Os libros son
unha das vigas máis esenciais das casas.
Pénsao.
Sen literatura que nos sosteña,
que fica?
Poderíase dicir
que son rescatadora de versos,
antes ca poeta:
os poetas sempre son nenos ou anciáns.
O resto,
afeccionamos.
Eu constrúo ausencias.
(«Limiar», no micropoemario Arquitectura da ausencia)
*
Fozabas en min a lingua
e non sabías nunca
se estaba a pedir un bico
ou clases de fonética.
Roño ao rogar tan salvaxemente provocábel
que altero a confusión.
Hai un dobre sentido en todo
o que me roza os labios.
(en Linguaxes dixitais, páx. 7)
*
Esvaras pola pel
como a catro augas
o líquido na tella.
Avelaíño lambes.
Case oliva na lingua.
Lagoa de algodón.
Bicos lepidópteros nas meixelas.
Desprendes suavidade alisando feridas.
Deixas un sismo.
(en Linguaxes dixitais, páx. 14)
*
Pártenseme os órganos
en mil lembranzas
cando recordo.
Cando volves aparecer
–como se aínda estiveses–
moi dentro de min
propulsando o sangue
descompasado.
(en Linguaxes dixitais, páx. 42)
*
Ríscasme co xiz
no a negro
que me pintou outro home.
Serpe celosa da mazá o teu ollo bicromático
e iso que eu
son
–só para ti–
corda pulsada.
(en Linguaxes dixitais, páx. 48)
*
Orión aparece sempre polo leste.
Dá paso ao resto das constelacións,
deixa que se espallen
e agóchase
detrás dun bucle de pelo mouro –que é a noite–.
Ás veces, atópase Orión en forma humana
desbravando a beleza salvaxe do ángulo imposíbel do ollo que o carreta.
Ás veces,
esquezo o sabor de Orión
xusto
na coordenada da pinga de perfume
que me desnortou.
A noite pecha nunca chega dabondo
cando xa non é perceptíbel
a intensa luz de Orión.
Hai outro planisferio
que aprendera nas costas
–máis abaixo de Orión–
que agora está perdido.
Tremía o cazador
ao ritmo de Polaris
propulsando as teclas brancas do piano
na inexistencia do sol,
guiando os meus impulsos.
Cheguei tarde á orientación da túa astronomía.
Non hai pezas negras.
Ningunha claridade.
Nin fica xa esperanza.
Quebrou
a consonancia da túa man esquerda.
Agora
que a túa rúa cambiou de dirección,
xa non entendo.
o sentido.
(«Aria I», do micropoemario O ceo é un piano de cores invertidas)
*
Pégame o ruído das ondas do mar.
Teño unha mochila de rescate
agardando
no paseo de amor do areal eterno
que alumea a lúa e leva
directo
á túa bici apresurada.
A praia de sílice
viste
aínda as promesas que ninguén pisou.
Dispóñome a marchar sen rochas
e espero que non sen ti.
(«V», en E Arxentina, polo que máis queiras, non chores por min máis)
*
**
Clara Vidal (A Coruña, 1992) aprendeu a ler con tres anos e escribe poemas dende os seis. Graduouse en Filoloxía no ano 2014 e no 2015 acadou un mestrado en Estudos Artísticos, Literarios e da Cultura e unha especialidade simultánea en Literatura Comparada, Teoría Literaria e Retórica. Logo disto, obtivo o título para a habilitación de didácticas en Secundaria co mestrado do itinerario de Linguas. Adoita «falar en verso» e escorregar fragmentos literarios ou letras de cancións nas conversas cotiás. A meirande parte das veces, a xente non se decata. Ten un carácter curioso e innatamente repugnantiño. A autora sabe moi pouca cousa de moitos asuntos; é dicir, non sabe nada. Cuestiónase sempre os motivos de todo porque cre que o único xeito de vida susténtase na aprendizaxe incesante. Afirma que os libros son unha das vigas máis esenciais das casas. Sen literatura que sosteña, non fica nada. Adora o mar bravo e rescatar versos onde a xente non escoita que en realidade xa existen. Poderíase dicir que é rescatadora de versos, antes ca poeta: os poetas sempre son nenos ou anciáns; o resto, afeccionan. Algúns dos seus poemas poden consultarse en http://claravidalpoemas.wordpress.com e tamén está aberta a súa canle de YouTube con videopoemas.
Curadoria de Tiago Alves Costa.
You might also like
More from Clara Vidal
Entrevista | Clara Vidal: “Eu constrúo ausencias”
Clara Vidal (A Coruña, 1992) aprendeu a ler con tres anos e escribe poemas dende os seis. Graduouse en Filoloxía …
