Pepe Cáccamo contra as industrias criminais do tempo

Concordo con estas palabras súas. Lembremos que aquel vello obxectivo da literatura era ensinar deleitando. Mais quen pode ensinar senón un mestre? Ensinar sobre a vida, claro, dentro dunha pedagoxía integral da persoa, é o antigo obxectivo das relixións, o desprezado obxectivo da que fixeron pasar pola miña relixión e que como descubrín nos últimos séculos só se dedicou a submeter a sociedade e reservar o ensinamento espiritual para un grupo de elite. Así lles foi, claro, e así esqueceu a Igrexa a súa razón de ser. Ao final a mensaxe de Jesús foi a mesma que a de todos os iluminados de sempre: através do Amor é que se atinxe a enerxía que conduce á harmonía interior.
Por outra parte, esta estrutura mestre-discípulo é unha das bases da Tradición (chamo tal ás estruturas perenes de ensinamento espiritual) que perdura mesmo despois de que a modernidade, talvez a causa dos excesos dogmáticos e intereseiros negocios da Igrexa, teña rexeitado o campo espiritual. Así as cousas, hoxe a literatura ten como obxectivo algo así como un entreter divertindo. Como había de ter máis altas intencións se espiritualmente non se recoñecen graus entre as persoas? O que leva a outra cuestión: a mesma intención do autor está posta en entredito, pois se considera que a significación da obra literaria depende máis do receptor que do emisor. Así se abre a porta para que a verdade sobre unha obra literaria sexa cuestión de infinitas opinións posibles, e que todos os criterios sexan valorados como igualmente válidos.
O mito, pola súa parte, é unha imaxe moi ben elaborada, moi sabiamente creada para ilustrar un aspecto humano universal. Quen os creou tiña o coñecemento necesario para calcular o valor comunicativo que opera no seu interior.
Agradezo as súas palabras e as interesantes opinións que publica neste blogue.

Concordo con estas palabras súas. Lembremos que aquel vello obxectivo da literatura era ensinar deleitando. Mais quen pode ensinar senón un mestre? Ensinar sobre a vida, claro, dentro dunha pedagoxía integral da persoa, é o antigo obxectivo das relixións, o desprezado obxectivo da que fixeron pasar pola miña relixión e que como descubrín nos últimos séculos só se dedicou a submeter a sociedade e reservar o ensinamento espiritual para un grupo de elite. Así lles foi, claro, e así esqueceu a Igrexa a súa razón de ser. Ao final a mensaxe de Jesús foi a mesma que a de todos os iluminados de sempre: através do Amor é que se atinxe a enerxía que conduce á harmonía interior.
Por outra parte, esta estrutura mestre-discípulo é unha das bases da Tradición (chamo tal ás estruturas perenes de ensinamento espiritual) que perdura mesmo despois de que a modernidade, talvez a causa dos excesos dogmáticos e intereseiros negocios da Igrexa, teña rexeitado o campo espiritual. Así as cousas, hoxe a literatura ten como obxectivo algo así como un entreter divertindo. Como había de ter máis altas intencións se espiritualmente non se recoñecen graus entre as persoas? O que leva a outra cuestión: a mesma intención do autor está posta en entredito, pois se considera que a significación da obra literaria depende máis do receptor que do emisor. Así se abre a porta para que a verdade sobre unha obra literaria sexa cuestión de infinitas opinións posibles, e que todos os criterios sexan valorados como igualmente válidos.
O mito, pola súa parte, é unha imaxe moi ben elaborada, moi sabiamente creada para ilustrar un aspecto humano universal. Quen os creou tiña o coñecemento necesario para calcular o valor comunicativo que opera no seu interior.
Agradezo as súas palabras e as interesantes opinións que publica neste blogue.

