Aos 16 sorprende o mundo editorial?

Na historia da humanidade saen un par de xenios cada tres ou catro xeneracións á luz, eu creo que algún máis queda no escuro.

Na historia do marketing, saen tres ou catro xenios cada dous anos á luz, logo retornan ó escuro.

O tempo xa dirá en que historia cabe cada un.

Unha cousa é certa -para min-, os xenios existen e o marketing tamén. E outra máis, se cadra, hai mais marketing ca xenios.

Na historia da humanidade saen un par de xenios cada tres ou catro xeneracións á luz, eu creo que algún máis queda no escuro.

Na historia do marketing, saen tres ou catro xenios cada dous anos á luz, logo retornan ó escuro.

O tempo xa dirá en que historia cabe cada un.

Unha cousa é certa -para min-, os xenios existen e o marketing tamén. E outra máis, se cadra, hai mais marketing ca xenios.

Na historia da humanidade saen un par de xenios cada tres ou catro xeneracións á luz, eu creo que algún máis queda no escuro.

Na historia do marketing, saen tres ou catro xenios cada dous anos á luz, logo retornan ó escuro.

O tempo xa dirá en que historia cabe cada un.

Unha cousa é certa -para min-, os xenios existen e o marketing tamén. E outra máis, se cadra, hai mais marketing ca xenios.

De todas formas o caso é completamente distinto ao de Rimbaud, que con sete anos non só era un grande lector senón que escribía poemas en latín que poderían rivalizar con algúns clásicos. Despois está o caso de Mozart. Sempre houbo persoas especialmente precoces, aínda que iso, por fascinante que sexa para os demais, non ten porque ser positivo para elas.
O deste rapaz eu véxoo máis como uhna estrataxema comercial. Hai pouco unha asociación de consumidores alertaba que a figura dos nenos estaba a substituir á da muller en canto á imaxe comercial. A cousa irá máis por esa liña, tamén hai anos venderon en Estados Unidos un libro de poesía dunha nena de 7 anos como unha grande obra.
Co que non estou conforme é con negarlle ás novas expresións a entrada no sacrosanto recinto da literatura. Obviamente ninguén aprende a escribir novelas (só) xogando aos videoxogos, como tampouco aprende a pintar vendo filmes, ou a facer videoxogos vendo cadros. Porén creo que é un erro atribuir o interese da teoría literaria polo xénero (só) á cuestión monetaria. Os que traballan con videoxogos son tamén os que se ocupan de aspectos que pouco ou ningún beneficio dan, como a performance ou o cinema independente.
Polo demais o eido audiovisual forma, cada vez máis, parte da nosa experiencia e da nosa cultura, e haberá que recoñecerllo, como a todo, cos seus lixos e as súas obras mestras, e sen obsesionarse cunha “morte do libro” tan temida como improbábel. (Ao meu xuizo, e perdón pola extensión).

De todas formas o caso é completamente distinto ao de Rimbaud, que con sete anos non só era un grande lector senón que escribía poemas en latín que poderían rivalizar con algúns clásicos. Despois está o caso de Mozart. Sempre houbo persoas especialmente precoces, aínda que iso, por fascinante que sexa para os demais, non ten porque ser positivo para elas.
O deste rapaz eu véxoo máis como uhna estrataxema comercial. Hai pouco unha asociación de consumidores alertaba que a figura dos nenos estaba a substituir á da muller en canto á imaxe comercial. A cousa irá máis por esa liña, tamén hai anos venderon en Estados Unidos un libro de poesía dunha nena de 7 anos como unha grande obra.
Co que non estou conforme é con negarlle ás novas expresións a entrada no sacrosanto recinto da literatura. Obviamente ninguén aprende a escribir novelas (só) xogando aos videoxogos, como tampouco aprende a pintar vendo filmes, ou a facer videoxogos vendo cadros. Porén creo que é un erro atribuir o interese da teoría literaria polo xénero (só) á cuestión monetaria. Os que traballan con videoxogos son tamén os que se ocupan de aspectos que pouco ou ningún beneficio dan, como a performance ou o cinema independente.
Polo demais o eido audiovisual forma, cada vez máis, parte da nosa experiencia e da nosa cultura, e haberá que recoñecerllo, como a todo, cos seus lixos e as súas obras mestras, e sen obsesionarse cunha “morte do libro” tan temida como improbábel. (Ao meu xuizo, e perdón pola extensión).

