Artigo adicado a todos os nenos-as que nom som respeitados por seus pais.
Ainda nom vejo por nengum lado a chamada integraçom, já nom via a minha em muitos lugares, portanto agora tampouco a de Lua. De pequena tenhem-me tachado de silenciosa, pouco pedichona, séria, cabeçuda, lista, … com os anos também fum gorda, rebelde, críptica, etérea, borde, analítica, má, poderosa, forte, valente, original, e subindo aos cénarios gostei e nom gostei, também admirada fum e tanto que me ajudou como espelho à autoestima e confiança pessoal.
O papa de Lu foi neno superinteligente mas que tava sempre na lua, solitário, gafudo, feio, choroso, cabeça de pássaro, naif, em cólera constante, raro (nom por escaso na versom galega, senom por bizarro). Foi caprichoso, macrosensível, é hoje valente, engenhoso, habilidoso, superimaginativo, com ouvido fino, susceptível, esbelto, especial…adjectivos de como nos vêm e como logo afeta a ver-nos. Portanto, tudo parece indicar que nós somos quem de aceitar e entender a reconexiom cerebral, a diversidade e a diferença de Lua para ficar com nós nesta vida, pois constantemente somos vítimas e verdugos de juízos a nenos-as e adultos por como atuam e som. À espera dumha educaçom para O RESPEITO DA DIVERSIDADE TOTAL seguimos pondo o nosso grao de areia no dia a dia, nom queda outra. Favorecendo equivalências, como di Mov, e nom igualdades, pois ninguém -nem nada- é Igual, e menos mal. A homogeneizaçom da música vai a mais, a roupa repete-se dumha parte a outra de Europa, onde as cores já nom parecem permitidas salvo para as crianças, a sexualidade livre é reprimida, ou vas polo rego, ou acavicornas-te ou ponhem-te o jugo, e este é bem visto nas revistas de moda se é de desenho. Tal e como diz o artigo de Coral Herrera Gómez, “Acabar con las fobias sociales y el miedo a la diversidad”, ninguém vai a um especialista para curarse de enfermidades como homofobia, racismo, classismo. A gente que nom encaixa há que rejeitá-la, a gente “normal” é aquela que cumpre os padrons e normas do capitalismo patriarcal e a “nom normal” é susceptível de burlas onde seja. Tamos a construir umha sociedade retrógrada, decadente, pouco inteligente, e antinatural, pois ela, a sábia natura, a diversa, como dizia Cunqueiro, nom exige nada. Nós, rebeldes, intentamos sermos fieis a nós nom fazendo o que nom queres que che fagam, pondo limites e seguindo a luz, o que nos dita a intuiçom, os sinais, o sentir, seguimos a este precioso ser como num encantamento: Lu mora com nós feliz, sem adjetivos á fim.
Nós claro que temos medo. Muito. Fazemo-nos perguntas do futuro que é incerto para todos-as. Como será o seu crescimento cranial, como afetará, temos medo da nossa ausência, da nossa falta de saúde, da dela, e um grande etcétera, como tantos pais-mais. Mas como um dia cantei e escrevim, “agarro-me ao norte e aos medos com valor”, nom queda outra.
Poucos som os nenos-as que reparam na Lua. E menos som os que se achegam. Nom tenhem feed-back claro e evidente, e, portanto, cansam-se. Jogam com os seus bonecos da casa, achegam-se um pouco e logo vam-se. A sua irmá bretoa Pauline tem paciência, quer descobrir e aventura-se a provar, o que dizer, como colhê-la, como dançar ou simplesmente (nem mais nem menos) que acarinhá-la e dar-lhe abraços ou beijos. Lucien, o seu irmao bretom, cada vez tem mais complicidade com ela e curiosidade. Pequenos detalhes, nomeia-a desde o útero, fai histórias, debuxos onde ela tá. Outro ser de aura imensamente delicada é Duarte, que sem nada pedir nem forçar, também se achega a Lua, aguarda, mira-a, espera e dá-lhe mimos, cuida-a. Ou Rui, quando Rui fala ou canta Lu presta máxima atençom.
Os avós maternos adoram-na, é a sua única neta como eu som a sua única filha. Aprendem como podem a comunicar-se com ela dentro das suas capacidades. Nem tam conformes nem entendem muitas formas clown de tratar com a pícara. Nós quanto mais palhaços somos mais estímulos conseguimos em geral nos três. Bem se sabe que o humor e o amor se vam juntos som mais explosivos. Meus pais tenhem que depender da música ainda, como prioridade de espaço sonoro. Adaptam o seu corpo-posiçom ao dela, intentam bailar agarrados, minha mai fai-lhe bom colo de durmida e som capazes de tar com ela 3-4 horas. Mesmo meu pai é capaz de dar-lhe de comer algo pola culher. As vezes que a música gravada tem falhado, já podem ter imaginaçom para que nom entre em enfado-cólera-aborrecimento-queixa. Os amigos-as de minha mai e meu pai, dam muitos regalos à pícara e demostram-lhe muito carinho. A família por ambas partes ta desfeita, tem bastante indiferença com este tema, cada um-ha ao seu. Excepto uma tia solitária, anteriormente emigrada na Suíça que tivo trabalhando com nenos-as enfermos num hospital de monjas. Laura tem a Lua no seu imaginário e sempre lhe dá muitos regalos. Entom a familia de amizades é muito mais potente, assim foi de sempre.
