I Xornada de Crítica literaria

[Este comentario foi eliminado polo Administrador por conter acusacións graves sen fundamento nin autoría]

[Este comentario foi eliminado polo Administrador por conter acusacións graves sen fundamento nin autoría]

[Este comentario foi eliminado polo Administrador por conter acusacións graves sen fundamento nin autoría]

[Este comentario foi eliminado polo Administrador por conter acusacións graves sen fundamento nin autoría]

Quanto umbiguismo ocioso, quanto desnorteamento… Ai, se Pondal levantara a cabeça!…

Quanto umbiguismo ocioso, quanto desnorteamento… Ai, se Pondal levantara a cabeça!…

Quanto umbiguismo ocioso, quanto desnorteamento… Ai, se Pondal levantara a cabeça!…

Quanto umbiguismo ocioso, quanto desnorteamento… Ai, se Pondal levantara a cabeça!…

Outro asunto que se tratou, para min moi interesante, e que non puiden até agora comentar, foi unha reflexión sobre as diversas perspectivas das que unha crítica se pode facer, e sobre as diversas dependencias declaradas ou non das mesmas. Así, Arturo Casas apuntou que se ben a crítica xornalística tendía a estar gobernada polos intereses comerciais do medio, que ten que atender as necesidades cos clientes (editoras) que nel se publicitan, tamén a crítica académica dependía dos intereses dos críticos cando necesitan o recoñecemento (ou premio, directamente) dos seus superiores-institucionais. Así, tanto para o crítico xornalístico como para o académico poden existir motivacións que dificulten un criterio baseado unicamente nunha valoración rigorosa do valor literario, pois poden resultar predominantes criterios de novidade ou promoción interesada previos ao seu traballo.
Pola súa parte, Manuel Forcadela defendeu a crítica como creación, nunha postura que tentaba claramente contrapesar uns abafantes argumentos en favor do rigor académico. Digo abafantes porque case pretendían ser excluíntes doutras posibilidades, desde a tomada de posición de Arturo Casas que logo foi apoiada por María do Cebreiro. Forcadela, que como Camiño Noia defendía a necesidade de máis tipos de discurso para chegar ao lector non especializado, fixo unha defensa da crítica creativa poñendo en cuestión o “positivismo infantil” de certas posturas e o “falso progreso” da literatura, cunha actitude que persoalmente valorei como contrapunto fértil e defensa implícita do que non mudou nas obras literarias en tantos séculos de historia. Por outro lado, esta perspectiva ten dado frutos críticos de grande valor, pola penetración emotiva que a súa versatilidade pode ofrecer.

Outro asunto que se tratou, para min moi interesante, e que non puiden até agora comentar, foi unha reflexión sobre as diversas perspectivas das que unha crítica se pode facer, e sobre as diversas dependencias declaradas ou non das mesmas. Así, Arturo Casas apuntou que se ben a crítica xornalística tendía a estar gobernada polos intereses comerciais do medio, que ten que atender as necesidades cos clientes (editoras) que nel se publicitan, tamén a crítica académica dependía dos intereses dos críticos cando necesitan o recoñecemento (ou premio, directamente) dos seus superiores-institucionais. Así, tanto para o crítico xornalístico como para o académico poden existir motivacións que dificulten un criterio baseado unicamente nunha valoración rigorosa do valor literario, pois poden resultar predominantes criterios de novidade ou promoción interesada previos ao seu traballo.
Pola súa parte, Manuel Forcadela defendeu a crítica como creación, nunha postura que tentaba claramente contrapesar uns abafantes argumentos en favor do rigor académico. Digo abafantes porque case pretendían ser excluíntes doutras posibilidades, desde a tomada de posición de Arturo Casas que logo foi apoiada por María do Cebreiro. Forcadela, que como Camiño Noia defendía a necesidade de máis tipos de discurso para chegar ao lector non especializado, fixo unha defensa da crítica creativa poñendo en cuestión o “positivismo infantil” de certas posturas e o “falso progreso” da literatura, cunha actitude que persoalmente valorei como contrapunto fértil e defensa implícita do que non mudou nas obras literarias en tantos séculos de historia. Por outro lado, esta perspectiva ten dado frutos críticos de grande valor, pola penetración emotiva que a súa versatilidade pode ofrecer.

Outro asunto que se tratou, para min moi interesante, e que non puiden até agora comentar, foi unha reflexión sobre as diversas perspectivas das que unha crítica se pode facer, e sobre as diversas dependencias declaradas ou non das mesmas. Así, Arturo Casas apuntou que se ben a crítica xornalística tendía a estar gobernada polos intereses comerciais do medio, que ten que atender as necesidades cos clientes (editoras) que nel se publicitan, tamén a crítica académica dependía dos intereses dos críticos cando necesitan o recoñecemento (ou premio, directamente) dos seus superiores-institucionais. Así, tanto para o crítico xornalístico como para o académico poden existir motivacións que dificulten un criterio baseado unicamente nunha valoración rigorosa do valor literario, pois poden resultar predominantes criterios de novidade ou promoción interesada previos ao seu traballo.
Pola súa parte, Manuel Forcadela defendeu a crítica como creación, nunha postura que tentaba claramente contrapesar uns abafantes argumentos en favor do rigor académico. Digo abafantes porque case pretendían ser excluíntes doutras posibilidades, desde a tomada de posición de Arturo Casas que logo foi apoiada por María do Cebreiro. Forcadela, que como Camiño Noia defendía a necesidade de máis tipos de discurso para chegar ao lector non especializado, fixo unha defensa da crítica creativa poñendo en cuestión o “positivismo infantil” de certas posturas e o “falso progreso” da literatura, cunha actitude que persoalmente valorei como contrapunto fértil e defensa implícita do que non mudou nas obras literarias en tantos séculos de historia. Por outro lado, esta perspectiva ten dado frutos críticos de grande valor, pola penetración emotiva que a súa versatilidade pode ofrecer.

Outro asunto que se tratou, para min moi interesante, e que non puiden até agora comentar, foi unha reflexión sobre as diversas perspectivas das que unha crítica se pode facer, e sobre as diversas dependencias declaradas ou non das mesmas. Así, Arturo Casas apuntou que se ben a crítica xornalística tendía a estar gobernada polos intereses comerciais do medio, que ten que atender as necesidades cos clientes (editoras) que nel se publicitan, tamén a crítica académica dependía dos intereses dos críticos cando necesitan o recoñecemento (ou premio, directamente) dos seus superiores-institucionais. Así, tanto para o crítico xornalístico como para o académico poden existir motivacións que dificulten un criterio baseado unicamente nunha valoración rigorosa do valor literario, pois poden resultar predominantes criterios de novidade ou promoción interesada previos ao seu traballo.
Pola súa parte, Manuel Forcadela defendeu a crítica como creación, nunha postura que tentaba claramente contrapesar uns abafantes argumentos en favor do rigor académico. Digo abafantes porque case pretendían ser excluíntes doutras posibilidades, desde a tomada de posición de Arturo Casas que logo foi apoiada por María do Cebreiro. Forcadela, que como Camiño Noia defendía a necesidade de máis tipos de discurso para chegar ao lector non especializado, fixo unha defensa da crítica creativa poñendo en cuestión o “positivismo infantil” de certas posturas e o “falso progreso” da literatura, cunha actitude que persoalmente valorei como contrapunto fértil e defensa implícita do que non mudou nas obras literarias en tantos séculos de historia. Por outro lado, esta perspectiva ten dado frutos críticos de grande valor, pola penetración emotiva que a súa versatilidade pode ofrecer.