Sinto terme referido en termos quizais non adecuados, e cegar o desenvolvimento. A súa posición paréceme interesante, moi interesante porque se alonxa da comprensión do literario como mera erudición(que está ven pero como distraemento ou xogo) e sobrepasa os enfoques funcionalistas, soterrada e disfarzadamente hoxe mais abundantes do que parece. O fenómeno literario situado privilexiadamente a carón do espirito (a mente) abre os procesos de significación e refireos a cuestión ontolóxica, por iso quizais non sirba para nada mais que para preguntarse que pasa?, que é?, permitindo a reentrada da experiencia do dicir, e encontrarse cos interrogantes que non cesan e que precisan dunha enunciación para non desesperar, demasiado, cando se saiu definitivamente e sen posibilidade de retorno do mito. A literatura seculariza o mito ainda que queira volver ao mito e é o xeito mais xenuino de aproximarse a verdade entre as cousas.Por esto sigue a producirse e a lerse literatura, porque o autor explora os terreos virxes do dicir e os situa no mapa como conquista da especie para orientarse no misterio, no descoñecido ou no ignoto que segue a ter a vida.
Agardo con interés o seu poemario e seguirei a súa interesante laboura crítica.

Sinto terme referido en termos quizais non adecuados, e cegar o desenvolvimento. A súa posición paréceme interesante, moi interesante porque se alonxa da comprensión do literario como mera erudición(que está ven pero como distraemento ou xogo) e sobrepasa os enfoques funcionalistas, soterrada e disfarzadamente hoxe mais abundantes do que parece. O fenómeno literario situado privilexiadamente a carón do espirito (a mente) abre os procesos de significación e refireos a cuestión ontolóxica, por iso quizais non sirba para nada mais que para preguntarse que pasa?, que é?, permitindo a reentrada da experiencia do dicir, e encontrarse cos interrogantes que non cesan e que precisan dunha enunciación para non desesperar, demasiado, cando se saiu definitivamente e sen posibilidade de retorno do mito. A literatura seculariza o mito ainda que queira volver ao mito e é o xeito mais xenuino de aproximarse a verdade entre as cousas.Por esto sigue a producirse e a lerse literatura, porque o autor explora os terreos virxes do dicir e os situa no mapa como conquista da especie para orientarse no misterio, no descoñecido ou no ignoto que segue a ter a vida.
Agardo con interés o seu poemario e seguirei a súa interesante laboura crítica.

Sinto terme referido en termos quizais non adecuados, e cegar o desenvolvimento. A súa posición paréceme interesante, moi interesante porque se alonxa da comprensión do literario como mera erudición(que está ven pero como distraemento ou xogo) e sobrepasa os enfoques funcionalistas, soterrada e disfarzadamente hoxe mais abundantes do que parece. O fenómeno literario situado privilexiadamente a carón do espirito (a mente) abre os procesos de significación e refireos a cuestión ontolóxica, por iso quizais non sirba para nada mais que para preguntarse que pasa?, que é?, permitindo a reentrada da experiencia do dicir, e encontrarse cos interrogantes que non cesan e que precisan dunha enunciación para non desesperar, demasiado, cando se saiu definitivamente e sen posibilidade de retorno do mito. A literatura seculariza o mito ainda que queira volver ao mito e é o xeito mais xenuino de aproximarse a verdade entre as cousas.Por esto sigue a producirse e a lerse literatura, porque o autor explora os terreos virxes do dicir e os situa no mapa como conquista da especie para orientarse no misterio, no descoñecido ou no ignoto que segue a ter a vida.
Agardo con interés o seu poemario e seguirei a súa interesante laboura crítica.

Lamento non poder seguilo en tal prolíficas disquisicións filosóficas. Talvez puiden dar a entender que sería un bon parceiro para iso, mais os conceptos filosóficos que utilizo pouco pasan das acepcións comúns do dicionario. Non se espante, por tanto, do meu atrevemento nas afirmacións, pois non parten dun mínimo coñecemento da Historia da filosofía.
Por outro lado, non creo que a arte poda ocupar o lugar do absoluto, senón referirse a el. É o modo en que o fai, mediante os recursos literarios, que é susceptíbel de reflexión. Ao tempo, cando a literatura se mostra interesada no absoluto desde logo se mete no campo da relixión. O mundo físico revélase incompleto para dar carne aos temas e necesariamente surxe o ámbito do espiritual. Diso trata a relixión, de re-ligar un mundo e máis o outro, como tamén tentaba a filosofía antiga no ensinamento do filósofo. Ese é tradicionalmente o Coñecemento.

