“Camiñamos en silencio ata a casa do doutor, que non sacou a pipa da boca en todo o traxecto. Unha vez alí nin se despediu; simplemente, debuxou un aceno coa súa man antes de entrar pola cancela. Seguín camiño algo contrariado por evitar preguntarlle ao doutor cal era aquel mal que Vincent padecía e que poucos poderían apreciar no seu retrato, mais coa satisfacción de comprobar que Adeline, baixo a fina porcelana, agochaba ferro candente”. (p. 36)
O pintor do sombreiro de malvas revela desde o inicio un argumento puído e ben equilibrado. Contén unha aventura adolescente no rural, un toque da dicotomía mestre-discípulo e o desarraigo social dun xenio das artes plásticas, todo isto nun ambiente campestre que resulta coherente coa lembranza cromática que podamos conservar dos cadros de Van Gogh. A historia decorre mansamente por mesurados capítulos en que os temas son debullados con intelixente mestría emocional, atrévome a dicir que no ronsel do mellor Agustín Fernández Paz.
Se a isto acrecentamos que a lingua literaria posúe unha riqueza que favorece as descricións sen facerse demasiado mesta para un lector pouco atraído polos virtuosismos cultos, entón chegamos a unha das fórmulas do éxito co grande público. Esta solidez debería facer d’ O pintor do sombreiro de malvas un triunfo máis na feliz ambición dun autor.
You might also like
More from Alfredo Ferreiro
O centro do mundo
Os tempos son duros, e as sensibilidades, inevitabelmente vanse mudando. Deste modo hai sucesos que antes, nun outro marco de …
O Grupo Poético Hedral recitará hoxe en Arteixo
Agora que a libraría Á Lus do Candil (Arteixo) nos convida para recitarmos de novo xuntos, un grande orgullo acode …
