Tres poemas de Raymond Carver (trad. de Tati Mancebo)

Que maravilha encontrar alguém que é capaz de por em palavras as sensaçons de todos os dias.

Que maravilha encontrar alguém que é capaz de por em palavras as sensaçons de todos os dias.

Claro! non me dera conta diso. De todos modos non estou certa de que Carver utilice “mountain trout” para diferenciala da de piscifactoría. Cando non teño certeza sempre prefiro aproximarme dunha tradución máis literal, da que se pode tirar mesmo ese sentido, antes que arriscar unha interpretación que pode ir alén do que o propio autor desexaba expresar.

Claro! non me dera conta diso. De todos modos non estou certa de que Carver utilice “mountain trout” para diferenciala da de piscifactoría. Cando non teño certeza sempre prefiro aproximarme dunha tradución máis literal, da que se pode tirar mesmo ese sentido, antes que arriscar unha interpretación que pode ir alén do que o propio autor desexaba expresar.

Na miña aldea diferénciase entre a troita de río e a troita de piscifactoría; de feito é ilegal vender troita de río, que resulta ben máis saborosa que a criada en cautividade. Nese risco endogámico e ruralista baseei a miña versión da ‘troita’.

Saúde e república.

Na miña aldea diferénciase entre a troita de río e a troita de piscifactoría; de feito é ilegal vender troita de río, que resulta ben máis saborosa que a criada en cautividade. Nese risco endogámico e ruralista baseei a miña versión da ‘troita’.

Saúde e república.

Concordo contigo, Estíbaliz, e mil perdóns pola tardanza da miña resposta, no que dis de Carver. Creo que hai que ser unha persoa moi complexa para construír reflexos do mundo dun modo tan simple como os seus poemas. A min gústame especialmente a sensación que teño de percibir o mesmo que el debía tentar plasmar cando escribía, ou dito doutra maneira, de como o máis universal camiña ás veces polos corredores máis particulares.

Moitas grazas, D., pola túa versión do poema. É verdade que non hai diferenzas substanciais entre ambas as nosas traducións malia recorrermos en varios versos a vocábulos e expresións distintos. O que máis me chama a atención é precisamente o primeiro verso do poema, en que se fala das troitas: Recoñezo que non sei da existencia dunha caste chamada troita de montaña mais, de río son todas, non? A ver se chegamos ao final do nobelo… ou da sedela.

Concordo contigo, Estíbaliz, e mil perdóns pola tardanza da miña resposta, no que dis de Carver. Creo que hai que ser unha persoa moi complexa para construír reflexos do mundo dun modo tan simple como os seus poemas. A min gústame especialmente a sensación que teño de percibir o mesmo que el debía tentar plasmar cando escribía, ou dito doutra maneira, de como o máis universal camiña ás veces polos corredores máis particulares.

Moitas grazas, D., pola túa versión do poema. É verdade que non hai diferenzas substanciais entre ambas as nosas traducións malia recorrermos en varios versos a vocábulos e expresións distintos. O que máis me chama a atención é precisamente o primeiro verso do poema, en que se fala das troitas: Recoñezo que non sei da existencia dunha caste chamada troita de montaña mais, de río son todas, non? A ver se chegamos ao final do nobelo… ou da sedela.

Outra versión do mesmo poema -as semellanzas exceden as diferencias-.

Saúde e república

d.

Á PROCURA DE TRABALLO (2)

Sempre quixen troita de río
para almorzar.

De súpeto, atopo un camiño novo
cara á fervenza.

Comezo a apurar.
Esperta,

di a miña dona,
estás soñando.

Mais cando intento erguerme,
a casa inclínase.

Quen está a soñar?
É mediodía, di ela.

Os meus zapatos novos agardan na porta,
escintilantes.

Outra versión do mesmo poema -as semellanzas exceden as diferencias-.

Saúde e república

d.

Á PROCURA DE TRABALLO (2)

Sempre quixen troita de río
para almorzar.

De súpeto, atopo un camiño novo
cara á fervenza.

Comezo a apurar.
Esperta,

di a miña dona,
estás soñando.

Mais cando intento erguerme,
a casa inclínase.

Quen está a soñar?
É mediodía, di ela.

Os meus zapatos novos agardan na porta,
escintilantes.

E quero lembrar o cándido detalle de que este peculiar personaxe en busca de emprego e redención era un admirador de Antonio Machado

Qué cousas fai a escrita

E quero lembrar o cándido detalle de que este peculiar personaxe en busca de emprego e redención era un admirador de Antonio Machado

Qué cousas fai a escrita

Qué ben, Raymond Carver.

Como se agradecerían máis traduccións del, da súa poesía, dos seus relatos.

Inexplicablemente reconcíliache coa especie humana a través dunha especie de náusea humana. A única vez que chorei na miña vida cun poema foi cun poema seu. Esquecín o nome do poema porque quixen esquecer un incidente tan… cursi.

Mais dalgún xeito non quixen esquecelo. Se non, non nadaría nesta memoria, chea de enxertos e implantes.

O poema chamábase El caballete.

Pero estes 3 tamén sobrecollen o suficiente como para deterse unhas cantas rotacións. Uns cantos milenios.

A agradecer que alguén teña escrito exactamente esas palabras e non teñas sido ti. É moito máis prodixioso descubrilas noutro humano que relelas en ti mesmo…

Qué ben, Raymond Carver.

Como se agradecerían máis traduccións del, da súa poesía, dos seus relatos.

Inexplicablemente reconcíliache coa especie humana a través dunha especie de náusea humana. A única vez que chorei na miña vida cun poema foi cun poema seu. Esquecín o nome do poema porque quixen esquecer un incidente tan… cursi.

Mais dalgún xeito non quixen esquecelo. Se non, non nadaría nesta memoria, chea de enxertos e implantes.

O poema chamábase El caballete.

Pero estes 3 tamén sobrecollen o suficiente como para deterse unhas cantas rotacións. Uns cantos milenios.

A agradecer que alguén teña escrito exactamente esas palabras e non teñas sido ti. É moito máis prodixioso descubrilas noutro humano que relelas en ti mesmo…

Gosto sempre do mistério inerente à realidade. Olharmos cara ela como se se tratar de uma primeira invasão do mar no nosso deserto é, talvez, o privilégio e a razão mais poderosa do poema. Bem-vinda, Táti, a esta casa partilhada no meio do coração.

Gosto sempre do mistério inerente à realidade. Olharmos cara ela como se se tratar de uma primeira invasão do mar no nosso deserto é, talvez, o privilégio e a razão mais poderosa do poema. Bem-vinda, Táti, a esta casa partilhada no meio do coração.