Desde a Palavra Comum agradecemos a Rafael Catoira que escolhesse este espaço para publicar, em diversas entregas, o seu poemário inédito No volver que seremos estamos.
Antigo dito da tribo Hopi:
Nós somos aqueles aos que estabamos a agardar.
*
Tal coma eramos somos
Entón eramos así,
coa especial dedicación ás orixes
no vivir mozo que quere descoñecer
ámbitos escuros, penumbras cara a onde nos dirixían
os nosos indefectíbeis pasos.
Viviamos na indiferenza do tempo,
dedicados en ampliar o espazo coma o mar
xoga cos límites onda a onda.
Necesitabamos as lágrimas para purificar
o ar no que se perde a visión,
porque na visión estaba o destino,
e o destino era algo coma o vidro:
resplandecente e quebradizo. Cruzabamos os dedos
coa pel do bruxo polos ombreiros
e rozabamos vellos vexetais
para abrir carreiros sen fin que esgotaban
os horizontes.
(Esas gallas altas
tocándose as xemas dos verdes dedos,
era como pasar entre arcos luminosos)
Esa pel vibrante,
ese fulgor intrépido que descansaba
en músculos dispostos para batallas
incruentas en soños de guerreiros lánguidos
como vapor de láudano, eran as nosas armas.
Criámonos os fillos predilectos daqueles
que adoitan vivir no alto do ceo:
Nese vapor edificabamos osamentas
sostidas en aires sólidos, pero soamente ar,
febre de cal, anhelo de nube, agardando
algunha voz divina que dixese: home
e xa se esvaecese con ese sopro.
Semente de algo que voa
antes de caer a soterrarse neste ventre de terra
onde todo medra e se adapta ás formas
que só saben os seus xenes
e coma semente xa levantada ao ar,
descoñecidos de futuro,
nos deixase alzados sobre as nosas costas,
máis altos ca a medición da estatura
se contemplara en árida chaeira.
Soidade de heroe despois da batalla.
Medir a soidade é coma ollar un barco
que se afasta na néboa. Espazo sen tempo.
Pero se achegámonos á soidade en voo de pregunta,
entón os límites, antes difusos, fanse claros.
E se achegámonos cegos nesa pulsión
de sangue novo que rebenta as veas,
nese intre de clarividencia
manexada polas xeracións precedentes
coa iniciática visión dun rito xa gastado,
algo se detén e habítanos
medindo a lonxitude da nosa alma por dentro
e nesa medida inauguramos un tempo novo
no que, talvez, somos tal como eramos. Porque a soidade,
compañeira xa en fatigas anunciadas,
daranos a man para lembrarnos
o ser que construímos abrazados pola súa sombra,
collidos da vida con tantos coma este eu
que desde o principio
e para sempre nos acompaña.
*
Ver a brisa
Esta correspondencia do que se ve
e apréciase. Como un son ao lonxe achégase en voo
e permanece un intre sobre o ar
cabalgando a súa etérea presenza diante do meu ollar.
A súa serenidade de veo branco que se nota vulnerábel.
Esta brisa borboriñando a vibración das formas
transforma diante dos meus ollos a materia visible,
sutil referencia de algo que se esconde.
E se non é real?
Se a súa presenza de onda ou figura presentidas
suxéitase ao espazo un intre e desaparece?
Onde mirar os meus ollos? Onde os meus dedos orfos
dun rozar que de forma ao presentimento?
Onde pulsar a vida e o sangue diso tan aéreo,
que no atardecer transformado en nube vermella
escorrégase pola montaña cara ao misterio da noite?
Ou no amencer coa súa luz vibrante ascendendo
para sombrear as costas da montaña
que se derruba esvaecendose?.
Mesmo os fíos da chuvia inician un brillo líquido
que treme como manexado por forzas estrañas
desde os invisibles horizontes,
e se desdobra nos moldes do ar
en feroces tormentas ou en ondas cambiantes,
e faise á forma dun minúsculo
anaco de area na praia, que podería ser
un gran de millo,
ou duna ou trigal de inmensos amarelos fulgurantes
coma só viviría unha pinga de auga, vapor de brisa,
no meu volubel soño tan imaxinado.
Onde espertar eses veos brancos fuxidios
e sentir a súa presenza na medida exacta da luz,
a súa transparencia, nítida brancura recentemente nada,
a súa transcendencia que traspasa o escuro soño?
Quero estar no ser, na esencia do que é,
tan invisible como esa man no soño
que toca por dentro o que ao espertar
aflora como un milagre do desexo
e faise con só tocalo cun dedo.
Porque só existe o que a imaxinación destaca
e só transcende o que a miña memoria grava.
Entón direino: o real é o que queda
detrás dos meus ollos cando pecho as pestanas.
Entón podo ver o que se ve
e apréciase con só ollalo.
Dime ti, se non podes perfilar o teu corpo
polas liñas da túa sombra, facéndote.
A lava mesta, primixenia esencia das cousas,
experimenta co visible, ascendendo pola calor
diluídos moldes que forman o mundo que habitas.
Debuxa esbozos en combustión e os borra despois,
para refacerse sempre cos aleatorios átomos
dispostos a dar escultura ao magma xa sen vida,
como o ar dá forma á voz vibrando o espazo,
espallando o eco polo val ata cabalgar o horizonte,
conxurando as liñas que se evaden
afondan e bórranse
mentres os teus ollos ollan sen ver
a gravidade do etéreo que se desvanece se o nomeas.
You might also like
More from Poesia
Vencedor do Prémio Literário Glória de Sant’Anna 2024
PRÉMIO LITERÁRIO GLÓRIA DE SANT’ANNA PRÉMIO AO AUTOR DO MELHOR LIVRO DE POESIA 1ª EDIÇÃO EM PORTUGAL, PAÍSES E REGIÕES …
Tocar na palavra de forma viva | Sobre «Câmara de ar», de Hirondina Joshua
Câmara de ar (douda correria, 2023) é o último livro de Hirondina Joshua. Da Palavra Comum tivemos a honra de …