Lamento non poder seguilo en tal prolíficas disquisicións filosóficas. Talvez puiden dar a entender que sería un bon parceiro para iso, mais os conceptos filosóficos que utilizo pouco pasan das acepcións comúns do dicionario. Non se espante, por tanto, do meu atrevemento nas afirmacións, pois non parten dun mínimo coñecemento da Historia da filosofía.
Por outro lado, non creo que a arte poda ocupar o lugar do absoluto, senón referirse a el. É o modo en que o fai, mediante os recursos literarios, que é susceptíbel de reflexión. Ao tempo, cando a literatura se mostra interesada no absoluto desde logo se mete no campo da relixión. O mundo físico revélase incompleto para dar carne aos temas e necesariamente surxe o ámbito do espiritual. Diso trata a relixión, de re-ligar un mundo e máis o outro, como tamén tentaba a filosofía antiga no ensinamento do filósofo. Ese é tradicionalmente o Coñecemento.

Deixoume vostede señor Ferreito dunha peza, a revelación coa que tiven trato dende a certeza relixiosa vinculósume unha vez mais coas soterradas e sinuosas relacións coa estética. Fai tempo que deixei esas vivenzas e me orientei con todo o discernimento que puiden a aplicarme a verdade. O coñecimento por revelación, nas teorías do coñecimento, na epistemoloxía, ou nas teorías do saber é o coñecimento do dogmático. Convencido de que para coñecer fora do ámeto relixioso é necesario un mínimo esceptismo, para distanciarse, distingo duas correntes fundamentais, aquel acercamento a verdade como “correspondencia” e a proposta da verdade como “construcción”. Acercamentos os dous que parten da distinción entre verdade analítica e verdade sintética. O tratamento da verdade mais considerado, a de Toullmin, refire finalmente a verdade lóxica, analítica, en lograr atravesar o ambito do mundo.
Pero digo que me deixou dunha peza, porque é dificil encontrarse hoxe con persoas que afirmen cunha rotundidade como a súa o valor da verdade estetico-relixiosa, como nos mellores tempo de Gadamer, ou na versión secularizada do “aberto” de Heidegger.
Eu hoxe entendoo pola modalidade específica de síntese da estética. O discurso científico sobre todo, pero tamén o das ciencias sociais cometen un grao elevado de violencia, para afirmarse no seu dicir, deixan moitos aspectos fora, discriminan taxativa, as veces binariamente, pola contra a síntese estética permite unha síntese fluida onde as discuntinuidade nunca son definitivas e pode o discurso unir por camiños imposibeis para outros ámetos discursivos, mediante a verosimilitude os contrarios, liberándose do pensar lóxico, da verdade cientifica e da crenza fundadamentada racional ou empiricamente. Esa direccionalización cara o absoluto vincula a estética coa relixión, isa transcendencia dun dicir capaz reintegrar no ser.
A cesura Kantiana obliganos a volver a unir, el intentouno na critica do xuizo, e fracasou, tamén Hegel, e volve a abordarse con Danto coa fin da arte, e o comezo do pensamento postmetafisico.
A arte pode que ocupe o lugar do absoluto, pero non é un absoluto porque é abordabel argumentalmente, razonabelmente, dando conta da súa presencia con boas, as mellores razóns posibeis.
O relixionso queda na marxe, no exclusivamente numinioso, na consciencia trascendida .

