A organización económica actual non é diferente da que tiñamos hai uns anos, da perspectiva dun cidadán común. O que aconteceu á hora da presente crise é só a caída do pano, aquel que impedía que viramos a tramoia da insaciábel especulación. O pano, tinxido de carmesí e pasado a ferro, provocaba unha sensación de ben estar, era unha agradábel brisa de liberdade nun horizonte aparentemente rico en oportunidades.
Mais a luz apagouse, e os verdadeiros argumentos foron mostrados na obra que nos toca representar. O deus máis cru manda no mundo, e as oligarquías do capitalismo dirixen democracias nas que un pobo crédulo vota nas urnas de que modo aceita ser escravo. Disque o monstro da crise pasea por camiños e autoestradas, por iso as xentes amedrontadas se pechan na casa e roen en silencio unha codela de pan.
No entanto, algúns soben os montes e baixan os vales, cruzan os campos e camiñan pola longa praia no entardecer, comprobando que o sol, o mar e o monte continúan no seu lugar. Nada hai no mundo que impida vivir, salvo o fantasma que a tantos espanta desde os medios que continuamente comunican o infortunio social.
Algúns observan que a obra representada é realmente unha ficción, aspecto básico que moitos teñen esquecido a causa da cultura ter sido relegada a un desprezábel lugar. Porque o que a literatura e a arte nos ensinan é que o mundo en que vivimos é obra de todos, e que o inferno e o paraíso dependen exclusivamente do noso corazón. E que aceitarmos a ficción é unha decisión libre que nos lembra que o destino nace, cada día un pouco, no cóncavo das nosas maos.
You might also like
More from Alfredo Ferreiro
Premios Xerais 2017: equipo de comunicación
Unha galería de fotos tiradas por Tiago Alves Costa & Alfredo Ferreiro, saíndo do porto de Cesantes (Redondela) e traballando …
O centro do mundo | Alfredo J. Ferreiro
Os tempos son duros, e as sensibilidades, inevitabelmente vanse mudando. Deste modo hai sucesos que antes, nun outro marco de …