MARTINA ESCODA (1980)
Deslígase
do ar,
orella,
anzol,
eco.
Deslígase,
sen boca,
cheiro,
saudade,
da palabra.
(Da Pedra Pedernal. Antologia de poesia jove dels Països Catalans)
*
MIREIA CALAFELL (1980)
Estar dentro dun barco e non saber se vou ou veño,
se co traxecto chego ou en troques estou marchando,
se isto que levo na maleta é unha lembranza antiga
ou un souvenir que comprei para que riamos,
se estarás despois de dicirche non, non vin a ningún,
non saltarán seguindo a esteira do motor e dos turistas
ou que había moitos, gustaríache tanto.
Se acaba ou comeza, se acabas ou comezas.
Dubido, e mentres dubido, estás na costa.
Mírasme, emociónaste. E vas diminuíndote.
(De Mascares i reclams. Vint dones interpreten Montserrat Abelló)
*
SILVIE ROTHKOVIC (1981)
En realidade son variacións sobre un tema
tema case marcha fúnebre
escribino cun lapis estampado con pallasos
escribino mentres iamos a comprar
mentres saiamos á rúa e viviamos como viven os outros
querendo cousas dun aparador ou agachándome a coller un papel
escribino buscando outra maneira de dicir
alá onde nos atopamos / non había mapas
escribino porque se me rompía o límite entre unha vida
e a outra, entre o que acepto e o que estraño, entre a paisaxe
e a casa onde deixamos envellecer os vosos votos
onde xa non eramos nós.
(De La nit que és dins el dia)
*
ISABEL GARCIA CANET (1981)
Agora que é tarde.
Volve ler nos libros
agora que é tarde.
Debes facer outra vida.
JOAN VINYOLI
É tarde, escoita, ausente, como
me come no cheiro fondo dos ollos,
me saca de min o vello latexo,
canso desacougo de antiga guerra.
Ferve aínda máis alá da memoria
a desexosa fonte de augas quentes,
o bosque do novo serán na infinda
espera escura de responder dúbidas.
A luz como é tarde reaviva cinsas;
soben recordos pra non me esquecer
Erros cometidos. Tento deixar
camiño aberto aos andantes desexos,
ser xastre do soño pra descoselo
das voces silentes dun edén de pedra.
(De Claustre)
*
SÍLVIA BEL FRANSI (1982)
DOT NO DISTURB
Primeira noite de hotel contigo
e sóbranme as sabas,
os xabóns e as piscinas.
Abrimos o balcón de par en par.
A tramontana coquetea
cos cabelos e as cortinas.
Prendemos un silencio de veludo
onde avanzar descalzas
pola moqueta gris.
O amor,
dentro deste cuarto
sen encanto,
salvarémolo nosoutras
cos dedos.
(De Lluíííís)
*
LAIA NOGUERA I COFLENT (1983)
Amo a vida pequena
se sentar na entrada
para ver como pasa a xente,
como se move un pardal,
como se inclina a tarde
nas casas do corpo.
Xa sei que morrerei
moito artes de que morran
as árbores que amo.
mais non me entristece nada
porque no instante
en que se rompa o último fío
serei só aquela muller
que sentaba na entrada
para intentar simplemente
ser folla e raíz.
(de Caure)
*
MARIA CABRERA (1983)
Non hai palabras
para dicir JONÁS.
a tristura dos trens
e non lanzarse ás vías
materia inerte
gravidade fatal
e o asubío do mundo que se afasta.
Non hai palabras.
Toda a dor inventada
nun anaquiño de letras
dentro da pancha
non hai palabras
que as linguas paren
e a min médrame o ventre
dóbrame a codia
córtame a lingua
ninguén se decata…
(de Mascares i reclams. Vint dones interpreten Montserrat Abelló)
*
GLÒRIA JULIÀ ESTELRICH (1983)
A noite mostra as enxivas.
Entre liñas de estrela e un corte suave
como azucre moído sobre as pálpebras.
Espertei soñando que avanzaba
en liña continua
que me lanzaba cara ao mar e te alimentaba
coa imperiosa necesidade de cometer
infraccións.
Arranqueime en vivo o corazón
e deixeicho sobre o asfalto,
cos ollos, o fígado e o sexo
sangrando cores,
pozos de teimas
e unha lúa de metal.