De relator único mellor non, rozaría a perfección, e non hai cousa mais aburrida e monolóxica. Gosto das diferencias, das voces, das diverxencias e dos felices acordos, das anamnesis reconciliadoras e dos propositos compartidos.
Respecto a moda nas xornadas, deixaba moito que desexar, os críticos tamén teñen que ser críticos coa linguaxe da súa indumentaria, e non refuxiarse no facil.
A levita venme de familia, que lle vou facer.

De relator único mellor non, rozaría a perfección, e non hai cousa mais aburrida e monolóxica. Gosto das diferencias, das voces, das diverxencias e dos felices acordos, das anamnesis reconciliadoras e dos propositos compartidos.
Respecto a moda nas xornadas, deixaba moito que desexar, os críticos tamén teñen que ser críticos coa linguaxe da súa indumentaria, e non refuxiarse no facil.
A levita venme de familia, que lle vou facer.

De relator único mellor non, rozaría a perfección, e non hai cousa mais aburrida e monolóxica. Gosto das diferencias, das voces, das diverxencias e dos felices acordos, das anamnesis reconciliadoras e dos propositos compartidos.
Respecto a moda nas xornadas, deixaba moito que desexar, os críticos tamén teñen que ser críticos coa linguaxe da súa indumentaria, e non refuxiarse no facil.
A levita venme de familia, que lle vou facer.

De relator único mellor non, rozaría a perfección, e non hai cousa mais aburrida e monolóxica. Gosto das diferencias, das voces, das diverxencias e dos felices acordos, das anamnesis reconciliadoras e dos propositos compartidos.
Respecto a moda nas xornadas, deixaba moito que desexar, os críticos tamén teñen que ser críticos coa linguaxe da súa indumentaria, e non refuxiarse no facil.
A levita venme de familia, que lle vou facer.

Con certeza contribuiría, como mínimo, a que certos temas interesantes non fosen esquecidos. Mais compriría que vestise un bocadiño máis informal, vista a moda predominante nesta I Xornada.

Con certeza contribuiría, como mínimo, a que certos temas interesantes non fosen esquecidos. Mais compriría que vestise un bocadiño máis informal, vista a moda predominante nesta I Xornada.

Con certeza contribuiría, como mínimo, a que certos temas interesantes non fosen esquecidos. Mais compriría que vestise un bocadiño máis informal, vista a moda predominante nesta I Xornada.

Con certeza contribuiría, como mínimo, a que certos temas interesantes non fosen esquecidos. Mais compriría que vestise un bocadiño máis informal, vista a moda predominante nesta I Xornada.

Levita é un fenómeno da natureza. Propoño que nas vindeiras xornadas o teñan de relator único. O éxito estará garantido.

Levita é un fenómeno da natureza. Propoño que nas vindeiras xornadas o teñan de relator único. O éxito estará garantido.

Levita é un fenómeno da natureza. Propoño que nas vindeiras xornadas o teñan de relator único. O éxito estará garantido.

Levita é un fenómeno da natureza. Propoño que nas vindeiras xornadas o teñan de relator único. O éxito estará garantido.

completando o anterior, nese limite do concepto, situados no acaecer da experiencia, o critico e autor constatan unha nova sensibilidade, que ainda que non esté conceptualizada, son capaces de apreciala comenzando a interpretar, e esa interpretación non pode ser completamente diverxente, porque se se trata dunha experiencia subxectiva ante un obxecto aritistico, o que permitirá a reconciliación na intersubxectividade(xiro linguistico) é a constatación da posibilidade de anovar a promesa dun sentido aberto ao futuro. Na abertura están o critico e o autor, do contrario estaríamos ante o puro solipsismo, ante o cego esforzo de entender o que non ten sentido, cegueira ao fin que pode creer ver pero como lle pasa a certos cegos, so inventan a súa visión.

completando o anterior, nese limite do concepto, situados no acaecer da experiencia, o critico e autor constatan unha nova sensibilidade, que ainda que non esté conceptualizada, son capaces de apreciala comenzando a interpretar, e esa interpretación non pode ser completamente diverxente, porque se se trata dunha experiencia subxectiva ante un obxecto aritistico, o que permitirá a reconciliación na intersubxectividade(xiro linguistico) é a constatación da posibilidade de anovar a promesa dun sentido aberto ao futuro. Na abertura están o critico e o autor, do contrario estaríamos ante o puro solipsismo, ante o cego esforzo de entender o que non ten sentido, cegueira ao fin que pode creer ver pero como lle pasa a certos cegos, so inventan a súa visión.

completando o anterior, nese limite do concepto, situados no acaecer da experiencia, o critico e autor constatan unha nova sensibilidade, que ainda que non esté conceptualizada, son capaces de apreciala comenzando a interpretar, e esa interpretación non pode ser completamente diverxente, porque se se trata dunha experiencia subxectiva ante un obxecto aritistico, o que permitirá a reconciliación na intersubxectividade(xiro linguistico) é a constatación da posibilidade de anovar a promesa dun sentido aberto ao futuro. Na abertura están o critico e o autor, do contrario estaríamos ante o puro solipsismo, ante o cego esforzo de entender o que non ten sentido, cegueira ao fin que pode creer ver pero como lle pasa a certos cegos, so inventan a súa visión.

completando o anterior, nese limite do concepto, situados no acaecer da experiencia, o critico e autor constatan unha nova sensibilidade, que ainda que non esté conceptualizada, son capaces de apreciala comenzando a interpretar, e esa interpretación non pode ser completamente diverxente, porque se se trata dunha experiencia subxectiva ante un obxecto aritistico, o que permitirá a reconciliación na intersubxectividade(xiro linguistico) é a constatación da posibilidade de anovar a promesa dun sentido aberto ao futuro. Na abertura están o critico e o autor, do contrario estaríamos ante o puro solipsismo, ante o cego esforzo de entender o que non ten sentido, cegueira ao fin que pode creer ver pero como lle pasa a certos cegos, so inventan a súa visión.

Estimado ferreiro, concordo con vostede en que esa concepción da critica romantica que eu sinalo, é algo do pasado, pero digo que sigue operando con certo grao de utópica aspiración motivada quizais pola frustración producida por outras alternativas críticas mais actuais.

