A Isabel Pintado
No silencio profundo que pensas cos teus ollos
a ondulación do lapis nos anuncia
a silueta fugaz da primavera:
chega o tempo da antífona das cores.
E convocas, no templo no que madura a Idea,
nese ferver nupcial da creación que oficias,
a asistir á liturxia da xeración dos soños
(resurrección das formas disoltas no inefable).
Coa delicada danza que resulta dos xestos,
sobre esa seda láctea que teceron teus dedos
deslizas o pincel sereno da Poesía,
caligrafías horas, bordas flores,
esbozas xeografías e rostros de mulleres
unxidos coa atmosfera inmóbil da tristeza.
(Marzo de 2010).
A Lola Beade
Un solpor voluptuoso nos teus cadros:
coloración de sangue que desprenden
as floracións solares das mamilas
que degoiran o abismo das caricias.
Ebulición no tórax, e no ventre
o fulgor dun desexo que estremece,
ebriedade de axilas, plenitude
dos luminosos sexos na luxuria.
Labios que se contraen e se expanden,
en escorzos titánicos no Eros,
na noite en erupción, abrasadora.
Carnalidade, lume na epiderme,
erosión no pracer: senda que leva
á lenta combustión no desvarío.
(Marzo de 2010).
A Antón Sobral
Topógrafo do mar, contabilizas
o rítmico fluír das súas ondas,
coa túa retina azul bebes as xerfas
e a música dos cons nos lenzos gravas.
Arqueólogo das crebas e dos bosques,
calígrafo do efémero na area,
navegas polas dársenas da danza
e nas prazas barrocas serpenteas.
Oficiante das artes da conversa,
paladeas a cor dos alimentos
no templo xerminal, de luz, da terra.
Sumiller da amizade, saboreas
os viños das adegas da Poesía,
Epicuro de Helenes, meu amigo.
(21 de xaneiro de 2011).
A foto procede da Wikipedia.
You might also like
More from Carlos Pereira Martínez
Na memoria de Amelia Domínguez Silva, poema de Carlos Pereira
Este poema escribiuse para a ceremonia civil de incineración de Amelia Domínguez Silva. Mestra, impartiu clases de galego en centros …
