TOXOMAR É UNHA UTOPÍA é un conxunto de poemas escritos ao redor dos anos 2001-2002, que ben se podería ter titulado A CASA DESARTELLADA, pero optei pola primeira nomenclatura aproveitando o significado da palabra utopía como sinónimo de ningún lugar. Está dividido en catro partes: a primeira a modo de limiar, “toxomar acende unha lumieira, avolto de lume e toxo”, vai seguida de outras tres: interior, interno e íntimo a través das que se leva a cabo a desconstrución dun mundo e a necesidade, visible na subsección “peixes voadores”, dun lume, un soño, ilusión ou esperanza, cando todo está perdido e se cae a ningún lugar.
Este poemario naceu precisamente en ningún lugar, isto é, no servidor “TERRA” e que fun capaz de pendurar alí despois de asistir a un curso organizado pola FIGA que tiña por obxectivo dotar ás participantes duns coñecementos básicos para construír páxinas web e apañarnos no uso das novas tecnoloxías. Alí quedou toxomar é unha utopía, vivindo no silencio dese ningún lugar durante anos ata que ese mesmo silencio o disolveu, xa que o recurso non se atopa dispoñible, e agora, a través de Palavra Comum volve resucitar na súa mesma esencia intanxible, camuflado na arañeira.
Interno
O berro agochado fúndese no mar, habita e percorre o interior da pel, os ollos escachan, engruñados nun equinocio do sangue
Silencios habitados, sucos
abrindo o rostro, e palabras
agromadas na lingua
coma estradas solitarias.
Así imos, calados,
coa cabeza peneirada
de enormes fíos de noite,
desexando latexos de sons,
un recuncho amigo
no que deitar o noso mar
inmenso, o noso mar,
de barcos afundidos
coma áncoras de outono,
e caemos no carozo do murmurio,
habitantes desolados
dun só espacio,
territorios ermos da paisaxe.
***
Habitas en min, habítasme,
percorres esta ausencia
infinda de corredores,
non hai ninguén, non hai,
e ti ergues o vento nu
con lembranzas
e un anaco de luz
que agochaba no deserto
coma motor de soños
onde non perecer calada,
onde ser pito feble
batendo as ás, berrando,
e o teu frío agretou a luz
e o son que vivía en min
como nunha loita,
e o silencio fíxose noite,
e non se escoitaron máis
que as pantasmas dos soños
esmorecendo, esmorecendo.
Só ti perviviches.
***
Entraches no espacio das palabras,
atopaches un ronsel de arrecendos
na fonte do imposible;
penetramos na fraga dun ente,
tal vez, folla pendurada
de soidades acesas,
e seguimos, furamos covas e mensaxes,
esquivamos andoriñas, toxos,
para nos devorar na folla caída
dos castiñeiros, no serán, no verán
outonizo das sombras,
e chegou o ourizo dos desexos
abrindo a pel coma un tobo,
abrindo a voz e un vento
asolagounos coma inverno,
e o corpo só era ausencia,
e ti penetraches nas palabras,
na cerna, nos miolos, na gorxa,
e a voz calou na túa ollada.
***
Na fonte dos quilómetros
pervive a luz do vagalume,
un punto disoluto dun eterno
desterro, que agora arde,
prougue, acirra bágoas, fume,
e a luz achégase,
acariña as nadas repetidas
do diario, quenta
inundacións de sorrisos,
lenes bicos calados de ninguén
deteñen os afogos
do peito calcinado,
e os quilómetros só son puntos
rotos, fronteiras de luz
de vagalume,
onde achar trebóns de horas,
paixóns cimentadas nas palabras,
na vida distante
de liñas non tocadas nin un segundo,
unha brétema como furna
nos toutizos da realidade
racha un arame luminoso.
***
Xa non agardo horas, nin segundos,
nin niños de palabras coma ovos,
non, non agardo cadencias de follas
a caer sobre nós, coma outonos
prematuros estrando presaxios,
tan só resiste un baleiro:
o choque frontal asexando
o carozo dos ollos,
e xa non hai arrecendo
no funil dos sons, nos fonemas,
no tacto silvestre, basalto de soños,
enleándose, azul, no granito da distancia.
E xa, percorrida dos séculos
desta nada líquida,
deste tempo demorado, vello,
escorregan nas sombras
quilómetros de amargura
que non agardan nada, nada,
nada máis que á miña solitaria sombra.
***
A ubicuidade é o latexo espacio dunha flor arrincada á lúa, co fume do orballo seccionado, queimando os beizos e o gabán que afoga na estación das esperas, no cuarto resignado dos extravíos, e non chegará nunca o punto, o intre, e perderase o pálpito amarelo do reloxo nunha nada incolora. Escóitase á brétema cuspir indiferencia, e a flor murcha coma un quinqué abrasando a pel, e os segundos, e o gabán asfixia as palabras, como os pés; e nunca chega como salvación, arteria principal do desencanto; e cávase fonda, fonda, como bandeira inagural do insostible precipicio.
***
Que importan os sons, o aire,
a toca do velame sobre o barco,
as árbores froiteiras madurecendo
plenitude de océano e ollos,
que importan as mazás,
as canastras e os esquezos,
cando só fican espiñas de piñeiros,
vello estrume cravando dedos
e un silencio aberto;
xa nada importa no desterro,
desterro de ti,
exilio permanente cara ó ocaso,
xa nada importa neste pútrido silencio.
***
E non sei escribir máis ca baleiros e
precipicios e cantís e mortes e
loitos e desesperanzas e exilios e
desterros e sombras e abismos e
meigallos e medos e dor e noites
e xa é tempo de amencer,
de sangrar a cicatriz
de fechar a chave, o crepúsculo,
a fenda, e xa é tempo
da luz glaciar limpando,
conxelando, destruíndo,
tantos anos mortos.
Íntimo
Nalgún lugar, nalgunha nada os soños habitan húmidos e salgados, paixóns e treboadas onde se debaten, imprecisas, as íntimas folerpas do corazón
You might also like
More from Beatriz Dacosta
Toxomar é unha utopía (e V), por Beatriz Dacosta
TOXOMAR É UNHA UTOPÍA é un conxunto de poemas escritos ao redor dos anos 2001-2002, que ben se podería ter …
Toxomar é unha utopía (IV), por Beatriz Dacosta
TOXOMAR É UNHA UTOPÍA é un conxunto de poemas escritos ao redor dos anos 2001-2002, que ben se podería ter …