O arrebato creativo, paréceme que non e outra cousa que unha escenificación ritualizada dun tempo definitivamente ido, inalcanzabel para nos, pola simples razón de que xa non vivimos no mito, e a explicación por tanto do que ocurre nese raptus podemos abordala dende unha perspectiva completamente secularizada. O contrario sería situarse no terreo da crenza, é dicir daquelo que só se xustifica por unha experiencia do numinioso, que se pode extender todo o posibel, mais da que non podemos dar conta cabal, razonabelmente cos nosos argumentos continxentes, entrariamos no reino do necesario.

A “anima mundi” neste senso non pode ser senón unha recreación dun sentido perdido, unha restauración estetizada, non estética.

Refirome cando digo o de “sosterlle a mirada a realidade” ao feito da asumción na producción artistica da negatividade, e do non fermoso, don non armónico, da atonía e da disonancia. Unha obra que negue hoxe estes elementos como constitutivos dunha obra artistica, está contando de entrada unha mala mentira. A experiencia estética é posibel porque rompe o concepto, porque o concepto deixa de serbir, porque xa non é posibel clasificar como se clasificaba, situar nun lugar preciso, porlle o nome exacto ao que se experimenta. Como di Forcadela, non hai progeso nas artes, certo, pero a historia da arte o que non acepta son as repeticións, unha obra de arte fai a súa aportación, sinala un novo territorio na “experiencia humana”.

Dice por último vostede que non se lle pode esixir ao critico estar ao tanto daquelo ao que o autor apunta, porque esa información non está dispoñibel en ningun lado.

Eu non o podería dicilo mellor, se temos en conta que a experiencia estética proporcionada por unha obra artistica, sitúase no limite do concepto, está claro que non hai manual de interpretación, que o critico quedaría albo de referencias académicas situado ante algo descoñecido como o é toda autentica experienca, pero que pode interpretar pondo tamén no limite os seus coñecimentos para dende o novo coñecimento percibido comenzar a argumentar as razóns da arte, referindose a unha experiencia, inabarcabel dende o concepto, porque como vostede ben di, a obra ten a súa independencia, a súa autonomia que resiste e enriquece as lecturas.
Encantado de debater con vostede, ainda que non sexa doado, afinar as nosas concepcións nasue hai mais de descoñecimento que de disenso, pareceme a min.

Estimado ferreiro, concordo con vostede en que esa concepción da critica romantica que eu sinalo, é algo do pasado, pero digo que sigue operando con certo grao de utópica aspiración motivada quizais pola frustración producida por outras alternativas críticas mais actuais.

O arrebato creativo, paréceme que non e outra cousa que unha escenificación ritualizada dun tempo definitivamente ido, inalcanzabel para nos, pola simples razón de que xa non vivimos no mito, e a explicación por tanto do que ocurre nese raptus podemos abordala dende unha perspectiva completamente secularizada. O contrario sería situarse no terreo da crenza, é dicir daquelo que só se xustifica por unha experiencia do numinioso, que se pode extender todo o posibel, mais da que non podemos dar conta cabal, razonabelmente cos nosos argumentos continxentes, entrariamos no reino do necesario.

A “anima mundi” neste senso non pode ser senón unha recreación dun sentido perdido, unha restauración estetizada, non estética.

Refirome cando digo o de “sosterlle a mirada a realidade” ao feito da asumción na producción artistica da negatividade, e do non fermoso, don non armónico, da atonía e da disonancia. Unha obra que negue hoxe estes elementos como constitutivos dunha obra artistica, está contando de entrada unha mala mentira. A experiencia estética é posibel porque rompe o concepto, porque o concepto deixa de serbir, porque xa non é posibel clasificar como se clasificaba, situar nun lugar preciso, porlle o nome exacto ao que se experimenta. Como di Forcadela, non hai progeso nas artes, certo, pero a historia da arte o que non acepta son as repeticións, unha obra de arte fai a súa aportación, sinala un novo territorio na “experiencia humana”.

Dice por último vostede que non se lle pode esixir ao critico estar ao tanto daquelo ao que o autor apunta, porque esa información non está dispoñibel en ningun lado.

Eu non o podería dicilo mellor, se temos en conta que a experiencia estética proporcionada por unha obra artistica, sitúase no limite do concepto, está claro que non hai manual de interpretación, que o critico quedaría albo de referencias académicas situado ante algo descoñecido como o é toda autentica experienca, pero que pode interpretar pondo tamén no limite os seus coñecimentos para dende o novo coñecimento percibido comenzar a argumentar as razóns da arte, referindose a unha experiencia, inabarcabel dende o concepto, porque como vostede ben di, a obra ten a súa independencia, a súa autonomia que resiste e enriquece as lecturas.
Encantado de debater con vostede, ainda que non sexa doado, afinar as nosas concepcións nasue hai mais de descoñecimento que de disenso, pareceme a min.

Estimado ferreiro, concordo con vostede en que esa concepción da critica romantica que eu sinalo, é algo do pasado, pero digo que sigue operando con certo grao de utópica aspiración motivada quizais pola frustración producida por outras alternativas críticas mais actuais.

O arrebato creativo, paréceme que non e outra cousa que unha escenificación ritualizada dun tempo definitivamente ido, inalcanzabel para nos, pola simples razón de que xa non vivimos no mito, e a explicación por tanto do que ocurre nese raptus podemos abordala dende unha perspectiva completamente secularizada. O contrario sería situarse no terreo da crenza, é dicir daquelo que só se xustifica por unha experiencia do numinioso, que se pode extender todo o posibel, mais da que non podemos dar conta cabal, razonabelmente cos nosos argumentos continxentes, entrariamos no reino do necesario.

A “anima mundi” neste senso non pode ser senón unha recreación dun sentido perdido, unha restauración estetizada, non estética.

Refirome cando digo o de “sosterlle a mirada a realidade” ao feito da asumción na producción artistica da negatividade, e do non fermoso, don non armónico, da atonía e da disonancia. Unha obra que negue hoxe estes elementos como constitutivos dunha obra artistica, está contando de entrada unha mala mentira. A experiencia estética é posibel porque rompe o concepto, porque o concepto deixa de serbir, porque xa non é posibel clasificar como se clasificaba, situar nun lugar preciso, porlle o nome exacto ao que se experimenta. Como di Forcadela, non hai progeso nas artes, certo, pero a historia da arte o que non acepta son as repeticións, unha obra de arte fai a súa aportación, sinala un novo territorio na “experiencia humana”.

Dice por último vostede que non se lle pode esixir ao critico estar ao tanto daquelo ao que o autor apunta, porque esa información non está dispoñibel en ningun lado.

Eu non o podería dicilo mellor, se temos en conta que a experiencia estética proporcionada por unha obra artistica, sitúase no limite do concepto, está claro que non hai manual de interpretación, que o critico quedaría albo de referencias académicas situado ante algo descoñecido como o é toda autentica experienca, pero que pode interpretar pondo tamén no limite os seus coñecimentos para dende o novo coñecimento percibido comenzar a argumentar as razóns da arte, referindose a unha experiencia, inabarcabel dende o concepto, porque como vostede ben di, a obra ten a súa independencia, a súa autonomia que resiste e enriquece as lecturas.
Encantado de debater con vostede, ainda que non sexa doado, afinar as nosas concepcións nasue hai mais de descoñecimento que de disenso, pareceme a min.

