Ismael Ramos (Mazaricos, 1994) é autor dos poemarios Lixeiro (Xerais, 2021), Lumes (Apiario, 2017) e Os fillos da fame (Xerais, 2016).
**
5 poemas do livro “Lixeiro” de Ismael Ramos (Xerais, 2021)
O futuro
Preguntades constantemente que faremos despois. Pero nós non sabemos responder con palabras. Non sabemos.
É coma cando todas as árbores dun bosque se inclinan ao mesmo tempo para indicar a dirección do vento. O seu boureo. A desorde.
Poderiamos chamarlle futuro á diferenza entre o que intentamos ser e o que somos, entre o que cremos ser e o que verdadeiramente somos.
Unha fórmula próxima á da decepción.
Pero nós eliximos a imaxe chorosa dunha virxe.
Escollemos unha estampa para poder rompela ou deixala esquecida dentro dun libro durante anos.
Alí, lonxe da vista. Onde non vos moleste nunca máis a nosa feliz indecisión.
*
Setembro, madrugada
As casas de verán son infancias baleiras. Isto contoumo Pepe.
A moza de Iván durmía dentro un sono lixeiro.
Esa noite, na terraza fronte ao monte Louro, na boca do océano, os amigos falamos dos deuses e da tecnoloxía.
Todo aquilo que escapa de
nós e inventamos.
Eu lembrei aquela tarde na praia do Pindo, aqueles rapaces morenos e louros de dentes infinitos.
Lembreime cos zapatos cheos de area e o centro dos ollos máis verde ca nunca.
Quería explicarvos o paso do tempo. Esa alucinación.
Alguén falou entón do aburrido que sería todo a partir de agora.
Rematar a universidade. Regresar.
Comprendemos a palabra éxodo, o seu inicio infinito.
Comprendemos tamén que avanzar é seguir cavando ata quedar sen unllas.
Os deuses inventaron a medida, pero nós inventamos os deuses.
Quedamos sós.
Agora que comeza setembro, refuxiámonos en vilas pequenas con colexios católicos.
O relevo da cruz sobre o ceo en Aldán ou na Pena do
Ouro, podería ser Irlanda.
Alguén dixo: aquí o alcoholismo nin sequera é unha opción.
E mentres o dicía, estabamos bebendo na terraza dun piso baleiro.
As nosas voces abríndose á noite. Silencio.
Ningún neno.
*
Tres vacas
Mentres les, concéntrome no tacto da túa chaqueta.
E penso no pelo mollado das vacas cando chove, se ninguén as recolle.
Unha paciencia triste. Mesta.
As vacas, que non dubidan que as virán recadar. Os seus ollos tranquilos.
Debuxo a túa postura, tan parecida á dos paxaros cando secan as ás molladas.
Ese movemento pequeno que avanza e dubida cada vez que os teus ombros se adiantan ao teu corpo.
Cada vez que descubro o que protexes e
te atravesa.
Tremes.
Estamos sós e quietos. Escribo sobre ti.
Fóra as vacas confían no amor.
*
Un suspiro
Durante a viaxe en coche cruzamos unha ponte.
Ás beiras da estrada hai animais que cantan. Algúns discuten, outros reprodúcense.
Son animais comúns: lebres, coellos, raposos, donicelas.
Evitarei citar aquí os nomes dos paxaros, os nomes dos insectos, o tremor da herba. Non quero que te distraian.
De súpeto, comezo a pensar que pasaría se o coche esvarase. Se caésemos ponte abaixo e nos afundísemos no mar ou no río.
O pensamento chega como a chuvia ao final dun túnel.
A teoría está clara. Ou parece clara. A teoría é como a sombra das follas: difícil de debuxar.
Ti, coas túas pernas longas e as costas fortes, nadarías ata a superficie.
Mentres, eu choraría no interior do coche. Completamente seco. Cada vez máis fondo.
Durante a viaxe ti conduces e eu suspiro.
Non espertamos a compaixón dos animais comúns. Ningún corzo atravesa a estrada.
*
Reparación
Na casa de en fronte o home serra, martela.
Cada poucas semanas inicia unha obra nova sen sabermos se rematou a anterior.
Ningún veciño atende. Salvo eu, esta mañá.
Sento no escritorio e intento contar a historia dos meus nervios.
Fixo unha data concreta e despois serro, martelo. Espanto paxaros.
Os meus nervios son homes que entran e saen.
Escribo unha parábola sobre a traizón do mundo contra o mundo.
Un só home que entra e sae. Unha vez.
Esperto cedo e non recibo visitas.
Na casa de en fronte o veciño comeza a traballar antes ca min.
Ningún dos dous sabe da tarefa do outro: os avances, a duración.
O traballo é un misterio. Fixo unha data concreta dende a que empezar. Continúo.
O poema de amor sobrevive ao amor.
Preto de aquí, un home adulto chora na ducha durante dous, tres minutos.
Despois le algo que o reconforta.
*
You might also like
More from Ismael Ramos
Ismael Ramos: “A interferencia é o lugar donde se escribe o poema” | Estela Pan Vázquez
Entrevista audiovisual de Estela Pan ao poeta Ismael Ramos. https://www.youtube.com/watch?v=XaE2WmZ9nME Ismael Ramos (Mazaricos, 1994) é autor dos poemarios Os fillos da fame …
Entrevista ao poeta galego Ismael Ramos
- Palavra Comum: Que representa para ti a poesia? - Ismael Ramos: Un xeito de incidir no mundo. Non máis (nin …
