Din que os nenos comezan a ter medo á escuridade aos dous anos. Será que cando esquecemos a vida uterina, aquel paraíso cheo de escuridade, e nos afacemos ao éxtase do mundo da luz, dando máis relevancia aos sentidos que aos sentires, ficamos adictos ao mundo material e comezamos a ter medo daquela felicidade tan íntima, desde ese momento percibida distante? Esa felicidade tan difícil de recuperar, tan desexada, frustrante, convertida en misterio terríbel?
Será que perdemos o Paraíso cando percibimos a idea do Inferno?
More from Alfredo Ferreiro
Premios Xerais 2017: equipo de comunicación
Unha galería de fotos tiradas por Tiago Alves Costa & Alfredo Ferreiro, saíndo do porto de Cesantes (Redondela) e traballando …
O centro do mundo | Alfredo J. Ferreiro
Os tempos son duros, e as sensibilidades, inevitabelmente vanse mudando. Deste modo hai sucesos que antes, nun outro marco de …