Estimado ferreiro, concordo con vostede en que esa concepción da critica romantica que eu sinalo, é algo do pasado, pero digo que sigue operando con certo grao de utópica aspiración motivada quizais pola frustración producida por outras alternativas críticas mais actuais.

O arrebato creativo, paréceme que non e outra cousa que unha escenificación ritualizada dun tempo definitivamente ido, inalcanzabel para nos, pola simples razón de que xa non vivimos no mito, e a explicación por tanto do que ocurre nese raptus podemos abordala dende unha perspectiva completamente secularizada. O contrario sería situarse no terreo da crenza, é dicir daquelo que só se xustifica por unha experiencia do numinioso, que se pode extender todo o posibel, mais da que non podemos dar conta cabal, razonabelmente cos nosos argumentos continxentes, entrariamos no reino do necesario.

A “anima mundi” neste senso non pode ser senón unha recreación dun sentido perdido, unha restauración estetizada, non estética.

Refirome cando digo o de “sosterlle a mirada a realidade” ao feito da asumción na producción artistica da negatividade, e do non fermoso, don non armónico, da atonía e da disonancia. Unha obra que negue hoxe estes elementos como constitutivos dunha obra artistica, está contando de entrada unha mala mentira. A experiencia estética é posibel porque rompe o concepto, porque o concepto deixa de serbir, porque xa non é posibel clasificar como se clasificaba, situar nun lugar preciso, porlle o nome exacto ao que se experimenta. Como di Forcadela, non hai progeso nas artes, certo, pero a historia da arte o que non acepta son as repeticións, unha obra de arte fai a súa aportación, sinala un novo territorio na “experiencia humana”.

Dice por último vostede que non se lle pode esixir ao critico estar ao tanto daquelo ao que o autor apunta, porque esa información non está dispoñibel en ningun lado.

Eu non o podería dicilo mellor, se temos en conta que a experiencia estética proporcionada por unha obra artistica, sitúase no limite do concepto, está claro que non hai manual de interpretación, que o critico quedaría albo de referencias académicas situado ante algo descoñecido como o é toda autentica experienca, pero que pode interpretar pondo tamén no limite os seus coñecimentos para dende o novo coñecimento percibido comenzar a argumentar as razóns da arte, referindose a unha experiencia, inabarcabel dende o concepto, porque como vostede ben di, a obra ten a súa independencia, a súa autonomia que resiste e enriquece as lecturas.
Encantado de debater con vostede, ainda que non sexa doado, afinar as nosas concepcións nasue hai mais de descoñecimento que de disenso, pareceme a min.

Sr./Sra. disidente:
Os insultos están fóra de lugar entre persoas que desexan dialogar sobre un tema e senten respecto polas opinións dos máis. Se a súa intención non é opinar con fundamento e con ánimo de enriquecer a conversa coa súa información, dentro da boa educación que esta intención implica, infelizmente non será benvido neste espazo.
Existen outros lugares en que o veneno se utiliza para brindar. E tamén terapias adecuadas.
A partir de agora comentarios similares serán eliminados polo administrador.

Sr./Sra. disidente:
Os insultos están fóra de lugar entre persoas que desexan dialogar sobre un tema e senten respecto polas opinións dos máis. Se a súa intención non é opinar con fundamento e con ánimo de enriquecer a conversa coa súa información, dentro da boa educación que esta intención implica, infelizmente non será benvido neste espazo.
Existen outros lugares en que o veneno se utiliza para brindar. E tamén terapias adecuadas.
A partir de agora comentarios similares serán eliminados polo administrador.

Sr./Sra. disidente:
Os insultos están fóra de lugar entre persoas que desexan dialogar sobre un tema e senten respecto polas opinións dos máis. Se a súa intención non é opinar con fundamento e con ánimo de enriquecer a conversa coa súa información, dentro da boa educación que esta intención implica, infelizmente non será benvido neste espazo.
Existen outros lugares en que o veneno se utiliza para brindar. E tamén terapias adecuadas.
A partir de agora comentarios similares serán eliminados polo administrador.

Sr./Sra. disidente:
Os insultos están fóra de lugar entre persoas que desexan dialogar sobre un tema e senten respecto polas opinións dos máis. Se a súa intención non é opinar con fundamento e con ánimo de enriquecer a conversa coa súa información, dentro da boa educación que esta intención implica, infelizmente non será benvido neste espazo.
Existen outros lugares en que o veneno se utiliza para brindar. E tamén terapias adecuadas.
A partir de agora comentarios similares serán eliminados polo administrador.

Que dun suplemento infame como o do faro de vigo algún trepa que só se dedicou a gabar aos colegas durante vinte ateña saltado ao da voz sen poñerse vermello, dando as patadas necesarias para iso, sendo un templagaitas dende hai máis de vinte anos, xa indica a mala saúde da crítica galega, e que ese mesmo templagaitas tamén aborreza aos telespectadores de libro aberto indica o mal que vai isto.

Que dun suplemento infame como o do faro de vigo algún trepa que só se dedicou a gabar aos colegas durante vinte ateña saltado ao da voz sen poñerse vermello, dando as patadas necesarias para iso, sendo un templagaitas dende hai máis de vinte anos, xa indica a mala saúde da crítica galega, e que ese mesmo templagaitas tamén aborreza aos telespectadores de libro aberto indica o mal que vai isto.

Que dun suplemento infame como o do faro de vigo algún trepa que só se dedicou a gabar aos colegas durante vinte ateña saltado ao da voz sen poñerse vermello, dando as patadas necesarias para iso, sendo un templagaitas dende hai máis de vinte anos, xa indica a mala saúde da crítica galega, e que ese mesmo templagaitas tamén aborreza aos telespectadores de libro aberto indica o mal que vai isto.

Que dun suplemento infame como o do faro de vigo algún trepa que só se dedicou a gabar aos colegas durante vinte ateña saltado ao da voz sen poñerse vermello, dando as patadas necesarias para iso, sendo un templagaitas dende hai máis de vinte anos, xa indica a mala saúde da crítica galega, e que ese mesmo templagaitas tamén aborreza aos telespectadores de libro aberto indica o mal que vai isto.

