Continuamos a publicação semanal do poemário Vilareda, de Xosé de Cea. Agradecemos ao autor que tenha escolhido a Palavra Comum para dar a luz este livro inédito.
II
ANTHROPOS
“Sinto os seus dedos antigos
a percorrerme os ósos mentres aran
sen tregua na humildade
para darme esa flor”
Antón Avilés de Taramancos
“Este é moito cemiterio para tanto olvido”
Xosé Vázquez Pintor
“Drive you cart and your plow over the bones of the dead” (4)
William Blake
A avoa Filomena
Aí estás,
amortallada no teu cadaleito,
mergullada no teu elemento
de ladaíñas e rosarios,
de lapas e cera queimada,
nun mundo de penumbras.
“Non morreu. Acabouse.”
Non,
non se acabou.
Morreu,
pero non acabará.
Poida que teimases,
ata o derradeiro día,
en ser a viúva perpetua
en perpetuo loito,
as misas diarias,
a dentame postiza,
os pajuelos antepostos
a un mundo miope,
a devota peregrinaxe
pola pensión
a principios de mes.
Os teus cabelos grises,
recollidos nun moño,
sempre ocultos pola pañoleta.
Comigo non che serviu,
ben o sabes.
Ti e máis eu
gardamos aínda o segredo
daquel día,
canda neno,
en que te vin espida,
cegadora de brancura,
coa melena ceiba,
inmensa,
acariciando esas cadeiras
que romperon augas
sobre a herba dos prados.
Así te lembro:
verdadeira,
indómita,
libre.
Só ti
e non aquela
que teimaches
en facernos ver.
O avó Francisco
Na prata mortecida
do seu reloxo de peto
aínda se poden ler as iniciais
FR
coma un abismo trepanado
na lousa do tempo.
Eu tamén quixen sentir
ese decorrer
de latexos microscópicos,
pór un algo de raíz imperturbable
nesta pasaxe transida de caos;
pero a corda resucitou
un tictac errabundo
de espiral deforme
só apta para medir
o abalar das incertezas.
Dixéronme que podía amañalo,
levantar platinas,
fochicar nas engrenaxes,
na elipse,
algo así
como sandar a loucura
con electrochoques
e camisas de forza.
Mais prefiro conservalo
coas súas imprecisións
envoltas en veludo,
a carón da fotografía
na que o avó Francisco
racha
a súa vellez en sepia
cun sorriso somatizado
de neno argallante.
En paz descansen
Se algún día te deixas caer
pola igrexa de Vilareda,
mira onde pisas,
non vaia ser que tripes
a pouca memoria que nos queda.
Entre as ducias de lápidas,
as dos avós de Rumín.
Unha bostela de carriza
cicatrizou a chaga
que eles chamaron vida.
Por toda homenaxe
os seus nomes luídos na pedra,
o estramonio e a chantaxe
por única compaña.
Quixera o cicel
que gravase para sempre os vosos nomes
e unha fouce
para erradicar todas as sombras,
a sombra.
Pero ninguén responde
ao meu chamado.
Mudas as campás.
Mudos os muros.
Mudo o altar.
Mudos todos vós
e nós tamén
e eu.
Mudas as mans.
Palimpsesto sen escriba,
folla en branco da miña impotencia,
unha artrose na gorxa
paraliza a palabra,
parábola da nosa idiocia.
En paz descansen.
Amén.
Pai Andrés
Viches aquelas colas
subsidiadas
nas que tres millóns de parados
facían balance de miserias?
Un sádico forense
disecaba
a escalpelo
o ventre das súas esperanzas.
Barcelona, 1982.
Meu pai,
entre os tres millóns,
ignorante de que alí mesmo,
nos peiraos,
o Cabo San Roque
atracaba
antes de emprender
a derradeira singradura.
Daquel
alento salgado
quedáralle
un anaco de rabiosa alteza
a el,
con viaxes alucinatorias
antes de que Huxley
petase
nas portas da percepción
(se cadra
o grao de corvo,
Claviceps purpurea,
fame e pan negro na posguerra)
Xaxúa comigo a partir de hoxe durante tres días,
e despois falaremos sobre a revelación que tiveramos (5) .
