Un ano a levantar minas

Uma bela donzela sempre é bem-vinda e mais, se é “indígena”, portanto, inocente! Feliz Ano 2009!

Tarde, mal e arrastro, pero aínda chego para felicitalo por manter ao longo dun ano un blog desta calidade. Cos meus mellores desexos de futuro, parabéns.

Martin: diverso é pouco, e menos aínda se comparado co que me agarda. Oxalá tanta diversidade me sexa tan propicia como como praceres me reporta!

Ernesto:
Lindo poema o dese humilde Ulises
que coñece con certeza
o sacro fin do seu camiño,
que resiste o canto das sereas
e o falso coñecemento erudito.
Así me quería ver, non o dubides,
con tanta sabedoría.
Mágoa non saber onde é o meu granito!

Bom aniversário, envio-che em presente um belo poema de Otero Pedrayo, ajeitado para tanta pereginação:

– O Pelingrino. Nós Nº 38. 15/2/27

Na esgrevia penedía, tempro da soedade,
Onde chora a pantasma divina da saudade,
Entr’os mornos outeiros deita maina fontela
Con soar de psalterio e refulxir d’estrela.
O probe pelingrino empoeirado, desfeito,
(Un corpo que non lembra a quentura do leito,
E na y-alma aniñadas as arelas da espranza)
Vai car’a penedía con firme seguranza.
No farto chán labrego hai lugares d’abondo,
Quéimase na lareira a frouma con estrondo,
Corre escumoso o viño i-o branco pan da terra
Preside a limpa mesa en compaña da xerra.
Hai leito, lume, acougo; o probe pelingrino
Nin-os olla, levado pola voz do seu sino.
Sua descoberta frente non pensa na fartura
Pois soilo arela a friaxe da domiñante outura.
A carón do camiño estoupa unha fervenza
E nos cotos de xestas comestos pol-a avenza
Cantan loiras pastoras as historias das fadas,
Dos gnomos e dos elfos, con aire de baladas.
Triste camiñante
Deixa teu andar
Ven ôs nosos circos
Riseiro beilar
Nos verdes lameiros
Ao craro luar
Com’as volvoretas
Imos boligar.
Cangado o pelengrino polos aires da serra,
Non escoita as chamadas garimosas da terra.
Á soma d’un cruceiro pensaba un vello monxe
Ó ritmo misterioso das campañas de lonxe
Chega a noite, camiñante
Ven comigo a parolar
E na celda do mosteiro
Moito temos que falar.
Os froitos da miña cencia
Teranche que contentar.
O pelingrino n-ouve a tentación do sabio,
Pois xa gostou dos libros o amargurado labio.
As tremantes estrelas choran na fonteliña
E n-auga estrelecida vai deitando mainiña
As verbas de consolo pr’a probe y-alma núa.
Brinca riba dos montes o novelo da lua…
O pelengrino bica a friaxe do granito
E sinte nos seus beizos os beizos do infinito.

Parabéns por este primeiro ano tan diverso.

Neste post está definido o impulso poético que me acompañou na creación do blogue. A realidade, a dura realidade de Tonga, porén, camiñou noutras direccións. Segundo parece, o bufón fora contratado como axente turístico e asesor financeiro nunha manobra de Tonga para atraer a atención de investidores internacionais. Ao final, acusado de malversación, voltou aos EEUU para continuar coa súa carreira de músico de jazz. Todo un argumento susceptíbel de ser literaturizado.
Mais esta última parte da historia nada resta a aquilo que na altura me sensibilizou. Foi de facto unha realidade que eu vivín e que como tal a min pertence. Por lugares como este viaxa a maxia da literatura, independentemente das baixezas dos autores. Aínda que, por outra parte, como podo saber cais eran os verdadeiros obxectivos daquelas persoas a partir dunha noticia que percorreu o mundo en diminutos e sombríos textos xornalísticos?