Meu Deus, Levita, e todo isto é capaz de dicilo sen tirar a levita e arremangarse? Non lle parece un exceso de levitación creativa? Non cre que esa concepción da critica romántica como redentora da obra artística é mesmo a que decora o seu discurso, tinxido ademais da afirmación esmagadora que tantas veces vostede deosta?
Moitas son as cousas que agora foron traídas para a mesa no seu comentario, que me parecen interesantes. Por exemplo, a idea da inspiración como xérmolo da creatividade vinculada a unha verdade revelada ou similar: “crítico e autor estarían trascendidos polo daimon, presos dunha corrente irracional que os conectaría coa “anima mundi”.” Ben, esta en particular, é unha idea antiga referida á fase inicial do arrebato creativo que eu subscribo plenamente, aínda a risco de parecer máis que antigo unha verdadeira momia. A alegoría do traballo das musas, que responde á mesma idea, é nestes tempos habitualmente deostada e para min resulta unha boa explicación do carácter visionario e de percepción non racional que implica a creación artística.
Por outro lado, vostede afirma: “A estética do xenio, xa pasou, e a “anima mundi” está tan tan fragmentada, tan disecciónada, tan secularizada que so a heroicidade de manterlle a mirada a realidade permite a elevación necesaria para mirar dende a emoción unha síntese do mundo que nos aporte experiencia.” E eu opino, se me permite disentir, que a “anima mundi”, sendo o que é, non pode estar fraccionada como se dun corpo se tratase; que a estética do xenio xa pasou para quen non a ve, sendo na realidade que para este nunca chegou a estar presente (a xenialidade responde a un nivel de percepción-expresión que non todos estamos capacitados para valorar, como é obvio); e tamén que “unha mirada emocionada sobre unha síntese do mundo” non pode ofrecer ningunha experiencia para o observador. A experiencia das cousas só pode surxir da súa experimentación. Por iso, na realidade, só o xenio, en rigor, pode detectar a xenialidade. Isto non é filosofía barata, é a dura realidade que os menos provistos temos que asumir: as cousas poden existir aínda que os nosos ollos non sexan capaces de velas. E se non o asumimos non se pasará nada, pois o mundo continuará a virar aínda que nos pareza pousado sobre a mesa do Universo.
Estou de acordo en que para a crítica (como para calquera profesión) é preciso honestidade, coñecementos e talento. Ao mesmo tempo, diría eu, porque a falta de calquera deles fai do traballo algo incerto. Ora, non se lle pode exixir ao crítico “estar ao tanto daquelo ao que o autor apunta” porque esa “información” non está disponíbel en ningún lugar ou, o que é o mesmo, está disponíbel nas innúmeras asociacións de significado contidas da “mensaxe” literaria. Acontece que a obra non está controlada en toda a súa referencialidade polo autor, até o punto que se ten dito que esta se “independiza” daquel, argumento que serve para xustificar que moitas interpretacións son posíbeis se fundamentadas suficientemente e con sentido común. Trátase de recoñecer ideas xustificadas, antes do que escoller unha única interpretación como auténtica. De facto moitos autores afirman descoñecer a interpretación ideal dos seus textos, ou manifestan un desinterese total por ese discernimento. A necesidade era crear e foi satisfeita, desde que unha forma adecuada foi asinada polo autor.

Meu Deus, Levita, e todo isto é capaz de dicilo sen tirar a levita e arremangarse? Non lle parece un exceso de levitación creativa? Non cre que esa concepción da critica romántica como redentora da obra artística é mesmo a que decora o seu discurso, tinxido ademais da afirmación esmagadora que tantas veces vostede deosta?
Moitas son as cousas que agora foron traídas para a mesa no seu comentario, que me parecen interesantes. Por exemplo, a idea da inspiración como xérmolo da creatividade vinculada a unha verdade revelada ou similar: “crítico e autor estarían trascendidos polo daimon, presos dunha corrente irracional que os conectaría coa “anima mundi”.” Ben, esta en particular, é unha idea antiga referida á fase inicial do arrebato creativo que eu subscribo plenamente, aínda a risco de parecer máis que antigo unha verdadeira momia. A alegoría do traballo das musas, que responde á mesma idea, é nestes tempos habitualmente deostada e para min resulta unha boa explicación do carácter visionario e de percepción non racional que implica a creación artística.
Por outro lado, vostede afirma: “A estética do xenio, xa pasou, e a “anima mundi” está tan tan fragmentada, tan disecciónada, tan secularizada que so a heroicidade de manterlle a mirada a realidade permite a elevación necesaria para mirar dende a emoción unha síntese do mundo que nos aporte experiencia.” E eu opino, se me permite disentir, que a “anima mundi”, sendo o que é, non pode estar fraccionada como se dun corpo se tratase; que a estética do xenio xa pasou para quen non a ve, sendo na realidade que para este nunca chegou a estar presente (a xenialidade responde a un nivel de percepción-expresión que non todos estamos capacitados para valorar, como é obvio); e tamén que “unha mirada emocionada sobre unha síntese do mundo” non pode ofrecer ningunha experiencia para o observador. A experiencia das cousas só pode surxir da súa experimentación. Por iso, na realidade, só o xenio, en rigor, pode detectar a xenialidade. Isto non é filosofía barata, é a dura realidade que os menos provistos temos que asumir: as cousas poden existir aínda que os nosos ollos non sexan capaces de velas. E se non o asumimos non se pasará nada, pois o mundo continuará a virar aínda que nos pareza pousado sobre a mesa do Universo.
Estou de acordo en que para a crítica (como para calquera profesión) é preciso honestidade, coñecementos e talento. Ao mesmo tempo, diría eu, porque a falta de calquera deles fai do traballo algo incerto. Ora, non se lle pode exixir ao crítico “estar ao tanto daquelo ao que o autor apunta” porque esa “información” non está disponíbel en ningún lugar ou, o que é o mesmo, está disponíbel nas innúmeras asociacións de significado contidas da “mensaxe” literaria. Acontece que a obra non está controlada en toda a súa referencialidade polo autor, até o punto que se ten dito que esta se “independiza” daquel, argumento que serve para xustificar que moitas interpretacións son posíbeis se fundamentadas suficientemente e con sentido común. Trátase de recoñecer ideas xustificadas, antes do que escoller unha única interpretación como auténtica. De facto moitos autores afirman descoñecer a interpretación ideal dos seus textos, ou manifestan un desinterese total por ese discernimento. A necesidade era crear e foi satisfeita, desde que unha forma adecuada foi asinada polo autor.

