Este texto pertence a un dos trece relatos do libro Cando cae a luz, publicado por Urco Editora.
De novo, un estilo diferente, por esa teima que persigo ou me persegue de probarme a min mesma e facer cousas diferentes. E aquí o diferente é enfrontarme ao xénero de terror, de intriga, de suspense… O relato xa forma parte dos meus libros, e doutros escritos. É un estilo que sempre me gustou, que me acae ben para contar certas historias e que me axuda a iniciarme por primeira vez en asuntos novos.
Cando cae a luz pretende achegarse á narrativa oral que se está a perder, a eses contos e lendas que se escoitaban ao redor das lapas, esas narracións que atrapaban a un polo cotián do ambiente, pola familiaridade que desprendían… Cun aire renovado para achegarnos á actualidade que nos ocupa, as historias que aparecen neste volume tamén buscan ese emprazamento cotián para desenvolvérense e chamar por un. Moitos deixaron de vivir na aldea para trasladarse á cidade. Aí non chegan os lobos como feras salvaxes, pero si os lobos internos, os medos e terrores que continúan a habitar as nosas sombras internas. E diso, deses lobos, é dos que fala Cando cae a luz…
***
TORREÓN
O 
po cubría toda a estancia como se houbese mil anos que ninguén pasase por alí. Nada facía pensar que houbese indicio de vida naquel lugar. O po voaba polo aire, pousábase no pasamáns que daba acceso ao andar superior e no chan enteiro, tamén de madeira. Calquera oco estaba cuberto de po.
As pegadas dos seus zapatos quedaron marcadas no chan da sala, en cada banzo da escaleira, en cada cuarto no que ía entrando…
Deu, á fin, co lugar dende onde aquel home o observara. Era a única estancia da casa que semellaba
estar habitada. Estaba pulcra e limpa en exceso. Brillaba a madeira da cómoda, como se lle acabasen de dar cera.
Non había cama. Só unha butaca, que semellaba confortábel, e unha cheminea. Sobre ela, fotografías en marcos de prata. Achegouse para as observar.
Un arrepío percorreulle o corpo. Eran fotos de veciños mortos. O viúvo que se aforcara. A nena de dez anos que caera polo cantil. A moza asfixiada. E a súa nai.
Colleu a fotografía na man e as pernas volveron tremerlle.
Correu á ventá e o home do torreón intercambiara a posición coa del. Observábao dende fóra da casa, xusto no lugar onde el se detivera había uns minutos.
O sorriso xélido e terrorífico seguía a ser o mesmo.
You might also like
More from María Canosa
Entrevista à escritora galega María Canosa
- Palavra Comum: Que representa para ti a literatura? - María Canosa: É complicado de explicar, porque vexo a literatura como …
