recoñecemento local e nacional, para alén do institucional, dixo estas palabras perante a nosa cámara en 2009 durante unha entrevista de 1 hora e 17 minutos por encomenda da Asociación de Escritores en Lingua Galega. Como temo que esta ampla e substanciosa entrevista, en que só importaba deixar espazo para as súas palabras, puido non ser debidamente coñecida decídome a publicitala de novo desde aquí. Para min foi un luxo escoitar na súa propia casa como naceu a súa vocación de escritora, como comezou a súa actividade literaria, en que ambiente e con que estilos e temas traballaban os autores e autoras daquela época e en xeral a descrición e fundamento da súa obra publicada até o 2009. Tamén me resultou especialmente impactante a súa xustificación dos xéneros literarios, o coñecemento da censura que padece por parte dos medios de comunicación, así como a descrición pormenorizada do seu persoal proceso de creación e a súa necesidade de actuar coa ansia sincera de mellorar o mundo. En fin, sobre a importancia do esforzo persoal e a crenza na utopía que hoxe máis do que nunca precisamos protexer.
You might also like
More from Alfredo Ferreiro
O centro do mundo
Os tempos son duros, e as sensibilidades, inevitabelmente vanse mudando. Deste modo hai sucesos que antes, nun outro marco de …
O Grupo Poético Hedral recitará hoxe en Arteixo
Agora que a libraría Á Lus do Candil (Arteixo) nos convida para recitarmos de novo xuntos, un grande orgullo acode …