Os avós paternos de Bretagne miram-na pouco. Apoiam economicamente algumas das suas terapias e vida quotidiana. É outra realidade, muitos mais netos e filhos. A sua integraçom corporal no clam Rougier é propiciado por papa, Pauline e Lucien fundamentalmente. A sua avó Nicole tá muito contenta polos logros, polos sorrisos que já pode ver na sua neta. E as fotos de Lua começam a ser visíveis em casa e mesmo no seu porta-moedas. O seu avô Jean Paul, ser inteligente e consciente de tudo o que se move, tá muito surpreendido polas mudanças. Toca-lhe o acordeom com repertório de baile espanhol de entreguerras e eu adoro cantar com ele. Depois de dous anos, este natal parabenizarom-nos pola educaçom e coidados para Lu. Com os seus tios estamos ante perguntas tímidas desde Paris e também indiferenças e juízos divinos de Normandia. Prejuízos enfermiços acompanharom-me: demasiado velha e gorda para ter umha criança, isso mesmo pensou minha mai e alguém mais da família bretoa. Com esta sombra vivim o embaraço buscando a beleza em Ortegal com Marina, no muinho de vento de Secundino Rivera que me ajudou como puido. Com tal sombra tivem umha preclampsia da que agora podo falar abertamente para limpar e ajudar a outras mulheres na mesma situaçom. Oficialmente, senhoras, a preclampsia é umha doença “misteriosa”: é causada pola soidade, por falta de colo e acolhida. A mai em máxima criaçom, se nom se sente protegida busca o recolhimento e seguridade inconscientemente no mar. O cérebro primitivo voltaria ao líquido, mas como nom somos répteis, retemos líquidos, o corpo assusta-se, a mai à criança, e começa um processo orgánico que escuitei com grande prazer ao Dtor. Becker. Ele contou-me ponto por ponto o que sucedeu no meu corpo até chegar às proteínas na urina e máximo perigo. Portanto, senhoras, podem voltar a ter outro-a filho-a num ninho de amor, quem puider. Assim que bendita medicina alternativa que me tirou toda a sombra e soubo ainda dar-me mais força ante tanta negrura. Assim que benditos cientistas que, à fim, começam a falar abertamente da repercussom emocional no pobrinho corpo dum pobrinho ser humano.
O medo, a ignorância, a falta de aprendizagem em espaços e situaçons diversas com gente distinta de maneira habitual a todos os níveis, fam o seu trabalho à hora de enfrentar-se com um-ha neno-a nestas circunstâncias. Um falso respeito e umha falsa compaixom, entendida esta como pena, apuxa à distância com estes seres. A soberba pessoal fai que nom tenhamos nada a melhorar como pessoas nem nada a aprender com estes-as anjos-as. Está muito introduzida a ideia da solidariedade como moral da boa conciência e educaçom, falando em boca cheia da solidariedade já se sente um umha melhor pessoa. Isto na retórica, no falar por falar: os feitos nada dizem, como escrevia o outro dia Manolo Rivas… ainda as árvores sem plantar.
Também tá nesta sociedade viva a lápida católica abandeirada com o sofrimento, a culpa, o castigo. Quando chegará o juízo divino? Já tenho escuitado mais de umha vez qual foi a cruz que me tocou, algo mau farias para que isto acontecesse assim, … é dizer, tudo o tóxico e a merda da sociedade cristá cai umha e outra vez diante. Vejo. Às vezes calo. Hoje escrevo.
O processo, o continuum, a biografia, como é a história desta pequena criatura, a sua evoluçom, e nós com ela, isso é o importante. Veu, chegou, e como di o poema de Caxigueiro adicado a Lua: “como umha pluma cheia de incerteza foi quem de comover as leiras mais inacessíveis…”. Ajudou ao pai a ser mais valente e saltar fazendo dos seus defeitos qualidades pessoais. Introduziu-no plenamente na sua música e fixo-o viver na Galiza, país que visitava e desejava noutra vida. Salvou a sua mai dos vampiros que forom desaparecendo a medida que fechava portas e colocou-me noutro ponto de conhecimento da arte musical que sempre me salvou, a Lu também. Melhorou a saude dos avós maternos que como carvalhos seguem a vida atentos. Achegou mais Galiza aos seus irmaos. Inspira quadros, cançons (Anemone de Mar, Gatuxo), poemas. Promoveu a criaçom do Coro da Marinha. Com el novas amizades que querem ajudar e o fam. Levou-nos aos mundos de Rui, ao método Anat Baniel, a ter amigos em Malhorca, em breve a Nova Iorque, leva-nos a investigar mais com a música que é banda sonora real da sua vida. Com ela aumentamos em fortaleza corporal e consciência, exercitamos a paciência, a calma, a respiraçom, somos mais parabólicos e aprendemos a desfrutar das pequenas e profundas coisas da vida. Vai transformando a vida de quem nos quer e nos rodeia. Por tanto, integrar-se onde e para que? Na fim será uma parte importante da nossa manada, e como loba ferida vai diante marcando o caminho coa sua luz junto às velhas e velhos bons e generosos que o lembram por experiência vivida, e querem ajudar. Nesta manada com a que temos empatia de alma e com a que somos capazes de ver o invisível na “normalidade” seguimos andando no porvir.
Este artigo foi escrito nas férias de Natal em Bretagne. Portanto deixo-vos cançons de Lu que escuita com prazer ou dança e que tenhem que ver com esta terra e com o Estado onde tá inserida, por agora.
Du blues de Michel Jonasz.
Petit grain d’or de Nicolas Pellerin.
Evidentemente, há muitos mais tesouros que podedes buscar. Aqui vos deixo estas propostas:
– Melodie vannetaise de Jean Michel Veillon.
– La boheme de Charles Aznavour.
– Le sel et le sucre de Gabriel Jacoub.
– Démolissions les mots de Sánseverino.
You might also like
More from Música
“Os puntos do impacto”: poema Álex Mene e Margarida Mariño
“Os puntos do impacto”: poema Álex Mene e Margarida Mariño