Din que os nenos comezan a ter medo á escuridade aos dous anos. Será que cando esquecemos a vida uterina, aquel paraíso cheo de escuridade, e nos afacemos ao éxtase do mundo da luz, dando máis relevancia aos sentidos que aos sentires, ficamos adictos ao mundo material e comezamos a ter medo daquela felicidade tan íntima, desde ese momento percibida distante? Esa felicidade tan difícil de recuperar, tan desexada, frustrante, convertida en misterio terríbel?
Será que perdemos o Paraíso cando percibimos a idea do Inferno?
More from Alfredo Ferreiro
O centro do mundo
Os tempos son duros, e as sensibilidades, inevitabelmente vanse mudando. Deste modo hai sucesos que antes, nun outro marco de …
O Grupo Poético Hedral recitará hoxe en Arteixo
Agora que a libraría Á Lus do Candil (Arteixo) nos convida para recitarmos de novo xuntos, un grande orgullo acode …
