O bico de mamá
Un día, mentres papá durmía, estireille o pescozo, de tanto tirarlle e tirarlle pola cabeza, quedou feito unha xirafa, entón non me pareceu ben ter un papá xirafa e estarriqueille os brazos, de tanto turrarlle e turrarlle convertéronselle en dúas serpes, daquela deume moitísimo medo, porque todo o mundo sabe do perigosas que son as serpes. ¡Ai, se espertaba e lle trababan!, ¡non o quería nin pensar!, entón só se me ocorreu estirarlle as pernas, para que puidese correr tanto que as serpes non o puidesen atacar.
Cando papá espertou parecía un xigante, ata tiña que estar medio engruñado para non romper o teito da casa, do berro que me deu case fura as paredes. Eu trataba de xplicarlle o que pasara, pero como era tan alto non me oía, tiven que gabear polos seus pantalóns, aquilo era igual ca subir unha montaña. Cando cheguei ao ombreiro, malia estar derreado, saquei forzas para lle berrar que tivese coidado coas serpes dos brazos, que xa comezaban a abrir a boca, pero el nin me escoitou. Dun chimpo gabeei pola súa cara ata chegar preto do tímpano, entón díxenlle,”tranquilo, papá, aínda que non o pareza, as serpes son mansas”. Entón papá saíu da casa como se o levase o demo. ¡Boa a fixera! Agarreime como puiden aos pelos da orella ata que se cansou de tanto correr e decidiu volver ao fogar. Ao chegarmos mamá quedou moi sorprendida de ver entrar a papá feito un zoolóxico, así que lle mandou inmediatamente botarse no chan. Papá obedeceu de seguido e estirouse sen dar un chío, entón mamá comezou a dobrarlle as pernas, logo os brazos, logo o pescozo e, cando rematou, meteuno na lavadora, no programa de encoller as pezas delicadas. Cando saíu cheiraba a suavizante e estaba guapiño coma un sol, tanto que nin falta fixo pasarlle un ferro por riba. Entón mamá deulle un bico.
A árbore das mazás
A historia non fora así. En realidade foi Adán quen lle ofreceu a mazá a Eva e Eva, como estaba famélica, comeuna fechando os ollos cheos de pracer, mais, non ben os abriu, percatouse de que o seu pelo de trigo se lle desprendera esparexéndoselle polos eidos; no seu lugar minúsculas serpes colonizaban a súa cabeza ata formar unha frondosa cabeleira de víboras. Esa foi a verdadeira transformación de quen un día se chamou Eva para converterse en Medusa. Medusa estaba un tanto enfastiada do seu estigma e soidade de séculos en penitencia, así que pasou o tempo e por fin se decidiu a buscar perruquería acreditada con marca de garantía internacional, non foi doado, cando a atopou o Punk facía furor entre as elites máis novas de Occidente, incluso a estilista, que tiña unha anaconda por mascota, parecía un ourizo cacho. Medusa prestoulle os seus lentes antipedra, non tanto pola prevención dos riscos laborais senón máis ben para asegurar o resultado da súa decisión, non fora ser que a convertese en granito antes de lle meter as tesouras. A perruqueira botou man da motoserra eléctrica e cercenou aqueles corpos viscosos que caían axitados no chan, despois repasoulle a cabeza coa afeitadora e cando rematou, xa as víboras, alleas ao movemento, se transformaran en raíces sarnosas que deron lugar a unha saborosa árbore de mazás. Adán pasou por alí. Medusa marchou a un concerto.
You might also like
More from Beatriz Dacosta
Toxomar é unha utopía (e V), por Beatriz Dacosta
TOXOMAR É UNHA UTOPÍA é un conxunto de poemas escritos ao redor dos anos 2001-2002, que ben se podería ter …
Toxomar é unha utopía (IV), por Beatriz Dacosta
TOXOMAR É UNHA UTOPÍA é un conxunto de poemas escritos ao redor dos anos 2001-2002, que ben se podería ter …
