Publicamos a segunda e última parte do poemário Leviatán, de Xosé de Cea. Agradecemos ao autor que tenha escolhido a Palavra Comum para dar a luz este livro inédito.
INÍCIO DA SEGUNDA PARTE
IV
Foi cando Xesús
correu aos comerciantes do templo en Xerusalén
que Leviatán matinou no filicidio.
“Arredádeme de aquí estas cousas,
non fagades da casa do meu Pai unha casa de negocio” (15) .
O martirio, a cruz,
a morte e a resurrección,
non cumpría máis para espetar
implantes de submisión
nas conciencias oprimidas.
Con teimosía e fanatismo,
un bo negocio:
Ao César o que é do César,
e a Deus o que é de Deus (16) ,
e onde puido abrollar a rebeldía
Leviatán puxo a fazula dos vasalos
e un xugo de proporcións víricas,
polos séculos dos séculos
en indómita esperanza.
Dous mil anos despois,
aínda que os nenos e as nenas se persignaban
antes de cumprir a súa quenda de catorce horas na mina,
e os adolescentes outro tanto
antes de abandonar as trincheiras empuñando un fusil,
Leviatán soubo
que os tempos
andaban a mudar;
con híbridos bastardos do César e Deus,
with science, mass media and usura,
os tempos andaban a mudar.
V
O sétimo fillo varón de Leviatán
estendeu o seu manto nebuloso
sobre os eidos
e un orballo de esquezo
desmemoriou ata a última folla
das maceiras.
Non houbo apeiro, persoa, nin herdade
que soubera pronunciar o seu nome,
unha maldición cristalizada
nos tetos das vacas
en raíces cadradas
de arestas abrasivas
parcelou nutrices con escuadras colonizadoras,
xa non leite
senón sangue,
esquecemento e sangue,
extinción
muxiron dende aquela.
Eses homes, esas mulleres,
beberon do sangue
un enarborar de linguas
en grade sobre vocábulos inermes,
ningún adival
co que sosterse,
ningún campanario
para outear
o inimigo que envelena fontes e colleitas,
pola contra
pedras fitas ao volante de modernos tractores
sen ladrairos nin fungueiros cos que soster
a carga mutante da existencia,
sen lamias en tacto de ferruxe coa terra,
un vetillo no eixe
en forma de radio
palabra de locutor
te alabamos Señor
hoxe entrevistan ao terceiro xinete;
declara:
Un cuarto de ferrado de trigo por un denario!
Tres cuartos de ferrado de cebada por un denario! (17)
e máis voces,
un etcétera en pandemonio fame negra
nas bolsas de Chicago, Kansas e Minneapolis,
qué tempos estes
cos carros no diván do psicanalista
porque perderon a chaveta,
escoitan voces no seu interior,
-a de Jacques Roux podería ser unha delas-
e ven pantasmas como a liberdade
cando unha clase de homes
pode deixar famenta a outra
impunemente (18),
así erguen o seu prece
cara a estatua de Scarlett O’Hara
co puño en alto
na peaña da Virxe
Ouh miña Señora! Ouh Nai miña! Ofrézome enteiramente a ti e en proba do meu filial afecto
conságroche neste día os meus ollos, os meus oídos, a miña lingua, o meu corazón; (19)
e I’ll never be hungry again,
daquela a cobiza,
cobicemos,
cobizamos:
San Cecilio do Rego Almeida
e a súa finca de 140 millóns de ferrados no Pará,
cantos homes e xeiras pra estivadala!
Cobizamos a terra dos veciños,
temos maquinaria:
Leviatán custeará a nosa soidade,
Leviatán custeará a nosa ruína,
el alimentaranos cando teñamos fame,
el daranos auga cando teñamos sede,
e a fartura virá
cando cravemos a rella do noso carriño
nos corredores do supermercado.
VI
Coñeceredes a verdade
e a verdade faravos libres,
dicíano o Evanxeo de Xoán
e a lápida na tumba de McLuhan,
pero Leviatán soprou sobre a verdade,
desintegrouna en mil octillóns de partículas elementais.
A percepción ri agora polas cóxegas
dun cardume elevado ao infinito
de fraxilísimas pompas de xabón,
xerfa inmutable na súa perpetua mutabilidade,
eternamente caduca,
da súa erosión este deserto:
abrangue setenta veces sete o orbe coñecido,
del escollemos media ducia de areas
coas que facer malabares,
ter algo ao que chamarlle
libre albedrío,
conciencia,
por moi inaprensible que sexa,
por moito que agache
baixo a infinidade de pompas, xerfas e areas
unha rocha nai esencial
só constatada
pola tenaz gravidade
que nos cingue
a ela,
Leviatán.
VII
Anoxouse Leviatán
e na súa ira
amasou aquel barro do que fixera ao home
para moldear o primeiro dos ladrillos.
Vou borrar da terra o home que creei, dixo.
Vou mandar un diluvio para acabar coa vida toda de debaixo do ceo.
Así obrou:
Choveu sobre a terra corenta días coas súas noites.
Ladrillos.
Choveron ladrillos.
Unha sarabia de ladrillos asolagou continentes e océanos.
Así, as xentes souberon que debían facer.
O pobo de Leviatán ergueu tabiques, valados, muros,
cada persoa en cada tribo construíu os seus, ladrillo a ladrillo,
toda a humanidade obrou coma un único ser.
Así foron exterminados todos os seres vivos,
morreu canto tiña alento de vida (20),
e por vida consideraron
a busca infructuosa dun centro
en labirinto rizoma
e, agora si,
Leviatán puxera os alicerces
da súa magna obra:
unha soa tribo,
unha soa lingua,
unha soa conciencia,
e ladrillos dabondo para erguer
a Torre de Babel
antano comezada,
gabar cunha soa voz
e por todos os tempos
a omnipotencia do un
na abolición do multíplice.
NOTAS
(15) Evanxeo de Xoán 2, 16.
(16) Evanxeo de Mateo 22, 21.
(17) Apocalipse de Xoán, 6, 6.
(18) «La liberté n’est qu’un vain fantôme, quand une classe d’hommes peut affamer l’autre impunément». Manifeste des Enragés. Jacques Roux (25 de xuño de 1793).
(19) Oración á Virxe María.
(20) Todas as citas en cursiva extraéronse dos capítulos 6 e 7 do libro da Xénese.
You might also like
More from Poesia
À conversa com Julia Peccini, poeta finalista do Prêmio Oceanos 2023 | Carla Nepomuceno
Julia Peccini Café com Português Você lembra de quando tinha 24 anos? Onde costumava ir, quais eram os seus sonhos, a música …
Vencedor do Prémio Literário Glória de Sant’Anna 2024
PRÉMIO LITERÁRIO GLÓRIA DE SANT’ANNA PRÉMIO AO AUTOR DO MELHOR LIVRO DE POESIA 1ª EDIÇÃO EM PORTUGAL, PAÍSES E REGIÕES …