Diluvio.
Cúmulos de escuridade entre os dedos,
pensei que a alegría
era a autoestrada
baixo a arroiada abismal,
a ritmo de paso de viandantes,
con praceres nunca vistos na boca
e o cerebro que esquece o siso
cando incorre no pecado,
na imprudencia
que me empurra a facerme etérea
feita a ofrenda dos órganos vitais.
E atravesar muros de carazo
até chegar á mañá. E recomporme
os afáns.
(Cada un no seu lugar.)
Volver a esperar a facerme choiva.
para permanecer na túa alborada.
E facer un pouco meus os teus rudimentos:
a túa herba negra.
(de Herba negra)
*
LAIA LLOBERA (1983)
Buscabas as claras palabras
no ceo
porcións, progresións e pulsacións
do todo: mediodía, solpor, mañá e medianoite
pero non existe o axuste
nin a ancoraxe que os medita
soamente a roda primordial
que exhala e orbita
silencios do mundo
dos átomos ao po
suspiros do universo
deleites de deuses
entrar no silencio
fundir
se
silencio
(De Certesa dela llum)
*
LUCIA PIETRELLI (1984)
Caza
A puntaría dos caníbais ignora o peso das frechas.
a rabia do branco é pura espuma:
o centro sobrevive.
Non se chama vítima a presa de caza maior.
Deita auga mutilada
o trofeo gañado.
(De Violacions)
*
LAIA MARTÍNEZ-LÓPEZ “MALO” (1984)
Bébeda de billetes
Comprarme a bolsa
con encadeamentos máis brillantes
doar caviar ao meu amante
fumar pitos importados
sorber champaña
[nada de cava!]
cheirar a Channel e levar pendentes
que me pinten as uñas
que me ricen as pestanas
pagarei en efectivo
[nada de tarxetas!]
e convidar o meu mozo
a cear en Islandia
comprar un reno de recordo
ver o Papá Noel morto
e repartir os seus regalos
[en África]
que as fotos queden ben
nos Lecturas deste mes
e adquirir todos os exemplares
e vestilos con marcos de diamantes
para gardalos na caixa forte.
(De Pedra Pedernal. Antologia de poesia jove dels Països Catalans)
*
ÀNGELS GREGORI (1985)
O teu corpo é unha vella cidade de Europa
con grandes estacións de trens deshabitadas.
No norte vai frío e no sur estase moi ben.
Oh Neil!, démoslle o nome a tantas paisaxes.
Oh Neil!, perdémonos por tantos lugares.
Rúa abaixo a vida vese doutra forma,
cando non te agrade dálle a volta coa a un calcetín.
Non pares, Neil!, seguimos bailando!
Non te rendas e canta,
canta e repite comigo:
todo irá be, todo irá ben, todo irá ben,
tro-li-lo-lé, tro-li-lo-lá, tro-li-lo-lá-lé.
Oh, a miña forma de amarte
éche ben estraña, Neil.
É darche panos cando marchas
e é avisarte de que o home do tempo
dixo que hoxe irá magnífico.
Oh Neil!, no teu sur estase ben.
Viaxar polas estradas do teu corpo
é conducir polas marxes da historia,
e é sentarse nas prazas das vilas,
entrar en antigas tendas,
falar coas súas xentes, tra-la-lá.
É curioso, Neil: a pel ten máis memoria que a terra.
Que había antes ca ti? Un mar de prudencia?
Estrañarte é habitar fábricas abandonadas.
Oh Neil!, oh Neil!, cada vez que te vas
neva nalgunha cidade de África
e só as escaleiras de incendio din a verdade.
(De Quan el grans arbres cauen)
*
ANNA GUAL (1986)
Casopea
O que busco na túa voz,
non ten reflexo, non deixa pegadas.
o que busco no teu corpo
non deixa rastro.
O que busco non ten nome
Nin pulso cardíaco.
O que busco arrexuntará
Os ósos que me caen.
