Desde a Palavra Comum agradecemos a Rafael Catoira que escolhesse este espaço para publicar, em diversas entregas, o seu poemário inédito No volver que seremos estamos.
Antigo dito da tribo Hopi:
Nós somos aqueles aos que estabamos a agardar.
***
A xeito dun final, cando nada remata.
Crepúsculo
I
No amplo berce escuro do ceo
seguir as luces que guían os astros. Ollar na noite.
Apoderarse dese astro que brilla ao lonxe,
na esquina dun universo que cabalga
a súa propia sombra
desde a primeira laparada,
sobre o brillo dese lume primeiro
onde naceu o tempo.
II
Cantas veces é lembranza o que vexo
e ao seu lonxincuo abismo asómome
para perderme no encontro!
Ver morrer o día é coma ver nacer o lume,
dilatarse no fume, espiral e labirinto,
medrar cara ás nubes e regresar ardendo no volver,
nacer.
You might also like
More from Poesia
Diario dos mapas, ou da arte de atravesar fronteiras (texto para unha presentación que non foi) | Almudena Otero Villena
desexa o vento ser brisa e ser aloumiño nas ondas aínda non nos negou o sol, pero vivimos nas sombras Carmen de Milmanda Calquera diario dos mapas norteafricanos haberá …
2 poemas de Rui Sobral
envelhecemos ao ritmo pesado das acácias das acácias onde abrigados construíamos casas um dentro do outro amar-te era fácil quando a chuva cheirava a terra nas beiras …