Meu Deus, Levita, e todo isto é capaz de dicilo sen tirar a levita e arremangarse? Non lle parece un exceso de levitación creativa? Non cre que esa concepción da critica romántica como redentora da obra artística é mesmo a que decora o seu discurso, tinxido ademais da afirmación esmagadora que tantas veces vostede deosta?
Moitas son as cousas que agora foron traídas para a mesa no seu comentario, que me parecen interesantes. Por exemplo, a idea da inspiración como xérmolo da creatividade vinculada a unha verdade revelada ou similar: “crítico e autor estarían trascendidos polo daimon, presos dunha corrente irracional que os conectaría coa “anima mundi”.” Ben, esta en particular, é unha idea antiga referida á fase inicial do arrebato creativo que eu subscribo plenamente, aínda a risco de parecer máis que antigo unha verdadeira momia. A alegoría do traballo das musas, que responde á mesma idea, é nestes tempos habitualmente deostada e para min resulta unha boa explicación do carácter visionario e de percepción non racional que implica a creación artística.
Por outro lado, vostede afirma: “A estética do xenio, xa pasou, e a “anima mundi” está tan tan fragmentada, tan disecciónada, tan secularizada que so a heroicidade de manterlle a mirada a realidade permite a elevación necesaria para mirar dende a emoción unha síntese do mundo que nos aporte experiencia.” E eu opino, se me permite disentir, que a “anima mundi”, sendo o que é, non pode estar fraccionada como se dun corpo se tratase; que a estética do xenio xa pasou para quen non a ve, sendo na realidade que para este nunca chegou a estar presente (a xenialidade responde a un nivel de percepción-expresión que non todos estamos capacitados para valorar, como é obvio); e tamén que “unha mirada emocionada sobre unha síntese do mundo” non pode ofrecer ningunha experiencia para o observador. A experiencia das cousas só pode surxir da súa experimentación. Por iso, na realidade, só o xenio, en rigor, pode detectar a xenialidade. Isto non é filosofía barata, é a dura realidade que os menos provistos temos que asumir: as cousas poden existir aínda que os nosos ollos non sexan capaces de velas. E se non o asumimos non se pasará nada, pois o mundo continuará a virar aínda que nos pareza pousado sobre a mesa do Universo.
Estou de acordo en que para a crítica (como para calquera profesión) é preciso honestidade, coñecementos e talento. Ao mesmo tempo, diría eu, porque a falta de calquera deles fai do traballo algo incerto. Ora, non se lle pode exixir ao crítico “estar ao tanto daquelo ao que o autor apunta” porque esa “información” non está disponíbel en ningún lugar ou, o que é o mesmo, está disponíbel nas innúmeras asociacións de significado contidas da “mensaxe” literaria. Acontece que a obra non está controlada en toda a súa referencialidade polo autor, até o punto que se ten dito que esta se “independiza” daquel, argumento que serve para xustificar que moitas interpretacións son posíbeis se fundamentadas suficientemente e con sentido común. Trátase de recoñecer ideas xustificadas, antes do que escoller unha única interpretación como auténtica. De facto moitos autores afirman descoñecer a interpretación ideal dos seus textos, ou manifestan un desinterese total por ese discernimento. A necesidade era crear e foi satisfeita, desde que unha forma adecuada foi asinada polo autor.

Meu Deus, Levita, e todo isto é capaz de dicilo sen tirar a levita e arremangarse? Non lle parece un exceso de levitación creativa? Non cre que esa concepción da critica romántica como redentora da obra artística é mesmo a que decora o seu discurso, tinxido ademais da afirmación esmagadora que tantas veces vostede deosta?
Moitas son as cousas que agora foron traídas para a mesa no seu comentario, que me parecen interesantes. Por exemplo, a idea da inspiración como xérmolo da creatividade vinculada a unha verdade revelada ou similar: “crítico e autor estarían trascendidos polo daimon, presos dunha corrente irracional que os conectaría coa “anima mundi”.” Ben, esta en particular, é unha idea antiga referida á fase inicial do arrebato creativo que eu subscribo plenamente, aínda a risco de parecer máis que antigo unha verdadeira momia. A alegoría do traballo das musas, que responde á mesma idea, é nestes tempos habitualmente deostada e para min resulta unha boa explicación do carácter visionario e de percepción non racional que implica a creación artística.
Por outro lado, vostede afirma: “A estética do xenio, xa pasou, e a “anima mundi” está tan tan fragmentada, tan disecciónada, tan secularizada que so a heroicidade de manterlle a mirada a realidade permite a elevación necesaria para mirar dende a emoción unha síntese do mundo que nos aporte experiencia.” E eu opino, se me permite disentir, que a “anima mundi”, sendo o que é, non pode estar fraccionada como se dun corpo se tratase; que a estética do xenio xa pasou para quen non a ve, sendo na realidade que para este nunca chegou a estar presente (a xenialidade responde a un nivel de percepción-expresión que non todos estamos capacitados para valorar, como é obvio); e tamén que “unha mirada emocionada sobre unha síntese do mundo” non pode ofrecer ningunha experiencia para o observador. A experiencia das cousas só pode surxir da súa experimentación. Por iso, na realidade, só o xenio, en rigor, pode detectar a xenialidade. Isto non é filosofía barata, é a dura realidade que os menos provistos temos que asumir: as cousas poden existir aínda que os nosos ollos non sexan capaces de velas. E se non o asumimos non se pasará nada, pois o mundo continuará a virar aínda que nos pareza pousado sobre a mesa do Universo.
Estou de acordo en que para a crítica (como para calquera profesión) é preciso honestidade, coñecementos e talento. Ao mesmo tempo, diría eu, porque a falta de calquera deles fai do traballo algo incerto. Ora, non se lle pode exixir ao crítico “estar ao tanto daquelo ao que o autor apunta” porque esa “información” non está disponíbel en ningún lugar ou, o que é o mesmo, está disponíbel nas innúmeras asociacións de significado contidas da “mensaxe” literaria. Acontece que a obra non está controlada en toda a súa referencialidade polo autor, até o punto que se ten dito que esta se “independiza” daquel, argumento que serve para xustificar que moitas interpretacións son posíbeis se fundamentadas suficientemente e con sentido común. Trátase de recoñecer ideas xustificadas, antes do que escoller unha única interpretación como auténtica. De facto moitos autores afirman descoñecer a interpretación ideal dos seus textos, ou manifestan un desinterese total por ese discernimento. A necesidade era crear e foi satisfeita, desde que unha forma adecuada foi asinada polo autor.

A concepción da critica romántica como redentora da obra artística, aínda sinuoisea por críticos e autores. O autor ve a súa redención final na complementación critica e o crítico síntese tentado a dar termo ao acto creativo que escomenzou no autor. Ambos critico e autor estarían trascendidos polo daimon, presos dunha corrente irracional que os conectaría coa “anima mundi”.
A estética do xenio, xa pasou, e a “anima mundi” está tan tan fragmentada, tan disecciónada, tan secularizada que so a heroicidade de manterlle a mirada a realidade permite a elevación necesaria para mirar dende a emoción unha síntese do mundo que nos aporte experiencia. O demais…contos de segunda orde, ficción de ficcións, verdade de mentira e no mentiras de verdade. Certamente a ficción é escasa, abondan simulacións de ficcións. A ficción pretende a realidade, a verdade e ese consciente na ficción de que o único xeito de aproximarse a ela e mediante a mesma ficción, calquera outro intento, violenta tanto a realiade que deixa fora case todo o mundo e tende afirmar o mutismo sobre o que realmente importa, aquelo sobre o que non se pode falar, e que a ficción trae da escuridade a lus pero en canto o miramos esfarelase e quedan so, complicadas formas, esqueletes que marcan o camiño ao sentimento pristino de reconciliación entre o que un sabe que é e a esperiencia de sentirse no mundo.
O primeiro que se lle pode pedir a un critico é honestidade, logo coñecimentos e finalmente talento para aplicalos. O critico ten que estar seguro primeiro de estar ao tanto daquelo ao que o autor apunta, do contrario aplicaralle unha “plantilla”, reductora e practicara o xibarismo. So estando ao tanto, de aquelo ao que a literatura pode hoxe apuntar, o critico poderá orientar, descubrir, facer recapacitar…ese horizonte do que a literatura pode dar, pode ainda dar…ten que ser compartido polo autor e o critico, do contrario a incomensurabilidade dos discursos escindirá os discursos en liñas diverxentes, en materias incompatibeis, irreconciliables e entón cargaríamonos definitivamente a experiencia estética.

