Para os habitantes daquela Primavera.
INTRO
Oxalá todas as condenas
foran unha dominical tarde
dun agosto lugués
despois dun copioso xantar de churrasco mixto.
RELEVO
As fiestras da casa mostraban Beirut.
No interior, os corpos ficaban adurmiñados en calquera curruncho.
O último pouso de licor café inundaba a gorxa
sen querer asentarse definitivamente no estómago.
O televisor falaba das obras dunha autovía
que non podería existir nunca
para quen non dispuxera do vehículo axeitado.
Alguén deulle unha pancada
para facelo calar.
Un fío de luz fíxose máis intenso
no centro dunha pantalla escura,
antes de desaparecer.
As primeiras voces escoitáronse
nun dos cuartos.
Acompasadas
acompañaban o renxer lacerante
dun somier.
Unha detención repentina,
precedeu á carreira cara o baño,
o licor precipitouse polo funil sanitario
decantando os fluídos cara o sumidoiro.
Uns arrotos antes da pausa.
Como Príamo,
non culpou a Helena
pola guerra de Troia.
Varios días en cada hora.
As baixas
eran un suspiro,
unha loita constante por respirar,
un arroto de despedida,
unha noite pésima,
sen descanso.
No corazón de cada un
Fairytale of New York
e na cabeza
os remorsos polo perdido inutilmente,
como o derradeiro pouso
deitado no sumidoiro da vida
despois de ter pagado por el
esa última moeda,
o último resto de dignidade
antes da primeira bágoa
sobre a barra de calquera garito inmundo.
Ficamos aló,
deitados boca arriba,
tentando non morrer polo efecto do noso
propio trouso,
agardando o momento da seguinte curda,
para non sentir que a vida era outra cousa,
alén do malestar físico,
máis alá do sopor e a falta de oxíxeno,
do outro lado de toda esperanza de cambio,
nas fronteiras do medo e da dor real,
a mesma dor que nos deitou.
FÓRA
Do exterior
os sons da rúa golpeando contra as paredes núas.
Os berros dos outros seres
percutindo sobre as tempas,
tan vitais.
Viramos noventa graos en rotación
sobre as nosas costas apegadas ás superficies
pola suor.
Estender a man para rozar agarimosamente
o corpo espido que pasaba,
perturbando a claridade
que penetraba pola soleira,
para descubrir as partículas que abalaban suspendidas
das correntes estratificadas pola calor.
Amor non xestual,
perdidos na mímica do verso
silencioso.
Alentar sobre o aroma a soidade,
suspirar.
Co avance lento da couza
preparábase a caída.
A marmita contiña a medula en cocción,
os órganos que aboiaban
no centro do baile indíxena,
caníbal.
Os berros do exterior
formaban eco entre as cavidades,
a felicidade doía
como a inconsciencia.
A couza comezou a saborear a nosa pel,
un contínuum que facía inseparable
a carne das superficies en estreita unión.
Eramos esa miñoca que morría
calcinada sobre o asfalto,
a fallar, un por un,
cada órgano vital,
até acadar o fin último,
ese esperado, temido ás veces,
fallo multi-orgásmico.
A caída definitiva do desexo
fronte á impotencia, igualmente definitiva, dese desexo.
No ar mesto,
irrespirable,
acariñamos o industrioso ánimo da couza,
máis perto.
A luz minguou sobre a pel aterecida,
mudando os aromas
antes de ficarmos durmidos.
You might also like
More from Alberte Momán Noval
“Condição de abril”
"Condição de Abril" é um conjunto de onze poemas do poeta, escritor e editor galego Alberte Momán Noval.
Erótica, de Alberte Momán
Erótica (PDF), de Alberte Momán Naval, é mais uma obra anteriormente publicada na Arcosonline, um projeto digital de Victor Domingos.