Empoleirado nun carballo,
as barbas enleadas de visgo
en enganosa aureola,
Andrés,
irmán de Simón Pedro e discípulo de Cristo,
encomendoulle:
“Céibate de toda raíz,
de toda terra.
Navega.
Hai carpas máis douradas
cás do Mar de Galilea.
Pero non saciarás a fame”.
18230 tripulantes máis el,
pasaxe aparte.
170 metros de eslora.
18.000 toneladas de desprazamento.
Velocidade punta: 22 nós.
Si,
cernou as raíces da saga,
liberouse
dos trolleiros de Rumín
nunha arroutada de periplos mareiros.
De Alexandría a Bos Aires,
de Valparaíso a Beirut,
virando na gaiola dos meridianos coma un esquío na súa (6) ,
moedas e selos
cun aquel de taxidermia caduca
dan fe.
Mai pariume.
El atracou de por vida.
Casado e con fillos,
en varadoiro de asfalto
que ningún intento de raíz
furou,
con nostalxia
de cetáceo triste
–et le mal du pays (7)–
nunha lameira
sen máis estratos
que aqueles
mutilados con saña
ao que fica do día.
Ampeaba,
agoniante,
na procura de airexas extraviadas,
pero o Cabo San Roque
singraría cara á Antártida,
levaría tropas cubanas
a Etiopía e Angola,
xordo aos acenos tolleitos
do tripulante 231.
Cando lle arrebataron
aquela pioca
de limos desmemoriados,
na cola dos tres millóns,
o Cabo San Roque
atracaba
antes de emprender
a derradeira singradura.
Ferrancheiros paquistanís
despezárono
o mesmo día
que papá retornou
para acariñar,
con dedos de area,
os cadáveres humificados
que un día
lle arrolaran
o tronco;
el tamén
para ser despezado,
o corazón
sobre a mesa de aceiro
dun quirófano
latexando
ao mesmo compás
que as ondas
nas praias de Hammamet,
Copacabana,
da Barceloneta con Debussy de fondo,
a sedimentar un lodo salino
que sinto agora
inoculado
para dicir
este é
o meu sangue.
Mai Herminia
En maio do 68,
a operaria de primeira
en Confecciones Bellés,
Herminia Rodríguez,
seguía a tecer
un sudario
con raíces enroladas
en bobinas de esquezo.
Aquel ano
ausentaríase
tan só
unha hora,
a hora
na que recolleu,
cun tremor abstemio,
as derradeiras pertenzas
do seu irmán afogado
no porto.
Primeiro premio en eficiencia,
allea a calquera revolución,
seguiu a tecer
un sudario
con raíces enroladas
en bobinas de esquezo.
Medramos
ao redor
do pulo motorizado
dunha Refrey,
medindo os días
en pedaladas,
pespuntos,
costuras,
todos confabulados
no mesmo patrón,
todos a tecer
un sudario
con raíces enroladas
en bobinas de esquezo.
Botaches máis anos
que Penélope,
con observancia de parca,
a tecer ese sudario
que destecía
o vivido,
que nos amosaba
o fin último
do vivir,
os restos desganduxados
do que fomos,
para rematar
este presente
sudario
do que habemos ser.
NOTAS
(4) “Guía o teu carro e o teu arado por riba dos ósos dos mortos”.
(5) Fragmento de Muratori. Século III.
(6) Blaise Cendrars.
(7) Ibidem.
You might also like
More from Poesia
Uma dose de poesia com Isa Corgosinho | Carla Nepomuceno
O Café con Português oferece cinco poemas do livro PANÓPTICOS & GIRASSÓIS da escritora brasileira Isa Corgosinho. «...Para ser capaz …
Poemas a Camões | Recital poético
O Camões - Centro Cultural Português em Vigo apresenta um evento de poesia, com a participação dos poetas portugueses Renato …