A concepción da critica romántica como redentora da obra artística, aínda sinuoisea por críticos e autores. O autor ve a súa redención final na complementación critica e o crítico síntese tentado a dar termo ao acto creativo que escomenzou no autor. Ambos critico e autor estarían trascendidos polo daimon, presos dunha corrente irracional que os conectaría coa “anima mundi”.
A estética do xenio, xa pasou, e a “anima mundi” está tan tan fragmentada, tan disecciónada, tan secularizada que so a heroicidade de manterlle a mirada a realidade permite a elevación necesaria para mirar dende a emoción unha síntese do mundo que nos aporte experiencia. O demais…contos de segunda orde, ficción de ficcións, verdade de mentira e no mentiras de verdade. Certamente a ficción é escasa, abondan simulacións de ficcións. A ficción pretende a realidade, a verdade e ese consciente na ficción de que o único xeito de aproximarse a ela e mediante a mesma ficción, calquera outro intento, violenta tanto a realiade que deixa fora case todo o mundo e tende afirmar o mutismo sobre o que realmente importa, aquelo sobre o que non se pode falar, e que a ficción trae da escuridade a lus pero en canto o miramos esfarelase e quedan so, complicadas formas, esqueletes que marcan o camiño ao sentimento pristino de reconciliación entre o que un sabe que é e a esperiencia de sentirse no mundo.
O primeiro que se lle pode pedir a un critico é honestidade, logo coñecimentos e finalmente talento para aplicalos. O critico ten que estar seguro primeiro de estar ao tanto daquelo ao que o autor apunta, do contrario aplicaralle unha “plantilla”, reductora e practicara o xibarismo. So estando ao tanto, de aquelo ao que a literatura pode hoxe apuntar, o critico poderá orientar, descubrir, facer recapacitar…ese horizonte do que a literatura pode dar, pode ainda dar…ten que ser compartido polo autor e o critico, do contrario a incomensurabilidade dos discursos escindirá os discursos en liñas diverxentes, en materias incompatibeis, irreconciliables e entón cargaríamonos definitivamente a experiencia estética.

A concepción da critica romántica como redentora da obra artística, aínda sinuoisea por críticos e autores. O autor ve a súa redención final na complementación critica e o crítico síntese tentado a dar termo ao acto creativo que escomenzou no autor. Ambos critico e autor estarían trascendidos polo daimon, presos dunha corrente irracional que os conectaría coa “anima mundi”.
A estética do xenio, xa pasou, e a “anima mundi” está tan tan fragmentada, tan disecciónada, tan secularizada que so a heroicidade de manterlle a mirada a realidade permite a elevación necesaria para mirar dende a emoción unha síntese do mundo que nos aporte experiencia. O demais…contos de segunda orde, ficción de ficcións, verdade de mentira e no mentiras de verdade. Certamente a ficción é escasa, abondan simulacións de ficcións. A ficción pretende a realidade, a verdade e ese consciente na ficción de que o único xeito de aproximarse a ela e mediante a mesma ficción, calquera outro intento, violenta tanto a realiade que deixa fora case todo o mundo e tende afirmar o mutismo sobre o que realmente importa, aquelo sobre o que non se pode falar, e que a ficción trae da escuridade a lus pero en canto o miramos esfarelase e quedan so, complicadas formas, esqueletes que marcan o camiño ao sentimento pristino de reconciliación entre o que un sabe que é e a esperiencia de sentirse no mundo.
O primeiro que se lle pode pedir a un critico é honestidade, logo coñecimentos e finalmente talento para aplicalos. O critico ten que estar seguro primeiro de estar ao tanto daquelo ao que o autor apunta, do contrario aplicaralle unha “plantilla”, reductora e practicara o xibarismo. So estando ao tanto, de aquelo ao que a literatura pode hoxe apuntar, o critico poderá orientar, descubrir, facer recapacitar…ese horizonte do que a literatura pode dar, pode ainda dar…ten que ser compartido polo autor e o critico, do contrario a incomensurabilidade dos discursos escindirá os discursos en liñas diverxentes, en materias incompatibeis, irreconciliables e entón cargaríamonos definitivamente a experiencia estética.

A concepción da critica romántica como redentora da obra artística, aínda sinuoisea por críticos e autores. O autor ve a súa redención final na complementación critica e o crítico síntese tentado a dar termo ao acto creativo que escomenzou no autor. Ambos critico e autor estarían trascendidos polo daimon, presos dunha corrente irracional que os conectaría coa “anima mundi”.
A estética do xenio, xa pasou, e a “anima mundi” está tan tan fragmentada, tan disecciónada, tan secularizada que so a heroicidade de manterlle a mirada a realidade permite a elevación necesaria para mirar dende a emoción unha síntese do mundo que nos aporte experiencia. O demais…contos de segunda orde, ficción de ficcións, verdade de mentira e no mentiras de verdade. Certamente a ficción é escasa, abondan simulacións de ficcións. A ficción pretende a realidade, a verdade e ese consciente na ficción de que o único xeito de aproximarse a ela e mediante a mesma ficción, calquera outro intento, violenta tanto a realiade que deixa fora case todo o mundo e tende afirmar o mutismo sobre o que realmente importa, aquelo sobre o que non se pode falar, e que a ficción trae da escuridade a lus pero en canto o miramos esfarelase e quedan so, complicadas formas, esqueletes que marcan o camiño ao sentimento pristino de reconciliación entre o que un sabe que é e a esperiencia de sentirse no mundo.
O primeiro que se lle pode pedir a un critico é honestidade, logo coñecimentos e finalmente talento para aplicalos. O critico ten que estar seguro primeiro de estar ao tanto daquelo ao que o autor apunta, do contrario aplicaralle unha “plantilla”, reductora e practicara o xibarismo. So estando ao tanto, de aquelo ao que a literatura pode hoxe apuntar, o critico poderá orientar, descubrir, facer recapacitar…ese horizonte do que a literatura pode dar, pode ainda dar…ten que ser compartido polo autor e o critico, do contrario a incomensurabilidade dos discursos escindirá os discursos en liñas diverxentes, en materias incompatibeis, irreconciliables e entón cargaríamonos definitivamente a experiencia estética.

Estou de acordo en que unha crítica que se eleve moito esteticamente entra en territorios da paraliteratura, se non da literatura mesma, mais iso constituiría en efecto unha versión literaria, unha obra inspirada na orixinal. Sen deixar de ter, desde logo, todo o mérito artístico que mereza.
Respecto á crítica xornalística e á académica, as diferenzas que na I Xornada se discutiron non pretenderon, como é obvio, garantir nada, senón iniciar unha reflexión teórica sobre o traballo crítico e as súas perspectivas principais.

