1. Encoros
Noah’s ark came to my house one day
with all of his animals and took me away*
Cocorosie
*A arca de Noe veu á miña casa un día
con todos os seus animais e levoume con ela
ás mañás, mentres os animais tolean
gastamos o tempo en buscar civilizacións antigas
anegadas nos encoros que nós mesmas construímos
nos muros de contención das cortes que nunca
gardarán os animais tolos desta aldea
nos muros de contención
das cortes que só nos conteñen a nós
os días de frío procuramos durmir dentro
deixar que o vento enrede no pelo
para erguer pola mañá a cabeza do chan
e mirarnos calvas nos espellos dos pulsos. esa
é a nosa medida da beleza
desexámonos co corpo sucio
co corpo sen lavar, enlamado, chovido
desde a primeira vez que non tiñamos onde pasar a noite
e nadamos durante horas polos charcos negros da cidade.
nós eramos daquela un pouco forasteiras
un algo máis inocentes do que agora
estábamos cheas de barro, ata dentro dos ollos
e cando fomos quitar a roupa miramos tanta beleza
que non podíamos máis que chorar
e esfregar a cara para que non doese
a luminosidade daquela imaxe.
nunca aprendemos a querernos
pero iso pouco importaba se non podíamos
evitar a devastación que nos producía o tempo.
se non podíamos arrastrar os nosos libros alá onde iamos
apenas podiamos arrastrarnos a nós propias
rabuñamos as partes internas do corpo polas silvas
onde vai menos calor
onde nos confundimos con insectos de ollos grandes
e cornos e codias negras e veráns infinitos
co corpo sucio chegamos ata o outono
como se non soubésemos del.
co corpo sucio mergullamos a cabeza no mar
e esquecemos o noso nome, mentres o mar.
co corpo sucio perdemos o norte
e non sabemos volver a casa durante días.
preguntamos polo camiño aos máis vellos do lugar
que agardan apostados nas portas dos bares
cun puro entre os dentes
perdemos o sentido do decoro por baixo do corpo sucio
as noites do verán pasan amodo
aínda que as máis das veces pensemos o contrario.
na pedra as horas rabuñan a parte anterior das pernas
como nós rabuñamos a parte anterior das pernas nas silvas.
no monte, o tempo trepa unha por unha todas as árbores.
cae a noite cando aínda é día. ceamos
landras e piñas aínda fechadas e fentos. ceamos
vacalouras mortas que atopamos ao pé dos matos
somos dúas pero somos case un exército
ás veces somos tres
ou outros números que nunca aprendemos a contar.
todas cos corpos sucios. os diversos corpos
que carrexamos para as diversas ocasións.
todos igual de sucios
o malo de non ter insomnio é que non sempre estamos espertas
o bo do insomnio é que cantamos e bailamos en vez de durmir
pola mañá adoezo de amor porque estou soa
co meu corpo cheo de terra.
pola mañá parece que durmín no tobo dunha toupa
ou na cova cos lobos.
pero é que hai veces que si paso a noite cos lobos
hai noites que son eu o lobo
entón pola mañá buscamos aldeas anegadas por encoros
e aproveitamos a forza das correntes para nos lavar un pouco.
os animais, fóra dos muros, tolean
sentímonos desexadas por esa tolemia
que camiña á espreita ao noso redor
que nos lanza presadas de terra desde o alto dos penedos
sentímonos sucias se o mar está lonxe
pero esquecemos igual o noso nome
Poema recollido na antoloxía No seu despregar (Apiario, 2017)
2.
non me recoñecín no vidro mollado do autobús
non é raro. moitos animais
non se recoñecen nos espellos
os nenos moi pequenos
tampouco
aprendemos os nosos trazos moito despois
logo de miralos a miúdo
aprendemos quen somos
se nos repiten moitas veces
quen somos. o noso nome
mentres sinalan co dedo
Poema publicado por primeira vez na revista Luzes (2015)
3.
no transo dos corpos renuncio
ao transo dos corpos
á carne descoñecida e ao seu valor.
renuncio ao mercado e ao ouro
á miña pel aínda tersa
porque estou viva. é abril
e os días sucédense sen saber
a que estación corresponden
renuncio aos días só
se podo quedar co tempo
co tempo que hai despois dos corpos
despois da noite que nunca precede ao día
renuncio a todo se podo quedar con iso
co tempo da noite que nunca precede ao día
Fragmento do libro claus e o alacrán (Espiral Maior, 2018)
4.
deixaremos a cidade arrasada
cos seus peixes mortos de ollos fóra das órbitas
e as lecturas das súas entrañas
ao escarnio de todo o mundo.
deitaremos os corpos cansos ás aforas da cidade
mentres arde
e sobre as súas cinsas cuspiremos
para quedar cinguidas a ela para sempre.
cos escombros faremos un vestido
co que taparnos do lume.
cos escombros, un pombal de insectos
unha corte para o gando morto
un funeral
por cada habitante da cidade que nós propias
asfixiamos na vertixe do tremor
na vertixe do tremor
abrirá a terra unha fenda e
desde o alto
miraremos como a fenda o devora todo
Fragmento do libro claus e o alacrán (Espiral Maior 2018)
5.
o corpo
o corpo comeza a saber e a falar
miras os cotenos sen rostro
un algo deformes, mentres
preguntas ao home de vermello e oes aquilo
que non querías oír
que non
que xa non vai ser coma antes
que despois do lume nunca volve ser igual
mais xa tampouco ti es coma antes do lume
as mans
vanse debuxando coma quen talla na madeira
cun coitelo que non está afiado
así aos poucos
así van medrando os sucos na pel
así
vas debullando unha arquitectura nova nas extremidades
a arquitectura das feridas que sandan pra que ti
teñas o que lembrar
Fragmento do libro ovella (Concello de Outes, 2016)
6.
VIII
tragarei todo un deserto se fai falla
todo o mar
para sentir que estou viva
7.
XXII
a viaxe só rematará cando deixemos de soñar
cando unha illa se converta en todo un mundo
e non haxa necesidade de ir mirar alén dela
deixaremos de respirar e durmiremos
Poema do libro dende illa peixe (Xunta de Galicia, 2009)
*
Lara Dopazo Ruibal (Marín, 1985). De formación xornalista, especializada en cooperación internacional e en filosofía práctica. Recibiu algúns premios, como o Francisco Añón en 2015 co libro “ovella” e o Fiz Vergara Vilariño en 2017 con “claus e o alacrán”. Ademais, foi coeditora e” coautora da obra académico-experimental “Através das marxes: entrelazando feminismos, ruralidades e comúns”.
Fotografia da autora por Jesús Castro Yáñez.
Curadoria por Tiago Alves Costa.
You might also like
More from Lara Dopazo Ruibal
Entrevista | Lara Dopazo Ruibal: “Amar é imprescindible”
Entrevista audiovisual de Estela Pan à poeta Lara Dopazo Ruibal. Lara Dopazo Ruibal (Marín, 1985). De formación xornalista, especializada en cooperación internacional …
