Desde a Palavra Comum agradecemos a Rafael Catoira que escolhesse este espaço para publicar, em diversas entregas, o seu poemário inédito No volver que seremos estamos.
Antigo dito da tribo Hopi:
Nós somos aqueles aos que estabamos a agardar.
***
Silencio
Hai un silencio que evoca
as resonancias do mundo na tarefa viva
dos corpos.
Fluído de algo cun vigor que rompe o espazo
en láminas fuxidías, estrañas resonancias
dun eco quizais perdido nos límites
dun tempo xa pretérito ou anuncio dese algo
que virá coa urxencia do necesitado.
Tamén o vivir é ese silencio tenso,
constancia de músculo na súa retracción de forza.
Recorda o rozamento de alas de algo que voa.
Pluma acariñando o vento coa lentitude
do que sabe o seu destino, a súa confianza cega.
De dúbida esquecida no niño, cando voar
é signo do iniciático revelar do ser madurado.
Do esquecemento do niño entre aquelas gallas trenzadas
coa forma de nobelo ou man baleirada
coa caricia no seu centro.
É luminoso o seu pasar.
Máis ca un voo altivo de aguia,
soporte rexo de corpo e garras. É un alzar
fuxidío, un zoar de pomba, calmo ar en delicado
movemento. Un desequilibrio no espazo
que deixa pegada nun tremer de cor, quizais bolboreta
cos seus delgados élitros. Un soño pendurado do ar.
Así o son
é unha chamada do silencio que estala.
Un tronar que rebenta os poros do espazo.
Coma se unha montaña se esnaquizase
caendo da súa altitude polo bordo do val.
Coma se un gramo do escorregar desas pedras
contivese a sabedoría das estrelas,
o seu abranguer de universo na lonxitude intensiva
dun átomo. A esencia do centro da terra
revelada polos volcáns e as súas temíbeis erupcións.
Este silencio é unha lapa na soidade
do lume en néboa eterna. É unha soidade
infinita e sideral. De tan antiga a súa presenza
coma os vexetais no albor dos tempos,
xa son pegada perenne, tatuaxe, trilobites,
esa brisa do tempo incrustada na pel da terra.
Céganos como todo o que devén do oculto.
Céganos ese silencio se non temos son que guíe o espírito.
Así non sinto a calor
no corazón das pedras, esa mensaxe do sol
abandonada aos naufraxios.
Descoñezo as runas inscritas na pel das rochas.
Descoñezo a pel de auga verde da carriza,
tan reveladora do acollemento
entre os distintos materiais que forman o mundo.
As liñas de sal das augas que se inscriben
na pel das tartarugas, son signos tamén
que non se oen, pero nos din algo
de mapa, cartografía do vivido
que toma forma en pel tan dura,
de percorrido gravado nese perenne peregrinar
seguindo a curvatura do tempo.
Así volve nacer o xa nado
e camiña por camiños xa camiñados.
Este silencio, palpitación do nada,
acéndese no núcleo ígneo do universo,
na materia pura. No inefábel anhelo
da luz dos minerais que ascenden
como unha transmigración cara ás nubes.
É un fluír sonoro esta líquida forza
que move os continentes. Reencarnación
da infinita esencia do resplandor que limita
co oculto. Corporeidade do evanescente.
Vento que sobe ao astral. Melena de cometas.
Todo o que se sospeita no ser
é un vapor, sutil referencia ao magma
que se asoma en erupción súbita
para facerse corpo no solidificar da lava
e nesa nube de calor, antes de caer,
xa se alimenta a forma
como se alimenta o soño dos materiais
da lembranza.
Esa liña que non queima.
Esta forza do grito que non se concreta.
Materia ingrávida que flota na conciencia.
Espesa palabra que se adelgaza é o silencio.
Corpo dun baleiro que se enche.
***
O corpo
É o corpo como un documento que se dá
para transitar a vida.
(Hai algo que latexa antes de que o ar inaugure o pulmón meniño.
Peito de ave e pluma morna abrazan a xelatina da alma.
Bico de nai para as alas de gasa
que espertan a vida)
Ese papel do vivir que os xenes gastan
na súa reciprocidade múltiple,
é ese bosque que se queima
para reproducirse na cinza, o seu abono máis fértil.
Dozura que foi nese arder de parto.
Alquimia do ar que recicla espallando as cousas no seu saber infinito.
