Paulino Pereiro
Poemas nepalís
I
Atardecer
Cara ao atardecer, a tristeira cor laranxa
queima os ollos coma nunha despedida.
De vagar, a nube violeta viaxa
no columpio do vento.
O recordo da tarde entra
pola porta que lle abre a noite.
Da sombra regresaron as preguntas
para arderen nos meus ollos
coma frías navallas
II
Coma min
No sangue do ceo
que leva os meus soños
unha persoa coma min
bebeu o lamacento diamante
dunha nova vida.
O son brillante desa estrela
apagou o seu lume
no lago escuro dos meus ollos.
Ascendeu o sangue coma a brétema
e diluíuse na cor da noite.
III
Montaña
Resido no medio do camiño.
Detéñome nas palabras elementais
con que construír a procura.
Indeciso, como a montaña, agardo.
Son.!
Como a brétema delicada
que viste, con lizgairo pano de seda,
o cumio,
como a montaña,
co seu chapeu de neve
e co seu traxe de néboa,
para ninguén.
Nada importa a palabra escura da montaña.
No seu cumio, a música convértese en vento.
IV
Lúa chea
Hoxe hai lúa chea.
De vagariño viaxa o día
nos ombros da noite.
O asombro ante a grandiosidade
desacouga, por un instante,
o corazón aberto de par en par.
Non detén a neve a súa caída
aínda que ninguén a mira.
Nova pel que nos oculta da noite.
Na inmobilidade do pensamento
a imaxe dos campos paséase
por diante dos ollos.
V
Cremación
Con lume, os recordos mataron a distancia.
Regresaron as imaxes no avión da memoria.
Na pira funeraria o cadáver esnaquizouse.
Convertido en fume grisallo, quen foi home
foxe ceo arriba.
Formará parte do vento frío.
VI
A linguaxe da escuridade
Xusto despois do atardecer algo arde no meu corazón.
Con voracidade as arañas esnaquizan o tempo.
Gobernan as nubes o reino do solpor.
Nese preciso momento, o día enteiro
entrégame unha longa carta de xeo.
Tras romper a xanela da noite
a linguaxe da escuridade
emprende viaxe no voo dun corvo solitario.
Desde moi lonxe, até a miña casa
veu o convidado de tinta.
VII
Flores de meu
Ao meu xardín ninguén se achega.
A quen ei mostrar as flores?
Cara ás montañas retorna, con présa,
o resplandor roubado á natureza.
Coma un paxaro multicolor
emprende o voo das nubes,
mergúllase na auga dos ríos
e morre no interior dun cántaro.
E eu morro con el.
Ao final, renacerei
para alimentar novas flores
nun xardín alleo.
VIII
Montañas e luces
Atardecer.
Vive a luz do sol no cumio das montañas de cúrcuma.
O lume, no medio do bosque encosta,
apenas pronuncia a súa palabra.
A brétema descende a montaña,
en silencio,
para reunirse co fume gris.
Atardece.
Nada ocorre.
As montañas son corpos impotentes,
corpos tristeiros
incapaces de recordar
cando estaban nus.
IX
Choiva intensa
Unha extensa mancha grisalla
viaxa co ruído do motor do vento gris.
Chove en liñas coma navallas
golpeando a terra.
Non hai acubillo ante o sombreiro
de auga selvaxe.
***
Estas dúas composicións do propio autor para cuarteto de corda sobre unha melodía tradicional nepalí (Resham Firiri) foron interpretadas na estrea en Lugo polo Grupo Instrumental Siglo XX dirigido por Florian Vlashi.
Florian Vlashi naceu en Durres (Albania) en 8 de Novembro de 1963. Desde 1992 é membro da Orquestra Sinfónica de Galicia.
Para Lokesh. Op. 129
Variación sobre o himno de Nepal. Op. 167
More from Música
Estudantes da Universidade da Corunha organizam exposição sobre “Vozes femininas caboverdianas”
Estudantes da Universidade da Corunha organizam exposição sobre “Vozes femininas caboverdianas”
“Os puntos do impacto”: poema Álex Mene e Margarida Mariño
“Os puntos do impacto”: poema Álex Mene e Margarida Mariño
