POEMA
Estalada por dentro
a criatura que sonha
entre os nossos braços,
cai a luz como um golpe
na estatura do silêncio,
enquanto derramamos
sobre a mesa o sangue
do coração desabitado
e continuamos a tecer
fios entre a penumbra,
com um sol extraviado
mostrando as brânquias
de obscuras cosmologias,
aquecidos por fulgurações
iminentes a reptar desde
o estrondo do desaparecido.
You might also like
More from Fotografia
Fina Miralles: «Soy árbol, piedra, viento, río y amor»
Lito Caramés: As verbas da artista Fina Miralles que titulan estas reflexións definen, desde hai décadas, a súa traxectoria vital …
Paul Strand: fotografía social e abstracción, no KBr de Mapfre
Paul Strand: fotografía social e abstracción, no KBr de Mapfre. Na cidade de Barcelona, e mirando ao mar, hai un …