Deixoume vostede señor Ferreito dunha peza, a revelación coa que tiven trato dende a certeza relixiosa vinculósume unha vez mais coas soterradas e sinuosas relacións coa estética. Fai tempo que deixei esas vivenzas e me orientei con todo o discernimento que puiden a aplicarme a verdade. O coñecimento por revelación, nas teorías do coñecimento, na epistemoloxía, ou nas teorías do saber é o coñecimento do dogmático. Convencido de que para coñecer fora do ámeto relixioso é necesario un mínimo esceptismo, para distanciarse, distingo duas correntes fundamentais, aquel acercamento a verdade como “correspondencia” e a proposta da verdade como “construcción”. Acercamentos os dous que parten da distinción entre verdade analítica e verdade sintética. O tratamento da verdade mais considerado, a de Toullmin, refire finalmente a verdade lóxica, analítica, en lograr atravesar o ambito do mundo.
Pero digo que me deixou dunha peza, porque é dificil encontrarse hoxe con persoas que afirmen cunha rotundidade como a súa o valor da verdade estetico-relixiosa, como nos mellores tempo de Gadamer, ou na versión secularizada do “aberto” de Heidegger.
Eu hoxe entendoo pola modalidade específica de síntese da estética. O discurso científico sobre todo, pero tamén o das ciencias sociais cometen un grao elevado de violencia, para afirmarse no seu dicir, deixan moitos aspectos fora, discriminan taxativa, as veces binariamente, pola contra a síntese estética permite unha síntese fluida onde as discuntinuidade nunca son definitivas e pode o discurso unir por camiños imposibeis para outros ámetos discursivos, mediante a verosimilitude os contrarios, liberándose do pensar lóxico, da verdade cientifica e da crenza fundadamentada racional ou empiricamente. Esa direccionalización cara o absoluto vincula a estética coa relixión, isa transcendencia dun dicir capaz reintegrar no ser.
A cesura Kantiana obliganos a volver a unir, el intentouno na critica do xuizo, e fracasou, tamén Hegel, e volve a abordarse con Danto coa fin da arte, e o comezo do pensamento postmetafisico.
A arte pode que ocupe o lugar do absoluto, pero non é un absoluto porque é abordabel argumentalmente, razonabelmente, dando conta da súa presencia con boas, as mellores razóns posibeis.
O relixionso queda na marxe, no exclusivamente numinioso, na consciencia trascendida .

Deixoume vostede señor Ferreito dunha peza, a revelación coa que tiven trato dende a certeza relixiosa vinculósume unha vez mais coas soterradas e sinuosas relacións coa estética. Fai tempo que deixei esas vivenzas e me orientei con todo o discernimento que puiden a aplicarme a verdade. O coñecimento por revelación, nas teorías do coñecimento, na epistemoloxía, ou nas teorías do saber é o coñecimento do dogmático. Convencido de que para coñecer fora do ámeto relixioso é necesario un mínimo esceptismo, para distanciarse, distingo duas correntes fundamentais, aquel acercamento a verdade como “correspondencia” e a proposta da verdade como “construcción”. Acercamentos os dous que parten da distinción entre verdade analítica e verdade sintética. O tratamento da verdade mais considerado, a de Toullmin, refire finalmente a verdade lóxica, analítica, en lograr atravesar o ambito do mundo.
Pero digo que me deixou dunha peza, porque é dificil encontrarse hoxe con persoas que afirmen cunha rotundidade como a súa o valor da verdade estetico-relixiosa, como nos mellores tempo de Gadamer, ou na versión secularizada do “aberto” de Heidegger.
Eu hoxe entendoo pola modalidade específica de síntese da estética. O discurso científico sobre todo, pero tamén o das ciencias sociais cometen un grao elevado de violencia, para afirmarse no seu dicir, deixan moitos aspectos fora, discriminan taxativa, as veces binariamente, pola contra a síntese estética permite unha síntese fluida onde as discuntinuidade nunca son definitivas e pode o discurso unir por camiños imposibeis para outros ámetos discursivos, mediante a verosimilitude os contrarios, liberándose do pensar lóxico, da verdade cientifica e da crenza fundadamentada racional ou empiricamente. Esa direccionalización cara o absoluto vincula a estética coa relixión, isa transcendencia dun dicir capaz reintegrar no ser.
A cesura Kantiana obliganos a volver a unir, el intentouno na critica do xuizo, e fracasou, tamén Hegel, e volve a abordarse con Danto coa fin da arte, e o comezo do pensamento postmetafisico.
A arte pode que ocupe o lugar do absoluto, pero non é un absoluto porque é abordabel argumentalmente, razonabelmente, dando conta da súa presencia con boas, as mellores razóns posibeis.
O relixionso queda na marxe, no exclusivamente numinioso, na consciencia trascendida .

