O mestre
O mestre observa o mundo da cima da montaña dos seus ollos.
Ás veces, palpita na súa man o tempo, a morte de alguén con pasos apresados, que el coñece no cheiro a zapatos mollados. É entón que prepara a súa mala: por fóra o coiro, por dentro a súa mirada gardada.
A dirección do ar indica o lugar
da casa inutilmente construída.
Chega cedo —antes do que a morte sempre é cedo—
en forma de muller o mestre a esta ruína
e pola alquimía dun xesto
nos lenzois transparece un tesouro nunca aberto.
Nota: Quero hoxe dedicar este antigo poema á memoria de Xosé María Álvarez Blázquez. A. F.
You might also like
More from Alfredo Ferreiro
O centro do mundo
Os tempos son duros, e as sensibilidades, inevitabelmente vanse mudando. Deste modo hai sucesos que antes, nun outro marco de …
Cultura e pão
Entre todos fazemos massa, e se nos organizarmos bem havemos de fazer pão. Cf: Pão de Carral.