De todas formas o caso é completamente distinto ao de Rimbaud, que con sete anos non só era un grande lector senón que escribía poemas en latín que poderían rivalizar con algúns clásicos. Despois está o caso de Mozart. Sempre houbo persoas especialmente precoces, aínda que iso, por fascinante que sexa para os demais, non ten porque ser positivo para elas.
O deste rapaz eu véxoo máis como uhna estrataxema comercial. Hai pouco unha asociación de consumidores alertaba que a figura dos nenos estaba a substituir á da muller en canto á imaxe comercial. A cousa irá máis por esa liña, tamén hai anos venderon en Estados Unidos un libro de poesía dunha nena de 7 anos como unha grande obra.
Co que non estou conforme é con negarlle ás novas expresións a entrada no sacrosanto recinto da literatura. Obviamente ninguén aprende a escribir novelas (só) xogando aos videoxogos, como tampouco aprende a pintar vendo filmes, ou a facer videoxogos vendo cadros. Porén creo que é un erro atribuir o interese da teoría literaria polo xénero (só) á cuestión monetaria. Os que traballan con videoxogos son tamén os que se ocupan de aspectos que pouco ou ningún beneficio dan, como a performance ou o cinema independente.
Polo demais o eido audiovisual forma, cada vez máis, parte da nosa experiencia e da nosa cultura, e haberá que recoñecerllo, como a todo, cos seus lixos e as súas obras mestras, e sen obsesionarse cunha “morte do libro” tan temida como improbábel. (Ao meu xuizo, e perdón pola extensión).

De todas formas o caso é completamente distinto ao de Rimbaud, que con sete anos non só era un grande lector senón que escribía poemas en latín que poderían rivalizar con algúns clásicos. Despois está o caso de Mozart. Sempre houbo persoas especialmente precoces, aínda que iso, por fascinante que sexa para os demais, non ten porque ser positivo para elas.
O deste rapaz eu véxoo máis como uhna estrataxema comercial. Hai pouco unha asociación de consumidores alertaba que a figura dos nenos estaba a substituir á da muller en canto á imaxe comercial. A cousa irá máis por esa liña, tamén hai anos venderon en Estados Unidos un libro de poesía dunha nena de 7 anos como unha grande obra.
Co que non estou conforme é con negarlle ás novas expresións a entrada no sacrosanto recinto da literatura. Obviamente ninguén aprende a escribir novelas (só) xogando aos videoxogos, como tampouco aprende a pintar vendo filmes, ou a facer videoxogos vendo cadros. Porén creo que é un erro atribuir o interese da teoría literaria polo xénero (só) á cuestión monetaria. Os que traballan con videoxogos son tamén os que se ocupan de aspectos que pouco ou ningún beneficio dan, como a performance ou o cinema independente.
Polo demais o eido audiovisual forma, cada vez máis, parte da nosa experiencia e da nosa cultura, e haberá que recoñecerllo, como a todo, cos seus lixos e as súas obras mestras, e sen obsesionarse cunha “morte do libro” tan temida como improbábel. (Ao meu xuizo, e perdón pola extensión).

En xeral non me fío moito de determinados criterios editoriais, e menos de USA. Lembremos o Código da Vinci, por exemplo. Habería que ler a novela para xulgar.

En xeral non me fío moito de determinados criterios editoriais, e menos de USA. Lembremos o Código da Vinci, por exemplo. Habería que ler a novela para xulgar.

En xeral non me fío moito de determinados criterios editoriais, e menos de USA. Lembremos o Código da Vinci, por exemplo. Habería que ler a novela para xulgar.