I
Centro do meu universo
o teu embigo.
Enigmática, máxica flor
que abrocha
do teu terso ventre de alabastro.
Cunca para as miñas sedes…
Estigma impenetrable de segredos.
Paraíso de recónditos praceres.
Fin e principio
das miñas ansias.
II
Toda a túa beleza
cabe neles ao miralo.
Cos ollos
pódoche sorrir, acariciar, lamber
e expresar a paixón que me inspiras
seda núa
que esvaras lenta e sensual
entre os meus brazos.
Cos ollos
pódoche dicir, amada,
todo o que non cabe
nas miñas palabras.
III
As túas nádegas ao camiñar,
carnosos promontorios de seda
capaces de me atraer e resistir
a miña impetuosa arremetida.
Na preamar das tardes.
IV
Seos firmes e altivos
de plenitude lunar
cégame o voso parello esplendor.
Confésoo.
Pero amo e desexo
nuns seos
a xusta e tentadora redondez
da primeira mazá
furtada ao paraíso.
Que cabe,
doce e pequena
prometedora,
entre as miñas mans.
You might also like
More from Chelo Suárez
O gato de Hilario
Hilario volveu de América máis pobre que marchara. Para disimular a súa frustración, presumía diante dos colegas de ter vivido …
Emulando a Juan Eduardo Cirlot
Recreando ao meu admirado poeta Juan Eduardo Cirlot. Meu pranto Meu pranto é a cruz que me condena, meu pranto vai pola xustiza …