Estou de acordo en que unha crítica que se eleve moito esteticamente entra en territorios da paraliteratura, se non da literatura mesma, mais iso constituiría en efecto unha versión literaria, unha obra inspirada na orixinal. Sen deixar de ter, desde logo, todo o mérito artístico que mereza.
Respecto á crítica xornalística e á académica, as diferenzas que na I Xornada se discutiron non pretenderon, como é obvio, garantir nada, senón iniciar unha reflexión teórica sobre o traballo crítico e as súas perspectivas principais.

Non quixen dar a entender que a crítica literaria sexa creación, senón que me pareceu entender que se dicía que un creador -un escritor- non debe facer crítica literaria. Que da súa crítica faga literatura, iso é outro cantar, pois literatura pódese facer de case todo, aínda que non creo que a crítica deba ser literatura. Estar ben escrita, que menos, pero non é -creo eu- unha peza literaria para lucimento do crítico, senón unha opinión sobre un libro e debería gardar unhas cantas pautas que non son eu quen para marcar.

Non quixen dar a entender que a crítica literaria sexa creación, senón que me pareceu entender que se dicía que un creador -un escritor- non debe facer crítica literaria. Que da súa crítica faga literatura, iso é outro cantar, pois literatura pódese facer de case todo, aínda que non creo que a crítica deba ser literatura. Estar ben escrita, que menos, pero non é -creo eu- unha peza literaria para lucimento do crítico, senón unha opinión sobre un libro e debería gardar unhas cantas pautas que non son eu quen para marcar.

Non quixen dar a entender que a crítica literaria sexa creación, senón que me pareceu entender que se dicía que un creador -un escritor- non debe facer crítica literaria. Que da súa crítica faga literatura, iso é outro cantar, pois literatura pódese facer de case todo, aínda que non creo que a crítica deba ser literatura. Estar ben escrita, que menos, pero non é -creo eu- unha peza literaria para lucimento do crítico, senón unha opinión sobre un libro e debería gardar unhas cantas pautas que non son eu quen para marcar.

Os videos non recollen todas as aportacións. A dvisión entre crítica académica e xornalística non garantiza ningún resultado. A función é distinta, si, pero a función non está en relacion directa co acerto. Compren pois, bos críticos sexan xornalísticos ou académicos.
Os limites entre crítica e creación derivan fundamentalmente da actitude ante a obra. O crítico ten que aplicar os seus coñecimentos con rigor e afán analícico, para separar, para discernir, para facer unha o conxunto que se somete a crítica. Se o critico resulta obnubilado pola obra difuminandose esa liña profilactica da analise e se lanza impelido por esta aos territorios da ficción, non estaría xa facendo critica, senón literatura. A sintese estética, é a menos violenta das sínteses, moito menos que a filosófica, as das ciencias sociais e a da mesma crítica literaria, permite unha integración do dispar que lle esta vedada a todas as outras, pero nela a critica no caso de estar integrada é creación, pura creación, pura ficción e a critica, se é sería non pretende ser ficcíón senón dar conta da verdade do texto literario.

Os videos non recollen todas as aportacións. A dvisión entre crítica académica e xornalística non garantiza ningún resultado. A función é distinta, si, pero a función non está en relacion directa co acerto. Compren pois, bos críticos sexan xornalísticos ou académicos.
Os limites entre crítica e creación derivan fundamentalmente da actitude ante a obra. O crítico ten que aplicar os seus coñecimentos con rigor e afán analícico, para separar, para discernir, para facer unha o conxunto que se somete a crítica. Se o critico resulta obnubilado pola obra difuminandose esa liña profilactica da analise e se lanza impelido por esta aos territorios da ficción, non estaría xa facendo critica, senón literatura. A sintese estética, é a menos violenta das sínteses, moito menos que a filosófica, as das ciencias sociais e a da mesma crítica literaria, permite unha integración do dispar que lle esta vedada a todas as outras, pero nela a critica no caso de estar integrada é creación, pura creación, pura ficción e a critica, se é sería non pretende ser ficcíón senón dar conta da verdade do texto literario.

Os videos non recollen todas as aportacións. A dvisión entre crítica académica e xornalística non garantiza ningún resultado. A función é distinta, si, pero a función non está en relacion directa co acerto. Compren pois, bos críticos sexan xornalísticos ou académicos.
Os limites entre crítica e creación derivan fundamentalmente da actitude ante a obra. O crítico ten que aplicar os seus coñecimentos con rigor e afán analícico, para separar, para discernir, para facer unha o conxunto que se somete a crítica. Se o critico resulta obnubilado pola obra difuminandose esa liña profilactica da analise e se lanza impelido por esta aos territorios da ficción, non estaría xa facendo critica, senón literatura. A sintese estética, é a menos violenta das sínteses, moito menos que a filosófica, as das ciencias sociais e a da mesma crítica literaria, permite unha integración do dispar que lle esta vedada a todas as outras, pero nela a critica no caso de estar integrada é creación, pura creación, pura ficción e a critica, se é sería non pretende ser ficcíón senón dar conta da verdade do texto literario.

Os vídeos non os puiden seguir porque escoito moi mal, hai demasiado eco e os meus aparellos non dan moito de si. Chámame a atención a diferenza que se establece entre crítica xornalística e académica, porque a académica é totalmente diferente, penso eu. Estudei crítica literaria na universidade e non me parece que a crítica teña que ir por aí, iso é máis ben para os especialistas e filólogos.
En canto que que di Olivia Martínez de que os creadores non son os máis indicados para facer crítica, non sei que pensar. Creo que depende do creador. A Guelbenzu téñolle lido críticas moi boas, sempre respectuosas co autor aínda que non fosen moi positivas, e é un bo creador. Neste aspecto estou algo confusa.

Os vídeos non os puiden seguir porque escoito moi mal, hai demasiado eco e os meus aparellos non dan moito de si. Chámame a atención a diferenza que se establece entre crítica xornalística e académica, porque a académica é totalmente diferente, penso eu. Estudei crítica literaria na universidade e non me parece que a crítica teña que ir por aí, iso é máis ben para os especialistas e filólogos.
En canto que que di Olivia Martínez de que os creadores non son os máis indicados para facer crítica, non sei que pensar. Creo que depende do creador. A Guelbenzu téñolle lido críticas moi boas, sempre respectuosas co autor aínda que non fosen moi positivas, e é un bo creador. Neste aspecto estou algo confusa.

Os vídeos non os puiden seguir porque escoito moi mal, hai demasiado eco e os meus aparellos non dan moito de si. Chámame a atención a diferenza que se establece entre crítica xornalística e académica, porque a académica é totalmente diferente, penso eu. Estudei crítica literaria na universidade e non me parece que a crítica teña que ir por aí, iso é máis ben para os especialistas e filólogos.
En canto que que di Olivia Martínez de que os creadores non son os máis indicados para facer crítica, non sei que pensar. Creo que depende do creador. A Guelbenzu téñolle lido críticas moi boas, sempre respectuosas co autor aínda que non fosen moi positivas, e é un bo creador. Neste aspecto estou algo confusa.