Concordo basicamente co que di da experiencia, mais non así co que afirma da revelación. A revelación non é totalitaria senón que fornececendo a verdade sobre algo acontecido, como por exemplo unha epifanía, outorga a liberdade de coñecer as cousas como son. Aquelas que interpretábamos dun modo dado e a partir daí non están suxeitas a novas interpretacións, a demagoxias intereseiras que mudan de cor segundo as conveniencias de hermeneutas con autoridade falsa. A autoridade de quen vén da imposición e non do coñecemento, é claro.
A revelación é o acto da comprensión definitiva sobre algo, e o coñecemento da verdade libera o ser humano porque lle permite mellor facer as contas certas no negocio da vida, que non é máis do que a xestión da enerxía de que dispón durante un tempo. O tempo de cumprir o seu destino, se lle queremos dar unha perspectiva positiva ao misterio dos misterios.
A verdade, por súa parte, non muda segundo as opinión duns ou outros, senón non sería máis do que unha hipótese. O que acontece é que actualmente temos unha visión da verdade errónea no sentido de que lle exiximos que teña a mesma face desde todos os ángulos, como se dunha fórmula científica se tratase. Mais a verdade é unha árbore que ofrece distintas faces desde cada perspectiva sen deixar de sustentarse nun tronco humano único que enterra as raíces no solo natural. Por iso a verdade é mellor formulada desde a literatura que desde a ciencia moderna, como por exemplo através do paradoxo: “a terra é azul como unha laranxa”, dicía non lembro cal surrealista francés.

Concordo basicamente co que di da experiencia, mais non así co que afirma da revelación. A revelación non é totalitaria senón que fornececendo a verdade sobre algo acontecido, como por exemplo unha epifanía, outorga a liberdade de coñecer as cousas como son. Aquelas que interpretábamos dun modo dado e a partir daí non están suxeitas a novas interpretacións, a demagoxias intereseiras que mudan de cor segundo as conveniencias de hermeneutas con autoridade falsa. A autoridade de quen vén da imposición e non do coñecemento, é claro.
A revelación é o acto da comprensión definitiva sobre algo, e o coñecemento da verdade libera o ser humano porque lle permite mellor facer as contas certas no negocio da vida, que non é máis do que a xestión da enerxía de que dispón durante un tempo. O tempo de cumprir o seu destino, se lle queremos dar unha perspectiva positiva ao misterio dos misterios.
A verdade, por súa parte, non muda segundo as opinión duns ou outros, senón non sería máis do que unha hipótese. O que acontece é que actualmente temos unha visión da verdade errónea no sentido de que lle exiximos que teña a mesma face desde todos os ángulos, como se dunha fórmula científica se tratase. Mais a verdade é unha árbore que ofrece distintas faces desde cada perspectiva sen deixar de sustentarse nun tronco humano único que enterra as raíces no solo natural. Por iso a verdade é mellor formulada desde a literatura que desde a ciencia moderna, como por exemplo através do paradoxo: “a terra é azul como unha laranxa”, dicía non lembro cal surrealista francés.

As seguintes pequenas extensións non están en relación oposta as súas reflexións:

-A experiencia é sempre dun, ainda que se apoie na doutro
senón non sería experiencia.
-O imaxinario nunca é real, se sabemos que é imaxinario. Agora ben sabemos que o imaxinario pode referirse a algo mais real que o proprio imaxinario, sen que o que o imaxinou se decate. Pero o que imaxina consciente de que imaxina sabe que se move entre os campos magnéticos do simbólico e o real.
-O coñecemento só pode vir da experiencia xenuina, ao esgotarse os conceptos de interpretación do real.
-No lugar de revelación, prefiro epifanía. A revelación é demasiado sincrónica e dificilmente deconstructibel, pola contra sempre se poden seguir os circuitos de confluencia e comunicación das epifanías, que deixan de ser tales, en canto queden subsumidas nun novo concepto que as interprete. Pola contra a revelación fulmina toda acción do suxeito, é totalitaria, dada dunha vez e para sempre, só queda venerar e religarse.
-De calquera xeito o imaxinario cando é ficción acercase a realidade do único xeito que é posibel facelo, comezando por unha mentira para acercarse a verdade.
-A verdade do real ao fin, é só un proceso dialéctico que non pode ser asumido nunca nos termos dunha certeza analítica, é unha cuestión sintética e suxeita a opinión, e ao mellor argumento, transitorio sempre. Compre as mais da veces calar, pero na medida que o tempo pasa e o pensamento non se interrumpe, aquelo do que non se pode falar, é precisamente do que mais interesa falar.
O poema apertase a fala