(De L’èsser solar)
*
BLANCA LLUM VIDAL (1986)
Este teu/meu silenci
MONTSERRAT ABELLÓ
Tanto amor
O teu amor que agora se me rompe,
o meu amor que non sei onde está,
o teu amor que si que se enche,
o meu amor que xa non fala,
o teu amor que chega ao cume,
o meu amor que non ten barca,
o teu amor de verdade,
o meu amor que non quere estrañarse,
o teu amor que era tan noso,
o meu amor que porque o fai
por non saber e fuxir
do teu amor que me vive dentro
e que nos gusta.
(De Mascares i reclams. Vint dones interpreten Montserrat Abelló)
*
IRENE SOLÀ (1990)
Todas as cebolas, e o pan e o tabaco
e os ratos e os homes
e o fermento
mirábanme tomar o sol
sen bikini
enriba do teu escritorio.
Ti eras unha piscina rectangular me branca
E a auga estaba fría e a herba era verde.
(de Bèstia)
*
MARIA SEVILLA (1990)
CRIP IS SEXY
Non teño verbas pra describir
a violencia dun corpo tan nu
baixo a roupa. Imaxínome
Frida Kahlo e Carol Rama
penetrándose. A beleza
dunha erección pneumática,
ortopédica, rachándovos
a sucidade entre s nádegas:
a sucidade de ter un nome,
a sucidade de ter pel,
sucidade dunha matriz confundíndose
con todos os fillos que non teredes.
Pero eu
non teño palabras pra describirme
a vergonza dun corpo tan nu
baixo a roupa e só sei
miralo polo ollo da pechadura.
Imaxínome a vosa presenza
furándome. A beleza
dunha erección pneumática,
ortopédica, rachándome
a sucidade entre as nádegas:
sucidade de ter un nome,
sucidade de ter pel,
sucidade dunha matriz confundíndose
con todos os fillos que non terei.
Porque eu
non teño palabras pra describir
o horror da miña policía
na roupa.
(De Kalàixnikov)
*
LAURA TORRES I BAUZÀ (1990)
Na auga esbózase
a pluma daquela ave que non existe.
A proba de que aínda hai esperanza.
Sen afrontar o exilio
durmiremos no mar.
Até que o sal me infecte, até que o sangue se baleire.
Até que o azul sexa vermello.
E que rache a vixilia
o ouveo deste atrezzo que invoca destrución.
Para estar de novo,
case ás escuras,
a pluma daquela ave que non existe.
(De L’inhabitable)
*
RAQUEL SANTANERA VILA (1991)
Mecánica
Cando ti cantas e é de noite
todos os grilos cortexan
e congresos de reumáticos e violentos
vixilantes miden o trigo
con escuadras.
Son o capitoste, o amo das túas cordas
de guitarra e xitana para todos os días que o necesites.
Aquí ao carón está a túa cama,
e non teñen porque sabelo,
as tellas da noite tápanche…
Cando ti cantas e é de noite
todas as tempestades pasan
polas carnes desgarradas e ineptas…
Son a túa amante, o teu médico de cabeceira,
mecánica de vedetes
extasiada de tronos
prendo a maquinaria.
Cando ti cantas e é de noite
Dentro da central nuclear hai Terra Santa.
(De Teologia poètica d’un sol ús)
*
MARIA ISERN (1994)
Hipocondría
Inventei unha enfermidade para imaxinar o pracer.
Expulso todas as formigas que me soben polo brazo,
falo de cada aguillón de abella morrendo na pel dun bañista,
lonxe de min, a gardarme fame de enferma
para mañá e seguir tensando postes de teatro.
Apreixo así o miasma que me fai dereita a curva,
chocando con febre imaxinaria a miña sombra, a distorsión
perfecta da galla á intemperie.
(De Sostre de carn)
*
Foto: Três Desgraças de Amor, por Alfredo J. Ferreiro Salgueiro (2018).
You might also like
More from Ensaio
Hiância VENTRÍLOQUA, de Virna Teixeira | Luís Serguilha
Hiância VENTRÍLOQUA, de Virna Teixeira | Luís Serguilha. VENTRÍLOQUA e a dor inenarrável que percorre um corpo.
entre espelhos falsos magritteanos e peugadas in-corpóreas de Bete Gouveia | Luís Serguilha
«entre espelhos falsos magritteanos e peugadas in-corpóreas de Bete Gouveia», por Luís Serguilha
