Amadeu Baptista envíame o seu último libro, Negrume, un poemario sumamente duro e descarnado. Ou mellor aínda –contradígome– nin descarnado é: os ósos limpos foron partidos cruelmente e dispostos nunha pira reflexiva que non deixa do pasado máis que as cinzas dun incendio incomprensíbel, que todo asolou. O poeta asume a tarefa dun cronista da desventura. Non é por tanto un ser triste, nin este un poemario triste ao modo do Só de António Nobre, pois na mesa de disección do pasado só hai sitio para a descrición poética dos desastres vitais e a asunción das consecuencias, e ningún espazo para a lamentación ou a simple queixa:
“… eu sei que a salvação é não haver no céu mais nenhuma glória
se não se espelhar neste rio, / ou não tiver este nome. / como porto, ou abrigo” (p. 85)
Versos como “sim, vou matarme. vou cometer esse adultério” (p. 43) remiten para a separación voluntaria do corpo e da alma. Mais a alma parece terse afastado xa do corpo para poder escribir desde este punto de vista. Isolados ambos, mergullan as maos nas vísceras reciprocamente, a procurar vestixios das lacras pasadas e, sen recoñecelo, perscrutan á vez o futuro na aberta carne. Así, a anatomía do amor e das doenzas explícase pola matemática imposíbel do corazón e as súas regras metafísicas. Igual acontece co sentimento infantil:
“…e os cães rosnam
e a caravana adensa o espírito dos que nos malograram, / gente ímpia
que, / pelo amanhecer, / reconhece o caminho de casa /
e faz do mundo uma matéria densa e friável, / a tremer, debaixo dos pés” (p. 94)
Disección e crónica dos acontecementos. Mestura de carne fresca e ruínas da casa, todo sobre a mesa. Terapia psicanalítica? Talvez poderían suscitarse os estudos de Freud sobre a psicanálise dos soños de Leonardo Da Vinci (cuestión sexual aparte) cando lemos versos como “o desassossego do pai, enquanto sucessivas vagas de pássaros me sobrevoavam // os lábios” (p. 76), mais o que aquí temos é pericia forense, e os trechos de vida son separados pola afinada arte dun escalpelo poético. A maxia da palabra, primerio na pulsión creativa e logo na forma en que se encarna, converte –intuímos– a confesión en exorcismo.
Este poemario é un boi aberto, na grella, cos ollos desorbitados e os blasfemos cornos para o ceu. Comer desta carne é participar dun sacrificio milenario: o recoñecemento íntimo de que somos pequenas herbas mexidas pola auga e o vento do destino, aquel deus que até os ateus conmove. Estamos todos e estamos sempre expostos á Negrume, anxo desprovisto de luz que desde o nacemento connosco camiña. Como se un cabalo negro galopase baixo o noso cu e nos levase por diversas secuencias pintadas por O Bosco. En verdade non deberíamos temer a arribada ao inferno, pois xa ben coñecemos todos o seu sabor cando nos recantos sombríos fomos abandonados.
uma doeça infecta, provocada
por balas tracejantes e episódios
retirados do acaso, ora domésticos,
sublinhados por discussões violentas,
ora fortuitos como um acidente
em que uma parte da nuca bate contra o chão
e o sangue corre, fervente, pelo passeio
em que um menino de bibe e sapatilhas pretas
leva as mãos aos ouvidos para não ter que ver
mais do que vê, insustentadamente.
um pavor de doença, que amplia
a legião de fantasmas que nos segue
e nos piores pesadelos admoesta
o sono leve com que a noite passa.
NOTA: Negrume foi catalogado polo Insónia como libro do mes en Portugal.
You might also like
More from Alfredo Ferreiro
O centro do mundo
Os tempos son duros, e as sensibilidades, inevitabelmente vanse mudando. Deste modo hai sucesos que antes, nun outro marco de …
O Grupo Poético Hedral recitará hoxe en Arteixo
Agora que a libraría Á Lus do Candil (Arteixo) nos convida para recitarmos de novo xuntos, un grande orgullo acode …