Case o que devén do usado que se transforma para outro uso.
Así este corpo déusenos en préstamo,
como outros corpos o foron para vivir outras vidas noutros tempos
e quizais revivamos no soño ese desaparecer
que se aparece para recordarnos a dádiva
que volverá, no noso imaxinar,
a esta cabeceira da cama a asombrar á nova imaxinación
que se sente absorbida por outra vida tan viva
nese resucitar de sombra, nesa manifestación
que nos di ao oído quen foi o que nos posúe agora,
nun só intre, evanescente si,
pero tan puro na súa dimensión
que ocupa todo o espazo reverdecido
do que foi de seu e que se escapa para deixarnos
un escaso matiz que xa arela esa visita.
Tan chea a memoria que non é túa,
que te perfora con ese baleiro polo resto das horas.
Quizais é o corpo un préstamo co que revivir
un soño xa soñado.
Áxil tronco que ascende inaugurando o ar
coa lembranza vexetal da raíz
e das herbas que como suspiros nacen
para protexer ese berce de verde acollemento.
Unha palpábel densidade: osamenta, arquitectura de cal.
Canle vermella que todo o asolaga. Este músculo
que sustenta a tensa mocidade mentres dura
a súa tensión e logo delóngase e apágase.
Somos este animal terrestre
que anhela algo máis que este escaso voo,
transitorio como todo o que esvara pola pel do tempo
coñecendo a súa disposición ao tránsito
e o seu demorar de río agardando o seu impacto
co sal.
*
O leito de area onde escriben o seu nome as mareas
fabrica a espuma que borra as pegadas,
pero sentes que nese ritmo do mar, tan letal
para as túas pegadas (que ti querías fondas,
como bisontes gravados coa cerámica do sangue
nesas covas escondidas na memoria dos séculos
e que falarían de ti para as vendeiras tribos)
hai un sinal aéreo porque voa
nese latexar branco de auréola que debuxan as ondas
e te comunica con algo fondo, algo extraído do lodo mariño
que emerxe limpo e puro.
Algo máis do que aluma no ceo.
Ese horizonte roto pola luz do sol que arrastra
as súas plumas delicadamente púrpura no solpor.
A néboa plana que ascende a la da auga
ou a choiva que fura esa pel tan branda
como pegada de pinga na cinza.
O corpo na súa presenza é duro metal,
ferro quizais,
pero un ferro dúctil como a brétema é óxido de nube.
Eco de océano no ventre das rochas.
O lugar onde reverbera o son dos ósos.
Onde ferve o sangue o seu amencer constante.
*
O corpo érguese para ver pasar
o tempo (o brusco esplendor que esnaquiza
coa lentitude e a tenacidade que a natureza
implica na súa mecánica)
en sucesivos invernos de azuis xeos,
veráns do resplandor do trigo,
outonos de noces verdes que ao madurar estalan,
abríndose en par, parindo,
resumindo na súa escasa e apertada pulpa
o útero natural que procrea a vida,
e compite así esa morte xerativa coa primeira estación
que xa regresa.
Neste intre os sentidos saltan traspasando os ósos
abrindo nova forma a este estar no ser
que xa non é só mecánica obediencia
á natural disposición do que por habitar
obriga coas súas leis, pero que transcenden
as sensacións estas habitacións do corpo,
espertando nova ilusión neste renacer solar
porque a luz empeza, entón, o seu vigor anual
neste estado da vida
e aluma tan forte que á súa luminosidade
acode pronto un respirar melancólico
porque recordamos outras vidas noutros corpos
feridos por eses latexos fortes.
Sangue en canle viva. Semente de estraña pureza
en ledo espertar para volver morder a vida
con labios de bico e caricias durmidas
que nos espertan, sacoden os nosos ombreiros
para habitarnos en nova oportunidade
que sabe (porque sempre sabemos) perdida
pero non esquecida.
Volverá. No volver que seremos estamos.
You might also like
More from Rafael Catoira Rey
“Refuxiados” por Rafael Catoira
Refuxiados Está o mar asolagado de ollos, de ondas viscerais. As correntes sanguíneas puxan corpos ata beiras inhóspitas. Ollar a esperanza colleita polos …
“O furacán”, por Rafael Catoira
"O furacán", é un artigo de Rafael Catoira para palavracomum.com