O 28 de outubro celebrouse no Teatro Rosalía de Castro un recital insólito. Participamos nel Marica Campo, Emma Couceiro, Estibaliz Espinosa, Manuel Rivas, Xavier Seoane e quen isto escribe. Presentou Lucía Aldao. Acompañou con música e cancións Guadi Galego, Guillermo Fernández e Xabier Díaz.
Foi algo moi especial, segundo o sentir do público e os participantes. Para min foi inicialmente un reto proxectar a intervención a pensar en termos de ciencia e poesía, e ao tempo algo que viña ao fío do meu último libro. A proposta era recitar algo de outro autor e algo propio en que cohabitase nun mesmo tema a visión poética e a científica. A miña intervención constaba dos seguintes textos:
«Obrigado, Lucía.
Boa noite, amigas e amigos.
Na miña intervención tentarei introducirvos no ambiente da fábrica. Ese lugar onde os mitos e os ancestrais oficios do metal conviven cos últimos avances da mecánica, da electrónica, da química e da informática.
Un espazo en que a ciencia pura se aplica ao vello metal aquecéndoo a 1300 graos, movéndoo a 80 Km/h, moldeándoo cunha precisión de décimas de milímetro para logo arrefecelo bruscamente procurando no contraste unha harmonía do duro e do brando.
Un espazo en que a ciencia pura se completa coas inmensurábeis impurezas das emocións diarias, das necesidades persoais e colectivas, é dicir, con toda a humanidade que unha máquina colosal precisa para existir.
De CASIMIRO DE BRITO (Algarve, 1938), A FÁBRICA (1976)
Ondas tumultuosas, a fábrica flutua, é um barco negro.
Ondas em cólera, roucas, sangrentas, a fábrica flutua.
É um barco negro, um pátio corrompido.
Um barco medieval dentro da cidade.
Eis a fábrica, barcaça podre e velha -eis um porão obscuro,
húmido como as entranhas de um réptil- eis
a usura: tem argolas de ferro surdo, pó, ferrugem,
que pendem na madeira podre de suas paredes, sombra e limite
da morte submersa e anónima; tem fendas no íngreme chão
onde se arrastam ossos e músculos, mínimos desejos, um grão
de revolta -por onde já nem quase um invisível fio de esperança
se movimenta com seus membros esfacelados, cronometrados
pelo ritmo dos motores, pela grave engrenagem
dos mecanismos inflexíveis da exploração.
A fábrica é um barco antigo arrastando-se por oceanos de suor
e mais-valia. Um barco-túmulo dissolvendo o ar do tempo, a
respiração. Um ritmo de si mesmo perdido, um lobo á deriva.
Encostado à polícia, a leis caducas, ao medo plantado
entre um homem e outro homem. Na fábrica porém
ainda se respira: entre os motores e o silencio
desta humanidade
a luz ainda se desenvolve, a revolta.
De ALFREDO FERREIRO, FRAGUA (do libro Metal central, 2009).
No vapor do aceiro
que por todo se estende
ascenden as almas
de escuálidos paxaros.
Naceron nas maos sudorosas
do entardecer,
cando unha cadea
de corazóns atinxía
unha calor volcánica.
Cando o espazo ardía
na lareira dos sentidos.
Era a festa dos gritos,
a roda dos pés ardentes
sobre a prancha cincada
das horas:
unha febre que a noite
non conseguía enmudecer.
A vida neste lugar
ten as súas regras,
gobérnase pola combinación
de engrenaxes e fantasmas.
Son forzas contrarias
trenzadas polo acaso,
unha singular e perversa
protuberancia do mundo
que só en catividade se reproduce.
SIMBIOSE (do libro Metal central, 2009).
Hai moito máis
que as tripas do animal
autodevorándose.
O cubil do monstro
é un lugar de encontro.
No seu ventre Xonás
traballa cada xornada
para logo retornar
no milagro incesante.
Atónitos visitantes
reparan en hostes de mecánicos
con pinturas de guerra,
á espreita,
a limparen ferramentas
camuflados nas sombras da máquinas.
A besta é inmensa,
e exixe de nós
intercambios de calor,
suor e aceites.
Todos semellamos parasitos seus,
convidados a quen ofrece
bebermos o noso sangue.
Ela precísanos:
o ferro, como a pedra,
troca dureza por calor.
Mais o amor
é o único circuíto
cerrado de enerxía.»
You might also like
More from Alfredo Ferreiro
Premios Xerais 2017: equipo de comunicación
Unha galería de fotos tiradas por Tiago Alves Costa & Alfredo Ferreiro, saíndo do porto de Cesantes (Redondela) e traballando …
O centro do mundo | Alfredo J. Ferreiro
Os tempos son duros, e as sensibilidades, inevitabelmente vanse mudando. Deste modo hai sucesos que antes, nun outro marco de …