“En que paz?, na paz do morto. Mais de que morte?
Algo extraño é a alma sobre a terra”
G.Trakl

“Onde vai esa luz?. Quen dicta ese rumor
de libélulas brancas, ese fósforo roto
a cair sobre nos…”
X.M Alvarez Cáccamo

“Fala ti tamén,
fala o último,
pronuncia teu provervio.
Fala
pero non separes o non do si.
dalle ao teu provervio tamén sentido:
dalle sombra
…”
P.Celán

As seguintes pequenas extensións non están en relación oposta as súas reflexións:

-A experiencia é sempre dun, ainda que se apoie na doutro
senón non sería experiencia.
-O imaxinario nunca é real, se sabemos que é imaxinario. Agora ben sabemos que o imaxinario pode referirse a algo mais real que o proprio imaxinario, sen que o que o imaxinou se decate. Pero o que imaxina consciente de que imaxina sabe que se move entre os campos magnéticos do simbólico e o real.
-O coñecemento só pode vir da experiencia xenuina, ao esgotarse os conceptos de interpretación do real.
-No lugar de revelación, prefiro epifanía. A revelación é demasiado sincrónica e dificilmente deconstructibel, pola contra sempre se poden seguir os circuitos de confluencia e comunicación das epifanías, que deixan de ser tales, en canto queden subsumidas nun novo concepto que as interprete. Pola contra a revelación fulmina toda acción do suxeito, é totalitaria, dada dunha vez e para sempre, só queda venerar e religarse.
-De calquera xeito o imaxinario cando é ficción acercase a realidade do único xeito que é posibel facelo, comezando por unha mentira para acercarse a verdade.
-A verdade do real ao fin, é só un proceso dialéctico que non pode ser asumido nunca nos termos dunha certeza analítica, é unha cuestión sintética e suxeita a opinión, e ao mellor argumento, transitorio sempre. Compre as mais da veces calar, pero na medida que o tempo pasa e o pensamento non se interrumpe, aquelo do que non se pode falar, é precisamente do que mais interesa falar.
O poema apertase a fala

“En que paz?, na paz do morto. Mais de que morte?
Algo extraño é a alma sobre a terra”
G.Trakl

“Onde vai esa luz?. Quen dicta ese rumor
de libélulas brancas, ese fósforo roto
a cair sobre nos…”
X.M Alvarez Cáccamo

“Fala ti tamén,
fala o último,
pronuncia teu provervio.
Fala
pero non separes o non do si.
dalle ao teu provervio tamén sentido:
dalle sombra
…”
P.Celán

É el mesmo o fixidor, dicía Pessoa. Finxe ter vivido o que conta, mais o que importa non é se foi experiencia súa ou de outro, real ou imaxinado. O que importa é se hai coñecemento no que transmite, non por onde teña vido tal coñecemento. Para o común só pode vir pola experiencia, para o visionario pode chegar pola revelación.

É el mesmo o fixidor, dicía Pessoa. Finxe ter vivido o que conta, mais o que importa non é se foi experiencia súa ou de outro, real ou imaxinado. O que importa é se hai coñecemento no que transmite, non por onde teña vido tal coñecemento. Para o común só pode vir pola experiencia, para o visionario pode chegar pola revelación.

mais o poeta simula e minte sobre o finxidor.

“Ainda no primeiro instante de culpa e de vergoña, acordou sacer a lingua para probar o gusto das bágoas. Chorando díxose:
-É sal. Verdadeira sal. Como os meus poemas.”

advertures in the skin trade
Dylan Thomas

mais o poeta simula e minte sobre o finxidor.

“Ainda no primeiro instante de culpa e de vergoña, acordou sacer a lingua para probar o gusto das bágoas. Chorando díxose:
-É sal. Verdadeira sal. Como os meus poemas.”

advertures in the skin trade
Dylan Thomas